De teloorgang van het Nederlandse voetbal (& de Nederlandse sportjournalistiek)
“Het Nederlands elftal is geen Europese top”, zei bondscoach Guus Hiddink na de EK-kwalificatie interland tegen Turkije (1-1). Zijn teksten werden drie dagen later weinig kracht bijgezet in een oefenwedstrijd tegen Spanje. Oranje won overtuigend met 2-0. Typisch gevalletje van te laat pieken. Er zal trouwens wel een logische verklaring voor zijn, dat je eerst een kwalificatiewedstrijd speelt en daarna een oefenwedstrijd, maar het blijft behoorlijk kolderiek. De enige opbrengst van de ontmoeting met Spanje was de ongetwijfeld riante (televisie-)recette.
Dat het Nederlands elftal moeizaam met 1-1 gelijkspeelt tegen Turkije – terwijl het elftal nog geen jaar geleden de halve finales van het WK in Brazilië wist te bereiken – is volgens Guus Hiddink ‘iets waar je doorheen moet kijken’. Wat hij eigenlijk wil zeggen is: zonder Robben (en Van Persie) ben je als nummer drie van de wereld niet meer dan Europese middelmaat. Met een verward ogende (en klinkende) Hiddink aan het roer van Oranje wordt het respect voor Louis van Gaal steeds groter. Wat ontbreekt, momenteel, is een vastomlijnd plan. Van de toekomst word je ook niet bepaald vrolijk. Jong Oranje verloor met 4-1 van Frankrijk en het elftal van Remy Reynierse “zit in een soort vacuüm” schreef Voetbal International. Bij de jeugd hoef je al helemaal niet aan te kloppen. Sterker, je moet er niet raar van opkijken als een aantal opgeschoten A-junioren ergens rond het trainingscomplex een weerloze agente in burger aanvalt en uit haar auto sleurt. Althans, zo stond het de volgende dag keihard in De Telegraaf.
“Het drietal versperde de agente op de Ouderkerkerdijk de weg. Toen de politievrouw enkele malen claxonneerde, stormden de drie op haar af, trokken de agente uit de auto, smeten haar hardhandig tegen de grond en gingen er vandoor.”
Echt waar? Vroeg heel Nederland zich af. Tsss.
Wilders tweette dat die jongens maar beter teruggestuurd konden worden naar Marokko; één van hen is van Turkse komaf. Zomaar wat roepen is altijd goed. Ik moest denken aan wat Rafael van der Vaart vorige week zei, toen ik bij hem op bezoek was in Hamburg. Hij vertelde over de eenzijdige manier waarop hij in de Nederlandse media wordt neergezet. Dat hij zelf ook weleens moet lachen om de humor van René van der Gijp bij VI TV, maar dan toch vooral als het niet over hem zelf gaat. Letterlijk zei Van der Vaart: “Ze zitten daar aan tafel mensen soms gewoon in de zeik te nemen. Dat kan allemaal maar… Dat vind ik echt niet normaal, maar ja, alles voor de kijkcijfers zullen we maar zeggen. Het erge is alleen dat er mensen zijn, die echt geloven wat er allemaal wordt gezegd.”
Nuance
Ik ging onmiddellijk bij mezelf te rade. Hoe zit het eigenlijk met die drie A-junioren van Ajax? Dat zal ik u vertellen. Van het hele verhaal over die vechtersbazen bleek vrijwel geen letter te kloppen, ook al bleef De Telegraaf er drie (!) dagen lang aan vasthouden. Want wat wilde het geval, die politiemevrouw in burger is helemaal niet uit haar auto gesleurd, laat staan dat ze hardhandig op de grond is gesmeten. Anders waren die jongens echt wel op staande voet ontslagen door Ajax. Nee, die mevrouw is zelf uit haar auto gestapt en op die jongens toegelopen, voor zo ver ik het verhaal heb kunnen reconstrueren. Dat is toch net even ietsjes anders, qua nuance.
De drie Ajacieden die een politievrouw uit haar auto hebben gesleurd, maar dat dus helemaal niet hebben gedaan, zijn nu op zoek naar eerherstel. En terecht, geef ze eens ongelijk. Het wachten is op het juiste moment. Door de Ajax-leiding zijn ze alle drie veroordeeld tot het volgen van een cursus conflictbeheersing. Ik vind het een schitterende maatregel. Maar wat voor een cursus gaat die Telegraaf-journalist eigenlijk volgen?
Iedere maand ontleedt Mark van de Heuvel voor HP/De Tijd een sport. Deze maand: voetbal.
