Wanderlust: geef alles op, ontsnap aan de stressvolle realiteit
Open als twintiger, dertiger of veertiger uw Facebookpagina en er komt ongetwijfeld een vriend voorbij die het gedaan heeft. Alles achter zich gelaten. Huis, auto, vriend(in) en werk opgezegd, en de wijde wereld ingetrokken. Een vrije vogel sindsdien. Lekker de boel de boel.
‘Wanderlust’ noemen we dat, en het is hip. Hoewel veel leeftijdsgenoten er alles aan doen om een vast contract binnen te slepen, blijkt de praktijk van het werkende leven vaak flink tegen te vallen. Daar zit je dan, van maandag op vrijdag, tussen negen tot vijf op kantoor. Buiten een grijze lucht, binnen evenzo chagrijnige collega’s, een vervelende baas en onhaalbare targets die samen een hoop stress opleveren. Een burnout ligt op de loer. Terwijl er zo veel méér is. Toch?
We willen ‘gewoon’ gelukkig zijn. Dat verdienen we ook, zo krijgen we al ons hele leven te horen. En dat geluk lijkt ‘m tegenwoordig te zitten in het ‘alles opgeven’. In het hebben van zo min mogelijk bezit en dan zo snel mogelijk wegwezen. “Goede carrières, mooie pakken en snelle auto’s worden ingeruild voor een relaxter bestaan, bikini’s en ‘Don’t worry, be happy’s’”, schrijft een blogster van de site Mic.com.
Ergens is dat natuurlijk fantastisch, zo’n minimalistische trend. Minder gefocust zijn op salaris, promoties en status. Maar een ‘vrije vogel’ heeft natuurlijk ook een status hoog te houden. Wie reist naar de meest exotische oorden, eet de vreemdste dingen en… maakt daarvan de leukste foto’s? Je Facebookvrienden moeten immers wel zien met hoe ‘weinig’ jij gelukkig kunt zijn.
Moeten we allemaal dan een beetje lust om de wereld te ontdekken kweken, om werkelijk te ontsnappen aan de saaie en stressvolle realiteit? Of voelen we dat het ‘moet’, dat we vooral niet blij mogen zijn met het leven zoals het is? En, mocht het toch echt dat eerste zijn, is het dan niet een beter idee om de realiteit een beetje bij te schaven, in plaats van er keihard aan te ontsnappen? Misschien is het niet zo gek om eerst even na te denken wat ons écht gelukkig maakt. “Misschien hoeven we helemaal niet alles achter ons te laten om dat te ontdekken”, zo merkt Hakala terecht op.
