Interview Annet Malherbe: ‘Niet werken en met de kindjes naar de hockey? Nee. Nooit.’
Hoe doet ze dat toch, typetjes neerzetten als Willemijn of juffrouw Jannie? Kwestie van alles wat ze hoort als een spons in zich opnemen. Maar sinds haar maagverkleining heeft Annet Malherbe ineens een compleet ander lichaam om mee te werken. Ze ging te biecht bij interviewster Jojanneke van den Berge.
Je stopte voortijdig met Gooische Vrouwen en Debiteuren, crediteuren omdat je bang was om in herhaling te vallen.
Ze verheft haar stem: “Omdat ik me dan gewoon verveel! Dan denk ik: nou, dat heb ik al drie jaar gedaan. Ik wil ook steeds weer verhuizen, on the move. Nieuwe dingen onderzoeken, oude weggooien, nieuwe dingen kopen.”
Je partner, regisseur Alex van Warmerdam, heb je al meer dan dertig jaar.
“Omdat hij mij nog altijd verrast. Dat is heel fijn. Hij is mijn man en mijn beste vriend. Af en toe wordt dat heel saai, dan gaan we hard tegen elkaar schreeuwen. En resetten.”
Ben je niet ergens voor op de vlucht?
“Ja, uiteindelijk is het angst voor de dood. Zolang ik iets nieuws kan gaan doen, ben ik nog niet dood. Ik wil niet dat het verbouwde postkantoor waar ik nu woon mijn laatste huis is… O mijn God! Ik woon er nu drie jaar, mag er van mezelf nog vijf jaar blijven. Ben alweer aan het kijken naar andere huizen in Amsterdam. Het is jammer dat je er niet nóg een leven naast hebt. Want ik zou heel graag ook buiten wonen, op een boerderij. Ik kan heel goed koeien melken, kippen slachten. Vroeger hadden mijn ouders een zomerhuisje in Brabant, daar heb ik dat geleerd. Het waardeloze van het leven is dat je eigenlijk maar één ding kan doen.”
Veel acteurs hadden bij Gooische Vrouwen dolgraag die zes seizoenen en twee films willen doen.
“Tuurlijk. En ik zou het veel acteurs ook adviseren. Je verdient veel geld en iedereen vindt het leuk. Toen ik na seizoen drie stopte, dacht ik wel: jongen, wat doe je! Maar het is een fysiek ongemak: daar gá ik weer. Sleur. Dan word ik kregel, kriebel, kriegelig. En dan is het niet goed meer wat ik doe. Ik geef toe: Willemijn Lodewijkx zat als een vel om me heen. Ze was een samensmelting van heel veel dames, tantes rondom mijn ouders. Heel herkenbaar voor veel mensen: die onzekerheid en teveelheid, en altijd dat positieve. Ik heb het met ongelooflijk veel plezier gedaan. En ineens wordt het dan een keurslijf. Dan is het: nou wil Willemijn daar weg, nou wil ik alléén. Dat het over háár gaat, als een soort spin-off. Willemijn the movie. Daar heb ik het overigens nooit met de producenten over gehad.”
Was een goed idee geweest.
“Dat bedenk ik nu ineens. Dat is vaak zo, dat ik na zes jaar denk: o ik had dát gewild. Nu is het niet meer im Frage. Helemaal niet erg. Die drang naar vernieuwing had ik vroeger al. Ik kwam uit Zwijndrecht, zat daar op hockey, had een keurige VVD-jongen als vriend. Maar toen ontdekte ik Amsterdam en maakte het uit, hij paste daar niet. Hij zei: ‘Wat wil je? Een huis, auto, wasmachine, ik koop het voor je.’ Ik zou nooit hoeven werken, met de kindjes naar de hockey, het leven leiden van Willemijn. Nee. Nooit.”
Het complete interview van Jojanneke van den Berge met Annet Malherbe leest u in het maartnummer van HP/De Tijd, dat nu in de winkel ligt. Lees hem hier digitaal, of sluit hier een voordelig (proef)abonnement af.
