Spring naar de content

Gewoon een polletje

Gisteren, na een rozige zondagmiddag op een bank bij pas verhuisde vrienden, liepen we naar huis, de vriendin en ik. Twee buiken vol rooibosthee waren we. De zon scheen, tegemoetkomende peuters lachten ons tandeloos toe en de toekomst verheugde zich erop ons te ontvangen met kaaskoekjes en een heleboel geluk. Zo’n dag.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Het wilde maar niet tegenzitten: we voelden ons twee Mathieu van der Poels op een modderige strook, twee Hagenezen met een Chinese eigenaar, we waren Messi en Neymar tegen Bilbao. In de Albert Heijn was het doodstil, van al onze producten hadden ze er nog precies een en bij de kassa kregen we een extra kristalzegel van de caissière die we sowieso al het leukst vonden.
Thuis brandden de gnocchi niet aan, bevatte de aflevering van onze favoriete serie precies de juiste hoeveelheid drama en deed de afwas zichzelf. Je zou kunnen zeggen dat we blijmoedig de werkweek tegemoet huppelden.
Tot ik even Studio Sport aanzette en ik zag hoe Mickey van der Hart in de lucht trapte, terwijl de bal over zijn maaiende voet heen hobbeldebobbelde en achter hem in het verlaten doel verdween.

Gewoon een polletje
De vriendin kon de omvang van de catastrofe niet meteen overzien. Zij dacht dat het hier een huis-tuin- en keukenblunder betrof, een dertien-in-een-dozijnmistrap.
Zij dacht dat zoiets ‘kon gebeuren’ en vroeg zich af of dit niet ‘bij het spel hoorde’.
Ik probeerde haar uit te leggen dat het hier de gruwelijkste aller blunders betrof, dat alles op hetzelfde moment mis ging, dat er nog maar drie minuten te spelen waren, dat Go Ahead het al zo moeilijk had, dat het gelijk had gestaan, dat Mickey van der Hart door de tegenstander was verhuurd en dat de wereld fundamenteel oneerlijk was en dat zij daar mee zou moeten leren omgaan.

‘Brute pech,’ zei Tom Egbers, maar ook hij wist: het betrof hier een complot van ongrijpbare krachten, dezelfde krachten die zich al jaren bemoeien met het Nederlandse tennis en die ervoor zorgen dat ik iedere keer dat ik Joe Speedboot wil gaan herlezen de stem van de schrijver ‘Aandacht. Echte aandacht. Waar zie je dat nog?’ in mijn oor hoor mompelen.
De vriendin vroeg: ‘Is het dan niet gewoon een polletje?’
Gewoon een polletje.
V&D tegen werknemers: ‘Gewoon een salarisverlaginkje.’
Simon tegen Nick: ‘Gewoon een solotourneetje.’
Poetin tegen Merkel: ‘Gewoon een zootje.’
Gewoon een polletje. Zeg dat maar eens tegen Hans van Breukelen, die hoogstpersoonlijk het polletje groot maakte door er zwaar depressief van te worden. Van Breukelen kan nu nog geen plantsoen passeren zonder iedere ongerechtigheid plat te stampen, terwijl hij roept: ‘En nu?! En nu?! En nu?! Polletje op je bolletje!! HAHAHAHAHA!’

Mickey van der Hart zei in een camera dat hij ermee om zou moeten gaan. Een nobel streven, maar dat kon je vergeten: dit was het soort pech waar niet mee om te gaan viel, de voetbalvariant van een veganist die in de krant leest dat hij tien miljoen heeft gewonnen in de Staatsloterij, zichzelf van pure vreugde op een smoothie met magere kwark trakteert en in alle verwarring zijn lot in de blender gooit en de volgende ochtend huilend bij de sigarenboer staat, met een avocado in z’n hand.
Nee leuk, natuurgras.

Boobytraps
Zo werd het, tegen alle verwachtingen in, een stomvervelende avond. De kiwi’s op de fruitschaal werden allemaal tegelijk rot, de favoriete serie nam een ongewenste afslag, de gnocchi kwamen omhoog en zonder dat we er iets aan konden doen, viel er in de hoek van de kamer een vaas met bloemen om.
De vriendin stelde voor om dan maar te redden wat er te redden viel en zette ons gelukspaardenmiddel in. Maar zelfs Notting Hill kon hier niet helpen: het idee dat de wereld vol polletjes zit, en terugspeelballen waar je net als je er het minst op verdacht bent overheen kan maaien, die gedachte wilde niet meer wijken. Een leven vol polletjes strekte zich als een duistere tunnel vol boobytraps voor ons uit.
We gingen vroeg naar bed, er wachtte ons tenslotte weer een werkweek vol onverwachte tegenvallers, onvermijdelijke flaters en wagonladingen brute pech.
Na wat zacht over en weer gescheld vielen we uitgeput en gedeprimeerd in slaap.
Een dag later bleek de AH-kristalzegelactie te zijn afgelopen.