Spring naar de content

D’66-rechters nog betere vrienden van criminelen dan Petertje de Vries

De politie is niet echt mijn beste vriend, maar nadat ik dit bericht vanochtend las wilde ik me stante pede aanmelden als vrijwillige veldwachter met schietmogelijkheid. Leest en huivert:

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Een dertigjarige politieagent uit Kerkrade is vrijdag veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf wegens poging tot doodslag. Op 22 augustus 2013 schoot de agent als lid van een arrestatieteam op iemand die met zijn auto op agenten inreed. Niet de bestuurder, maar de bijrijder raakte daardoor gewond en moest naar het ziekenhuis gebracht worden. Het Openbaar Ministerie had twee weken geleden gevraagd om de agent vrij te spreken.

Tegenwoordig wordt de Nederlandse hermandad dermate geridiculiseerd en vernederd door de D’66-rechters, dat er meer dreiging uit gaat van het paarse nichtenicoon Tinky Winky (al dan niet wappie van de poppers) met een zwaaiende rode handtas dan van de politie.

Vroeger had je dat grapje: ‘Wat is het toppunt van brutaliteit? Een agent in zijn laarzen pissen en vragen of hij zweetvoeten heeft.’ Als je oom agent nu in zijn laarzen pist, zal hij je met tranen in de ogen bedanken voor de verfrissing. Ik zat vanmorgen in mijn stamcafé met de wijze mannen van mijn dorp en die brulden van het lachen toen ik het bericht voorlas van mijn iPad (simultaan vertaald naar het Portugees). In Portugal wordt de politie gerespecteerd en vooral gevreesd. Je maakt geen gebbetje met een agent en je spreekt ze aan op de meest slijmerige manier en met het hoofd gebogen, alsof hij een lid is van een oud adelijk geslacht en jij een kruiperige horige. Agenten staan hier vaak op strategische plekken, meestal met zijn vieren in een auto (bezuinigingen vanwege de crisis). Ze moeten hun quotum halen qua bekeuringen en ze vinden daarom altijd wat aan je auto.

In Portugal koestert men nog oude waarden. Zo draagt de schoolgaande jeugd verplicht een uniform. Als je dat in Nederland wil introduceren, wordt je door De Joop beschuldigd van fascisme. Van een Portugese treinconducteur gaat meer dreiging uit dan van tien Nederlandse wouten.

De totale afbraak van de Nederlandse politie is niet de schuld van de politie, maar van de politiek en de rechterlijke macht – al had de politievakbond destijds nooit mogen eisen dat de agenten lang haar tot op de billen mochten dragen, en neuspiercings.

Tijdens mijn langdurige drugsloopbaan heb ik menigmaal van de gastvrijheid mogen genieten van bureau Warmoes. Daar zat ik dan, blank, hoogopgeleid, tussen de rasta’s, de mocro’s en de incontinente heroïnehoeren. Ik kende de meeste agenten van de Zeedijk, van sommige wist ik dat ze in hun vrije tijd snoven.

Los van de paar toffe Amsterdammers, waren de agenten vaak boerenjongens uit Oost-Nederland of erger, die geen idee hadden waar ze terecht waren gekomen. Ze werden voortdurend uitgelachen en bespot door de kansparels. Ik was zelf net zo bijdehand, maar dat hield op toen ik in Zuid-Amerika ging wonen en vrolijk verder ging met mijn creatief narcoticagebruik.

Om jelui even een proeve van mijn streetability te geven een huiveringwekkende passage uit mijn memoires, ten tijde van mijn tropenjaren in La Muy Noble y Leal Ciudad de Nuestra Señora Santa María de la Asunción, de hoofdstad van Paraguay. Ik was opgepakt met een paar onschuldige balletjes krek.

Lief dagboek: het is steenkoud in de cel. Larry is bont en blauw geslagen door de Guardia Civil en zit naast mij te kreunen op de betonnen vloer. In de hoek ligt een jongen vredig op een paardendeken te slapen. Naast hem staat een emmer vol pis waar een drol in drijft. Mijn polsen zitten onder de rode striemen van de handboeien. De diender die ons naar de cel bracht, vertelde dat de knaap eerder op de avond iemand had doodgestoken. De hoer die Larry had liggen neuken was minderjarig. Prostitutie is legaal in Paraguay maar er zijn kennelijk toch fatsoensnormen. Het meisje was dertien en zwaar aan de crack. De man van de receptie had de politie gebeld. Larry verzette zich fel tegen zijn arrestatie, uiteindelijk stonden er 7 agenten in de hotelgang. Twee politiemensen snuffelden wat rond in mijn hotelkamer en babbelden op amicale toon met Liz. Die mocht vertrekken, ik werd in de boeien geslagen, zonder dat ze mij vertelden waarom. Ik protesteerde niet en stribbelde niet tegen toen ik werd afgevoerd naar het politiebusje dat voor het hotel stond, gadegeslagen en uitgejoeld door een enorme groep stomdronken nachtvlinders. Larry werd, slechts gekleed in een vunzige onderbroek, door de agenten in het busje gedragen. Hij kalmeerde pas nadat een agent hem rake klappen met een gummiknuppel had gegeven. We reden door de Estrella-straat naar de Chili-straat, waar zich het hoofdkantoor van de politie bevond. Ik was niet erg gerust over een goede afloop. Paraguay was een van de corruptste landen ter wereld en als ik koime, smeergeld moest betalen zou ik ernstig in de financiële problemen komen. Een vriendelijke agent begon met een vinger op een aftandse Remington te tikken. Nergens in het hoofdbureau was een computer te bekennen. Larry werd in een andere ruimte ondervraagd, af en toe brulde hij iets en kreeg hij een pets in zijn gezicht. Mijn gegevens waren na een half uur eindelijk opgetikt en werden samen met mijn paspoort in een plastic mapje gedaan. De agent (type Cop from Hell) had door mijn pas gebladerd en belangstellend naar de stempels van de Marokkaanse douane in Tanger gewezen. Godverdomme, dacht ik terwijl het klamme zweet mij uitbrak, straks denken ze dat ik een drugskoerier ben.

Enfin, dat is nog een hele kwestie geworden en uiteindelijk heb ik koningin Beatrix op haar mobiele nummer gebeld om uit de gevangenis – waar mijn gespierde witte jongenspoepert zeer zeker een aanwinst zou zijn voor het seksleven van de gedetineerden – te blijven. Ik heb ook in Rio de Janeiro gewoond en kocht daar mijn dope vaak in de favela’s, tijdens de kranzinnige baile funk-feesten. Dat kon flink misgaan, kijkt maar naar de speelfilm Tropa de Elite van Jose Padilha uit 2007.

Goed, inmiddels ben ik een keurige jongen geworden. Zo keurig, dat ik gewoon die politiepetitie ga tekenen om de agent uit Kerkrade uit de bajes te houden.

De wapenspreuk van de Nederlandse politie luidt: Vigilate Deo Confidentes. Waakt, vertrouwende op God. Ik zou daarvan willen maken: Waakt, vertrouwende op uw wapen. En niet op uw rode Tinky Winky-handtas.