Spring naar de content

Waarom Unilever-topman Paul Polman wél 10 miljoen euro mag verdienen

‘Hoe durft hij?’. ‘Ha-ha, wat een politiek correct geneuzel.’ ‘Dit doet me denken aan Mister Scrooge.’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Jan Smit

De bekentenis van Unilever-CEO Paul Paulman tegenover The Washington Post dat hij zich soms schaamt voor zijn hoge salaris, maakt heel wat los. Alleen al op de site van De Financiële Telegraaf spuwden maandag meer dan 200 lezers hun gal – al dan niet onder het genot van een verkwikkende mok Unox Cup a Soup.

Polman toucheerde vorig jaar in totaal 10 miljoen euro. Dat is veel geld. Veel te veel, luidt de crux van de kritiek. Zijn gene geeft volgens de reaguurders geen pas. Immers, één telefoontje naar Personeelszaken en Polman is van zijn ‘probleem’ verlost.

Daar is wat voor te zeggen. Polman vindt zelf ook dat hij rijkelijk wordt beloond. Al maakt hij daarbij wel een paar kanttekeningen. “Het is altijd te veel vergeleken bij mensen die ook hard werken en deze kansen niet hebben gekregen”, vergoelijkt de CEO. Hij heeft zelf niet om die hoge beloning gevraagd; het is hem overkomen. Sterker, de commissarissen wilden de beloning nog verder opschroeven. Dat heeft Polman naar eigen zeggen samen met de andere managing directors weten tegen te houden. Niet om de held uit te hangen, maar om redenen van gezond verstand (‘There has to be some sanity.’)

Het blijft een moeilijke figuur: een CEO die en plein public zijn (te) hoge inkomen verdedigt. De meesten beginnen er niet aan. De commissarissen het woord laten doen, zelf stil blijven zitten en wachten tot de kritiek overwaait, luidt het devies. Paul Polman verdient dan ook een pluim. Hij verklaart open en in alle eerlijkheid dat hij zich af en toe voor zijn salaris schaamt en verschuilt zich niet achter de commissarissen. Terwijl noch de man noch zijn salaris momenteel onderwerp van discussie is. Dat is dapper. Ik ken geen CEO die hem hierin voor ging.

Polman eenvoudig als graaier wegzetten geeft dan ook geen pas. Niet alleen vanwege de beloningskwestie. Als er een CEO is die de afgelopen jaren heeft laten zien dat hij verder kijkt dan de inhoud van zijn eigen portemonnee, is het Polman wel.

De Unilever-topman is een dienend leider pur sang. Duurzaamheid gaat hem na aan het hart. Dat zijn geen holle frasen. Al direct bij zijn aantreden maakte hij bekend dat de was- en voedingsmiddelenproducent in vervolg geen kwartaalcijfers en winstprognoses meer zou publiceren. Unilever ging in het vervolg voor succes op de lange termijn. Een revolutie in de financiële wereld, die inmiddels van verschillende kanten navolging heeft gekregen.

Ook voor people en planet – naast profit de derde belangrijke pijler van het Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen – maakt Polman zich al jaren volop hard. Onder zijn leiding heeft Unilever in november 2010 het Sustainable Living Plan (SLP) geïntroduceerd. In dit plan wil Unilever de omzet verdubbelen en tegelijkertijd de milieuvoetafdruk verkleinen. Ook wil de multinational de milieubelasting halveren voor 2020, en in hetzelfde jaar alle landbouwgrondstoffen duurzaam inkopen.

Kortom, Polman wil met Unilever echt het verschil maken. Hij is daarmee een belangrijk rolmodel voor andere CEO’s. Het zou mij niet verbazen wanneer hij met de schaamte over zijn hoge inkomen ook de beloningsdiscussie los trekt.

Natuurlijk, 10 miljoen euro blijft veel. Maar ook dat maakt hem nog geen financieel obees. Niemand weet wat Polman met dit geld doet. Misschien is er wel een Paul Polman-Stichting die goede – duurzame? – doelen ondersteund. Dat laatste is niet ondenkbaar. “Het is belangrijk dat je er iets goede mee doet. Dat is wel het minste”, antwoordt de Unilever-topman wanneer hem in hetzelfde interview wordt gevraagd of hij zich prettig voelt met zijn forse salaris.

Wat Polman dan voor goeds met zijn geld doet – de voor de hand liggende vervolgvraag – blijft achterwege. Misschien maar goed ook. Niet iedereen heet nu eenmaal Bill Gates of Joop van den Ende.