Deze (gruwelijke) kindertekeningen tonen traumatiserende IS-praktijken
In het nieuws horen we vaak hoe Islamistische Staat (IS) mensen op gruwelijke wijze doodt, steden inneemt en de culturele rijkdom van de bezette gebieden vernielt. Waar we zelden over lezen is de psychische schade die de terreurgroep aanricht bij duizenden, zo niet miljoenen mensen. Waaronder kinderen.
In dit vluchtelingenkamp in het Iraakse Dohuk worden ontheemde kinderen opgevangen die slachtoffer zijn geworden van de IS-terreur. Velen van hen behoren tot de Jezidi’s, een van de religieuze minderheden in Irak die door IS als ‘ongelovig’ worden beschouwd. In augustus 2014 vielen IS-strijders het dorp binnen waar deze kinderen woonden. Ze zagen de meest gruwelijke beelden: hun ouders werden voor hun ogen vermoord, meisjes en vrouwen (meisjes van nog geen tien jaar oud werden gebruikt als seksslavinnen) werden verkracht en alles wat hen vertrouwd was werd vernield. Van het een op het andere moment was hun kindertijd voorbij, en dat terwijl ze soms pas vier jaar oud waren.
Maar: ze leven nog. In het kamp waar de ontheemde en zwaar getraumatiseerde kinderen worden opgevangen, is veel aandacht voor psychologische zorg. Om de kinderen wat afleiding te bieden, dachten de hulpverleners dat het wel een leuk idee zou zijn om met z’n allen te gaan tekenen. Ze zorgden voor papier en tekengerei, zodat de kinderen hun zinnen eens konden verzetten. De resultaten van deze tekensessie bleken echter hartverscheurend: de kinderen tekenden geen bloemetjes, dieren of lachende mensen – maar de gruwelijkheden die ze hadden gezien. Tekeningen van massa-executies. Seksslavernij. Een moeder die wordt gedwongen haar eigen kind op te eten.
De kinderen hebben het geluk dat ze uit de oorlog zijn gehaald, maar de oorlog is nog lang niet uit hen.
NB: De eerste vier tekeningen die hieronder worden getoond zijn gemaakt door de zeventienjarige Sarween Khero Qassim. Zij had geluk: haar familie kon het dorp op tijd ontvluchten en woont nu in een simpel huis naast het vluchtelingenkamp in Dohuk. De verhalen die ze van haar dorpsgenoten hoort zet ze om in tekeningen, om het collectieve trauma te kunnen verwerken. Inmiddels heeft ze al meer dan 25 tekeningen gemaakt.
