Spring naar de content

Jinek op jacht naar de tranen van Van Rijn

Mijn vader was jarig en een van zijn gasten was de vrouw van de tandarts. Van mijn tandarts zelfs, al was ik er jaren niet geweest. Vanwege de afstand – twee uur met de trein – en een gezonde portie tegenzin.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Klaas Knooihuizen

Of misschien moet ik zeggen: angst. Net als bij veel van mijn lotgenoten is die angst op jonge leeftijd ontstaan. De wortels van mijn melkgebit weigerden op te lossen, dus alles moest met geweld verwijderd worden. Het was niet alleen de pijn, maar ook het geluid. Dikke takken die afbreken, binnen in je kaak.

The Dental Factory
Ik had ooit gezocht naar een tandarts in Amsterdam. Daar ben ik direct mee gestopt toen ik een praktijk tegenkwam die The Dental Factory heette. Als dat het niveau is van de tandartsen hier, dan liever af en toe een rotte kies.

Ik vroeg de tandartsvrouw hoe ik in Amsterdam aan een goede tandarts kwam. Dat kon ze wel uitleggen, maar nu ik hier toch was kon ik net zo goed naar mijn eigen tandarts gaan. Ze zou wel even bellen of hij een gaatje had. Dat had hij.

Ik helaas ook.

Stukje
Het was het eerste gaatje in mijn leven. Mijn tante, die mee was ter morele ondersteuning, reageerde enthousiast.
‘Misschien kun je er een stukje over schrijven.’
Zelf was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer een stukje zou schrijven.

Ik kreeg een spiegel in mijn handen, zodat ik mee kon kijken hoe ik gemarteld werd. Het alternatief was de televisie die aan het plafond hing. Hoewel RTL Boulevard werd uitgezonden, koos ik voor de televisie.

Mijn tante legde haar hand in de mijne. Ik mocht erin knijpen als het pijn deed. Ondertussen vertelde de tandarts dat mijn gat een bloemkool was. Eerst lijkt het mee te vallen, maar je ziet alleen het steeltje. Daarachter blijkt een enorme grot schuil te gaan. Later gebruikte hij een ander eufemisme: de atoombom.

Tijdens het boren kneep ik hard in de hand van mijn tante. Ik voelde me weer die jongen van acht, weerloos en bang. Op televisie ging het over Nick & Simon. Ik was nog altijd op het ergste voorbereid toen de tandarts zei dat het klaar was. Ik had er bijna niets van gevoeld.

Bang voor Eva Jinek
’s Avonds zat staatssecretaris Martin van Rijn bij Eva Jinek op de bank. Ze vroeg hoe het met zijn moeder ging. Daar wilde hij liever niet over spreken, omdat hij dat te moeilijk vindt. Jinek zei het te begrijpen. Vervolgens liet ze het niet meer los.

Wederom voelde ik me acht. Jinek was de tandarts, Van Rijns moeder was de kies, en Jinek maar wroeten, wrikken en trekken, zo hard als ze kon. Het verschil was dat er geen enkele reden toe was. Toch moest die kies eruit. Jinek zou koste wat het kost haar traantje krijgen.

Ik verlangde terug naar RTL Boulevard. Desnoods vanaf de tandartsstoel. Voor hem ben ik niet meer bang. Er was inmiddels een andere angst voor in de plaats gekomen.