De first lady van het Nederlandse jeugdvoetbal
Het besef komt eigenlijk meteen als we de poort binnenwandelen, we bevinden ons op gewijde grond. Hoofdklasser JOS/Watergraafsmeer heette vroeger nog gewoon JOS en werd ooit getraind door Rinus Michels, misschien wel de grootste trainer die Nederland heeft voortgebracht. Maakt natuurlijk verder niks uit dat JOS/Watergraafsmeer tegenwoordig heel ergens anders voetbalt dan JOS destijds, het gaat vooral om het idee. Daar, in die dug-out, had gewoon Rinus Michels kunnen staan.
Op het hoofdveld staat de wedstrijd JOS/Watergraafsmeer C1 tegen Fortius C1 op punt van beginnen, dat zijn de junioren tussen 12 en 14 jaar. Voorafgaand aan de wedstrijd worden de spelerspassen uitgebreid gecontroleerd en dat is niet voor niks, zo hebben de laatste jaren vol voetbalgeweld op de amateurvelden wel uitgewezen. Ja, ook in deze leeftijdscategorie.
Manusje van alles
“Ik bén het jeugdbestuur”, zegt een mevrouw achter de bar in de kantine, als we vragen of er wellicht iemand van het jeugdbestuur aanwezig is. Het is de reactie waarop we hadden gehoopt. Ontmoet Carla van Eeren. Wat ze allemaal doet bij de club? We kunnen beter vragen: wat doet ze niet? Officieel is ze secretaris, houdt ze de notulen bij, maar ze maakt ook wedstrijdverslagen, verwerkt alle uitslagen én ze draait twee dagen kantinedienst. “Noem me maar een manusje van alles.” Er zijn veel grotere clubs in Amsterdam, zoals AFC, Zeeburgia en hier niet ver vandaan op Sportpark Drieburg WV-HEDW. Die clubs hebben een veel bredere jeugdafdeling, maar Carla koestert wat ze heeft. “Dat zijn een ander soort clubs.” JOS/Watergraafsmeer heeft ongeveer 140 jeugdleden, los van de A-junioren en de mini’s. Dat aantal is vrij stabiel, er valt weinig af en er kan weinig meer bij. “Veel groter kunnen we niet meer groeien. Daarom hebben we ook geen meisjesafdeling.” Opmerkelijk genoeg, zegt Carla naar buiten wijzend, met clubs als TABA, Wartburgia, De Meer, FIT, DVVA en WV-HEDW vlak om de hoek. Vorig jaar kwam JOS/Watergraafsmeer nog landelijk in het nieuws omdat de hoofdklasser in het bekertoernooi tegen Ajax had geloot. Uiteindelijk zou de wedstrijd worden verplaatst naar het Olympisch Stadion, vanwege de beperkte lichtcapaciteit op Drieburg. Carla noemt het één van de absolute hoogtepunten van de laatste jaren, al was het alleen maar omdat de vriendschapsband met Ajax sterk voelbaar is.
Kantinegeluiden
Om ons heen horen we de bekende kantinegeluiden op een woensdagmiddag. “Heeft u een misschien een glaasje water voor me?” “Mag ik de sleutel van kleedkamer twee?” “Heeft u een zakje chips?” “Mag ik een Fristi?” “Heeft u een glaasje water voor me?” En zo begint het spel weer van voren af aan. “Dat is dan €2,75.” Carla is er maar druk mee, gelukkig maakt ze een fitte indruk. Een kop koffie kost een euro. Naast me op een kruk is haar zoontje komen zitten, hij speelt in de D1, zegt ze. “Met hem is het een paar jaar geleden allemaal begonnen.” Vorig jaar trad Carla toe tot het jeugdbestuur, het eerste officiële ooit. Volgende maand tekent ze ook nog voor de organisatie van een groots opgezet, tweedaags jeugdtoernooi. “Dat is er een beetje ingeslibt”, zegt ze. Ze is die dagen niet alleen het aanspreekpunt van alle bezoekende clubs, maar ze maakt ook toernooiroosters, lunchpakketten en zorgt dat het washok op volle toeren blijft draaien. Druk? “Ach, ik vind het gewoon leuk.” Ze doet het voor de kinderen. Heeft ze zelf ook gevoetbald? “Nee, ik ben een balletmeisje. Ik heb de Scapino Academy gedaan.”
“Controle, controle”, klinkt het bij de C-junioren langs de lijn waar de spanning behoorlijk is opgelopen. “Omschakelen! Redje, jij nemen, met links!” De sfeer verandert langzaam van aangenaam in een tikkeltje opgefokt. De trainer van Fortius maakt veel misbaar als de scheidsrechter in zijn ogen fout op fout stapelt, maar sommeert zijn wisselspelers op gebiedende toon weer te gaan zitten als de situatie dreigt te escaleren. De jongens gehoorzamen schoorvoetend. Schouderophalend verlaten we het sportpark. In de wetenschap dat niet deze vervelende kereltjes en al die opgewonden standjes langs de lijn, maar Carla van Eeren het jeugdvoetbal in Nederland symboliseert.
Iedere maand ontleedt Mark van den Heuvel voor HP/De Tijd een sport. Deze maand: voetbal.
