Met schele konijnen en Redmond O’Hanlon naar het Boekenbal
Vrijdag 6 maart start de Boekenweek met het Boekenbal. Schreef ik vorig jaar nog een moppercolumn, dat het voornamelijk een feest voor bekende Nederlanders en uitgeverijmedewerkers was, nu ik er dit jaar zelf naar toe ga piep ik heel anders.
Toen mijn uitgever belde, of hij mij op de lijst van genodigden kon zetten, was ik nogal opgetogen. Het zijn tenslotte altijd de niet-genodigden die mopperen dat het een stomme aangelegenheid is. Zoals ik dus, vorig jaar. Dit jaar is alles anders en mag ik gezellig samen met Pauline Pisa (collega-dichter bij uitgeverij Marmer) naar het bal. Opgewonden appen wij al dagen over jurken en schoenen en laatst vond ik mijzelf voor het internet, starend naar een mouwloze roezeljurk die ‘Bodyflirt’ heette. Dochter keek afkeurend over mijn schouder mee en zei dat ik een jurk met mouwen aan moest doen. ‘Dan lijk je slanker, mam.’
Redmond O’Hanlon en bitterballen
Het thema van de Boekenweek dit jaar is Waanzin. Kijk, daar hebben we wat. Met waanzin ben ik zeer bekend. Waanzin en ik hebben geen enkel geheim voor elkaar. Lezen en schrijven, dat is het. Wij kennen al onze inz en uitz, cirkelen al jaren in tongen raaskallend om elkaar heen, soms kunnen we elkaar wel schieten maar meestal zijn we dikke vrienden. Allemaal prachtig natuurlijk, maar hoe vertaal ik dit in een jurk? Bij stoffen waanzin zie ik slechts een dwangbuis voor me, en al zal zo’n ding vast geweldig slank afkleden, ik weet niet of hij handig is bij het innemen van rosé en bitterballen. Hebben ze trouwens bitterballen op het Boekenbal? Ik zie nu Redmond O’Hanlon voor me, met halfopen mond waar een stokje uitsteekt. Ja, die hebben ze vast.
Darwinreus
Ik ben dol op Redmond O’Hanlon. Toen ik nog bij uitgeverij Atlas zat keek ik altijd zeer naar de kerstborrel uit. Daarvoor moest je wel eerst twintig trappen in het pand aan de Herengracht bestijgen waarna je totaal buiten adem op zolder aankwam. Bovenaan de trap stond dan, als een soort beloning, die grote stralende (meestal flink aangeschoten) Darwinreus. Een keer was zijn vrouw erbij. Zij probeerde de hele avond een roseetje te drinken, maar dat lukte nooit. Voordat ze ook maar een slok kon nemen kwam Redmond alweer voorbij zwieren en trok het glas vrolijk uit haar handen.
Psychodelicaatjes
’s Nachts in bed bedenk ik de meest debiele dingen voor het bal. Een dooie zwaan om mijn nek? Mwa, is ooit al gedaan door Björk-pop-in-een-jurk, dus dat is niet erg origineel meer. Voor mijn zojuist verschenen columnboek Ongearticuleerd gorgelen schreef ik een stukje over Wim Brands en jurken met schele konijnen erop. Kon ik daar niets fashionista-literairs mee doen? Of Pisa en ik, allebei met een kinky zusterkapje op en een dikke spuit in de aanslag? Prozacpilletjes op mijn jurk naaien in plaats van pailletjes? Dan stuurt Pisa mij een foto van De Kaartjes. Er zitten twee pakjes psychodelicaatjes bij. Voor ieder een. Moeten wij die innemen en knetter waanzinnig met 11×11 bitterballen in onze mond over de Harry Mulisch trap kronkelen?
Thee en een serie
Inmiddels heb ik besloten een normale jurk aan te doen. Ik ben van mezelf tenslotte al gek genoeg en zoiets is net als een drukke kamer, daar moet je niet ook nog es ingewikkelde dingen in gaan zetten. Het enige waar ik over inzit is de tijd. Dat bal begint om tien uur. Normaliter lig ik om elf uur al in bed. Met een kopje thee en een serie op schoot. Ik houd van regelmaat. It keeps me normal. Ik denk dan ook dat ik mijn laptop meeneem en cranberrythee. Tegen elven ga ik gewoon op de trap zitten en installeer mezelf alsof ik thuis ben. Laarsjes uit, beentjes gestrekt. Kopje thee erbij. En nou maar hopen dat ik niet in slaap val. Want volgens mijn dochter snurk ik nogal eens. En helemaal na rosé en bitterballen. Daar helpt geen jurk met slanke mouwen aan.
