De islamofascist Belmokhtar is dood. Leve de raï!
Fijn ontbijtnieuws: de eenogige islamofascist Mokhtar Belmokhtar is door de geallieerden naar zijn Schepper gebombardeerd. De Algerijn was Sturmführer van de ‘Ondertekenaars in bloed’, het moordcommando dat een gijzelingsactie in een gascomplex in de Sahara uitvoerde waarbij 81 doden vielen.
Wat weinig lezers weten, is dat ik in 1991 aan de Universiteit van Amsterdam ben afgestudeerd op islamitisch fundamentalisme in Algerije. Ik kwam in die tijd regelmatig in het land om materiaal te verzamelen voor mijn doctoraalscriptie. Algerije was een droevig land maar je kon er wel er wel hoeren en snoeren, zij het onder Oostblok-omstandigheden. Tot de leiders één grote fout maakten: het Islamitische Reddingsfront (FIS) mocht meedoen aan de verkiezingen in 1991 en toen brak de pleuris uit. Het FIS won en wilde meteen ridicule islamitische regels invoeren, zoals een totaal alcoholverbod en aparte bussen voor vrouwen, die sowieso aan de hoofddoek moesten. Later gebeurde precies hetzelfde bij verkiezingen in Gaza en Egypte. Je geeft de moslimfundamentalist één democratische vinger (verkiezingen bijvoorbeeld) en hij hakt je hand af en naait je in je gat.
Niemand in Algerije werd gespaard door de beestenbende die zich het islamitisch verzet noemt. Na agenten, ambtenaren, feministen, ongesluierde meisjes, regisseurs, journalisten, politici, schrijvers, soldaten, Italiaanse matrozen en Franse nonnen en paters waren op gegeven moment de muzikanten aan de beurt. Ik schreef toen regelmatig over de fantastische raï-muziek van Algerije en heb de meeste zangers geïnterviewd, van Cheb Khaled tot Cheb Hasni. De laatste werd door een met messen en revolvers gewapende bende islamofascisten uit een café gesleurd en op straat afgeslacht. In het verdrietige Algerije was muziek op gegeven moment zo ongeveer de laatste bron van vermaak (los van de drank en de dames van plezier). Op cassettes welteverstaan, want concerten vonden al lang niet meer plaats.
De muziek van Cheb Hasni was zeer onschuldig; zijn teksten gingen vrijwel uitsluitend over de liefde en de sleur van alledag. Met politiek en fundamentalisten hield hij zich, in tegenstelling tot de in Parijs wonende Cheb Khaled, niet bezig. Maar de aversie van moslimfundamentalisten tegen muziek is groot. Dat bleek reeds in 1989, toen ik een concert wilde bijwonen van de magnifieke Portugese zangeres Linda de Souza, in Algiers. Het net opgerichte Islamitische Reddingsfront front (FIS) organiseerde een massale demonstratie en dreigde met geweld indien het concert doorgang zou vinden. De keurige Linda de Souza werd omschreven als ‘joods, zionistisch en bovendien een hoer’. Het concert ging niet door.
Een andere zanger die ik interviewde, werd ontvoerd en vermoord. De Kabylische zanger Matoub Lounes werd vanwege zijn zeer kritische teksten in het toentertijd verboden Tamazigh (de Berbertaal), geboycot door de Algerijnse staatsmedia en uitsluitend gedraaid op piratenzenders. Door de Kabyliers wordt hij op handen gedragen, en niet alleen in Algerije. In 1993 maakte hij een tournee van drie maanden door Amerika en Canada en trad hij een week lang op in een uitverkocht Olympia, het walhalla van het chanson in Parijs. Zijn grondige afkeer van de fundamentalisten had hij nooit verborgen.
In de islamitische heilstaat van islamofascisten als Belmokhtar is slechts plaats voor het Arabisch, de taal van de koran. Dat vijf miljoen Algerijnen Tamazigh of een aanverwant dialect spreken is onbelangrijk voor de salafisten. Muziek was daarom het belangrijkste verzetsmiddel van de Kabyliers, met de zangers Ait Menguellet, Idir, Ferhouat en Matoub Lounes in de frontlinie.
De wereld is weer een stukje beter geworden, nu Belmokhtar dood is. Helaas geldt dat er voor hem honderd anderen opstaan. De wijze les van vandaag: nooit in dialoog gaan met de islamofascisten, maar met geweld uitroeien. Wie leeft bij het zwaard, zal sterven bij het zwaard.
