Spring naar de content

Elke dag een protestmars

Vorig jaar circuleerde er een screenshot van een Facebookgesprek tussen ene Maria en ene Christina. Eerstgenoemde stuurde een ‘klein berichtje’ om te vertellen dat ze nog steeds kankervrij was en hoe het met haar ging na alle chemo’s en bestralingen. Haar nieren waren beschadigd en haar lever werkte nog maar voor tien procent; voor de rest leefde ze op medicijnen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Lisa Bouyeure

“beterschap maria ik ben ook ziek geweest buikgriep”

In de hiërarchie van ziektes bungelt buikgriep ergens onderaan, in de buurt van verkoudheid, wintertenen en een vaginale schimmelinfectie. Buikgriep is misschien een tikkeltje erger dan een chronisch tekort aan leestekens en hoofdletters, en niemand brengt zijn dag graag op de wc door, maar shit happens. Dat Christina niet op de hoogte was van de rangorde der aandoeningen, maakte het gesprek behalve pijnlijk vooral lachwekkend.

Vervelend zeg, die gevorderde hiv-infectie. Ik had net een kwartier de hik.

Hè jakkes, ebola? Ik ben gisteren gevallen met tennis. Flinke schaafwond.

Keer je het gesprek tussen Maria en Christina om, dan krijg je ongeveer de relativeerdrang waar we op social media mee overspoeld worden als ware het een vloedgolf aan diarree. Onder ieder nieuwsbericht, of het nu over Wie is de Mol? of de aanslagen in Parijs gaat, is het wachten op de eerste die roept dat er veel ergere dingen gebeuren in de wereld, waarbij meer dan eens de woorden ‘De wereld staat in brand, maar…’ gebezigd worden.

Je suis Raif et le Nigeria aussi
“Terwijl in heel Europa de veiligheidsmaatregelen toenemen en bevolkingsgroepen polariseren, zit iedereen zich stuk te staren op hoe het toch kan dat X niet in de gaten had dat Y eigenlijk verraadde dat Z de mol was,” schreef Ellen onder een Volkskrant-artikel over het populaire spelprogramma. Ze zei het niet letterlijk, maar Ellen heeft liever dat men pas weer entertainment tot zich neemt als alle problemen in de wereld opgelost zijn.

Hoe ziet Ellen dat voor zich? Elke dag een wereldwijde protestmars? Je suis Charlie, maar ook blogger Raif Badawi, de onthoofde vrouw in Saoedi-Arabië en de tweehonderddertig ontvoerde Nigeriaanse meisjes? Zouden de protestmarsen langer en omvangrijker worden bij een groter aantal dodelijke slachtoffers? En hoe zit het bijvoorbeeld met de vrouwenonderdrukking in India? “En die tweeduizend doden in Nigeria dan? Krijgen die nu ook een protest op de Dam?” Varianten hierop kwamen na de Charlie Hebdo-demonstraties vorige week zo vaak voorbij dat de Dam avond na avond zwart had kunnen zien van de mensen.

Passief Facebook-activisme is als heel hard ‘Doe iets!’ roepen als er brand uitbreekt. Een emmertje water aangeven? Nee bedankt. “Maar help die mensen nou toch!”

Schrijf zelf eens een artikel, Ellen. Boek een ticket naar Nigeria en doe verslag van de misstanden. Stalk de Saoedische regering tot de straf van Raif wordt ingetrokken. Leer hacken en leg het netwerk van Islamistische Staat plat. Meld je desnoods aan voor de spoedacties van Amnesty International. En als je het allemaal even niet meer weet, kun je net zo goed Wie is de Mol? gaan kijken.