Wat Badr Hari en Gérard Depardieu met elkaar gemeen hebben
De markante kop van Gerárd Depardieu behoort al jaren tot het vaste oeuvre van de Franse cinema. Door de jaren heen vervulde Depardieu glansrollen als Cyrano de Bergerac of als de hilarische personificatie van Obelix. Maar de laatste tijd ging het wat minder met de corpulente Fransman.
Het drankgedrag van de man begon extreme vormen aan te nemen, met de nodige tirades en een urine-incident op een vlucht van Parijs naar Dublin dat de druppel was die de emmer liet overlopen. In eigen land en daarbuiten daalde de populariteit van Depardieu naar een dieptepunt.
En dus zocht de acteur zijn heil elders. Een beetje dwepen met dictatoriale regimes is hem nooit vreemd geweest, en zijn vriendschap met Vladimir Poetin zorgde er in 2013 voor dat Depardieu het Russische staatsburgerschap aangeboden kreeg. En ook mini-Balkanstaatje Montenegro liep weg met hem; in datzelfde jaar werd Depardieu benoemd tot cultureel ambassadeur van het land.
En het laatste avontuur in het woelige leven van Gerárd Depardieu bracht hem naar de ‘laatste dictatuur van Europa’: Wit-Rusland. President Aleksandr Loekasjenko neemt het daar al jaren niet zo nauw met de mensenrechten, maar dit belette hem niet om de flamboyante Fransoos uit te nodigen de steppen aan de randen van Minsk te komen bewerken. Zo gezegd zo gedaan.
Het zien van de foto’s van de Wit-Russische avonturen van onze favoriete fransoos en de innige vriendschap tussen de twee mannen deed meteen denken aan die Nederlandse, boksende dictatorvriend. In eigen land in onbruik raken betekent carrièrekansen, voor wie niet wakker ligt van feesten met dubieuze figuren. Badr Hari reisde af naar het zo mogelijk nog dubieuzer Tsjetsjenië om daar te chillen met president Ramzan Khadyrov, die in zijn 38 jaar durende leven al een flinke waslijst aan mensenrechtenschendingen op zijn conto heeft staan.
Van de ene kant is dit soort gedrag voor figuren als Depardieu en Hari een middel om zichzelf machtig te blijven voelen, en tegelijkertijd een dikke vinger op te steken naar de landen waar ze compleet uitgekotst werden. Anderzijds worden zij door Khadyrov, Loekasjenko en Poetin misbruikt als propagandapaardjes, om te laten zien dat bepaalde Westerlingen hun keiharde beleid een warm hart toedragen. Het is dus vooral een beetje sneu.
