De coole, mooie Dumoulin: eindelijk een wielrenner die eruit ziet als een winnaar
Met zijn grijns, omrand door trendy stoppels, fietst Tom Dumoulin zich de Nieuwe Tijd binnen. Ja toch? Het zou best kunnen dat de eeuw van de onooglijke mannetjes zijn einde nadert. Het werd tijd. Te lang is het wielrennen een sport geweest waarin zelfs een winnaar leek op een loser. Dumoulin is cool, of hij nu wint of niet; geen wielrenner die moet lijden om iemand te worden. Hij is van zichzelf al iemand. Zelfverzekerd, met een touch of arrogance, meldde hij zich de afgelopen weken aan de kop van de Vuelta en hijzelf was de laatste om dat gek te vinden.
De vele wielerromantici zullen weinig aan hem hebben. Wat moet een medewerker van een tijdschrift als De Muur met toffe jongens als Dumoulin? Er is geen trieste jeugd in achteraf steegjes om lyrisch te beschrijven als bakermat van een sportcarièrre. De zoon van een gemeenteambtenaar (moeder) en hooggeplaatste ziekenhuisemployee (vader) kwam niets te kort en vond het gewoon leuk om te fietsen. Nu peddelt hij zich het snot voor de ogen (Gerrie Knetemann-taal: zou de welopgevoede Zuid-Limburger nooit gebruiken) omdat hij daar talent voor heeft.
Dumoulin na de hel van Ventoux in 2013: “Wat heb ik genoten!” Bijna een luxepopje, deze tijdrijder van 24, die in de Ronde van Spanje almaar beter bergop ging en tot ieders verbazing dagenlang niet afhaakte. Hij ontdekte zichzelf onder het afzien en wij ontdekten hem.
Playboy
Na jaren van volgzame heertjes met o-benen zagen we een crack met de allure van een playboy. Tom uit Maastricht had net zo goed een voetballer of honkballer kunnen zijn, en eerlijk is eerlijk: dat konden we van de roemruchte voorgangers met wie hij de afgelopen week is vergeleken, Jan Janssen en Joop Zoetemelk, niet zeggen. Als voormalige winnaars van een grote ronde zullen Janssen en Zoetemelk met jaloezie naar deze nieuwlichter hebben gekeken. Janssen gaf enkele dagen terug al toe dat Dumoulin veel kalmer op zijn zadeltje zit dan hijzelf vroeger.
Droomden jongens in de jaren zeventig dat zij Joop ‘de Tour is nog lang’ Zoetemelk waren? Weinig kans. Bange Joop deed zichzelf te kort door niet aan te vallen als het erop aankwam. Te bescheiden, te calculerend. Tom Dumoulin is anders. Met zijn intimiderende glimlach zal hij de komende jaren toeslaan als het moet; hij zal ervan genieten.
Mooi
Vrouwen zien zulke dingen vaak scherp. Goudenplakkenverzamelaar Marianne Vos zei over Dumoulin: “Hij is niet alleen een goede renner, maar ook een mooi mens.” Mooi: het nieuwe woord in een lelijke sport.
