Spring naar de content

Jews were News. De ijzeren wetten van de internationale media

U wist natuurlijk ook niet dat ik ooit Midden-Oostencorrespondent was voor het SBS-nieuws, met als standplaats Jeruzalem. In dat grijze, grauwe verleden gold nog het media-adagium: Jews are news. Als er een kip de weg overstak in kibboets Ochel Chinam, was ik daar ooggetuige van met een crew van zes man inclusief cateraar, styliste en kapster. Gemiddeld keken er 2 miljoen mensen naar mijn items. Het is mij eens gelukt om een item van 26 seconden te maken over een of ander vredesverdrag in Azzemaargeillismagallis in Jordanië, inclusief standupper en een boodschap van de sponsor. De concurrentie was genadeloos en ik moést scoren.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen
Met Conny Mus
Met Conny Mus

In die tijd bivakkeerden er 68 (achtenzestig) Nederlandse correspondenten, stringers, schrijvende apen en inkthoeren in Israël. Zelfs Arts en Auto, de Tina Club en Paard & Pony hadden een eigen correspondent. Ik was bevriend met maar één collega en die was nota bene ook nog van de vijand (RTL Unilever): de onvergetelijke Conny Mus, die ik nog elke dag mis.

Wij maakten samen Jeruzalem en Tel Aviv onveilig – 24/7 – al was het jammer dat dat nooit zonder een slokkie op kon en dat Con altijd keihard liedjes van huisvriend René Froger draaide in zijn Rover. Mijn cassettebandje met Frank Zappa & The Mothers of Invention heeft hij eens uit het raam gesmeten, maar dit terzijde.

Het scabreuze verhaal over Mus en Jeroen Pauw die eens met twee dames vast kwamen te zitten in een reuzenrad in Antwerpen en wat ik uit eerste hand kreeg medegedeeld, vertel ik u een andere keer. Daar is deze serieuze rubriek niet de juiste plek voor.

Sinds ik weg ben uit Jodonia, haalt het land (waar ik toch al met al zes jaar woonde, zij het met een lach en een traan) zelden of nooit meer het nieuws. In totaal zijn er nog drie Nederlandse correspondenten overgebleven, waaronder Max Tailleur voor Omroep MAX.

Om een lang en slap ouwehoerverhaal kort te houden: waarom deel ik dit met u? Omdat ik namens u deze week de Israëlische en Arabische kranten las en besefte dat de lezer moe is van nieuws over Joden en Arabieren. Het interesseert u niet meer. Op Facebook scharrelen nog een paar psychopathische querulanten die moord en brand schreeuwen als Israël een gillende keukenmeid afsteekt in Gaza maar diezelfde onrendabelen gaan uit hun neus peuteren in de kantine van de Sociale Dienst of hun TBS-kliniek als hun Arabische broeders en medemohammedanen de Palestijnse bewoners van vluchtelingenkamp Jarmoek in Syrië afslachten.

Waarom heeft u al die kennis over wat er in de grote wereld gebeurt eigenlijk nodig?

Wilt u mee zwetsen met uw insipide collegaklerken bij de waterkoeler? Wat interesseert hen uw mening over Noord-Korea, IS, de badkuiprace op de Middellandse Zee, Griekenland en Frans Timmermans? Vindt u al die wetenswaardigheidjes een verrijking voor uw geestelijk leven? Een duurzame buttplug (dus zonder pcb’s) heeft meer diepgang dan uw vermeende kennis.

Vroeger was alles beter en bovendien een stuk overzichtelijker. Het nieuws werd geduid door het Staatsjournaal en de actualiteitenprogramma’s van de diverse treurbuiszuilen. In de gazette las men dan de duiding van dat nieuws van de vorige avond, door een gewichtige deskundige zoals G.B.J. Hiltermann, Willem ‘Boebie’ Brugsma, Hoogtezondominee J.B. Oskamp en natuurlijk Max Blokzijl en Jacques van Tol.

In tandartsenglossy Elsevier en in het NRC Handelsblad werd en wordt in het colofon van alle redacteuren en medewerkers – à la Hiltermann en drs. P. – hun titel vermeld. Alsof doctorandus een titel is! U weet toch net zo goed als ik dat drs. enkel impliceert dat u de intentie heeft om te gaan promoveren en dan dr. wordt, inshallah?

Desalniettemin heb ik mij toch de moeite getroost om deze week voor u het Jiddischtalige dagblad לעצטע נייַעס / לעצט נייַעס (Letzte Nayes/Letzte Neuigkeiten) te spellen. Ik studeerde zoals u ongetwijfeld óók niet weet drie jaar Jiddisch bij de oude juffrouw Rena Fuchs aan het Juda Palache Instituut te Mokum. Het belangrijkste nieuws was eigenlijk dat hackers van diverse pluimage wereldwijd kerncentrales aan het bestoken zijn met enge virussen. Rebbe Schneerson-Lubavitch in Bersheva vraagt zich af of dat goed of slecht nieuws is voor de internationale jodenheid. Na een lang talmoedisch vertoog komt hij tot de conclusie dat een fall out van de kernreactor van Dimona in de Negev-woestijn niet kosjer is omdat dat de komst van de Messias ernstig kan vertragen. Schneerson-Lubavitch hoopt dat ook dat de antisemitische cyberoorlog centraal zal staan tijdens de INSS Defensive Operations and Intelligence Cyber Security Conference and Exhibition, die van op 27 en 28 april op 770 Eastern Parkway in Brooklyn gehouden zal worden.

Over de nieuwsbeleving van mijn Nederland in de jaren zeventig heb ik nog een geestige anekdote. Ik had eens merkwaardige schoonouders. De zanddeegkoekjes zaten veilig in een trommel, die ging één keer open tijdens het rondje koffie (met schepje Buisman voor de pittigheid) en vervolgens prompt achter slot en grendel in het wandmeubel. Hetzelfde gold voor de jeneverfles, die vermoedelijk om mij te pesten achter een glazen deur binnen mijn oogbereik gevangen werd gezet. Mijn piepkleine borrelglaasje stond op een kartonnen viltje (dat iedere ochtend werd schoongeschrobd en aan de waslijn werd gehangen) en dat viltje lag op een muf kleedje vol huismijt. Ik zette mijn glaasje het liefst op de kunstlederen omslag voor de Tros Kompas. Mijn schoonouders rookten ketting en brachten de avonden klaverjassend door, enkel onderbroken door één ritueel: om 20.00 uren riep de moeder: stil nou! Dan kwam het journaal. Dat was een heilig moment, cerebraal en beaat. Ik heb nooit begrepen waarom mijn schoonmoeder de wereldwijde waan van de dag wilde volgen.

Na die plechtigheid moesten de aanwezigen dan met haar discussieren over wat ze gezien hadden in het journaal en ging ik chinezen en snuiven op het toilet. De verjaardagskalender was handig om de dope op fijn te hakken. Eigenlijk word ik daar best verdrietig van, dat alles maar voorbij gaat, iedereen sterft en dat ik niet meer van het nieuws kan genieten. Overigens zong René Froger Bloed, Zweet en Tranen op de begrafenis van Con en toen moest iedereen huilen. Volgend week is deze rubriek weer vrolijk want de komende week ga ik voor u de dag- en weekbladen uit Pataya in het verre Thailand duiden.

Wekelijks brengt Arthur van Amerongen voor HP/De Tijd geopolitiek en internationale wapengekletter terug tot de menselijke maat. De wereld in een notendop, geduid voor domoren.