Spring naar de content

Leven we in een tijd van collectieve hypochondrie?

Vroeger was de lijn tussen ziek en gezond zo duidelijk als wat. Inmiddels is dat onderscheid een stuk lastiger te maken. Jezelf goed voelen is een hypochondrisch hoofdpijndossier geworden. Emma Brunt verbaast zich over de bochten waar we ons in wringen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën: door De Redactie

Vroeger, en dan spreek ik over het eind van de jaren vijftig, toen ik nog op school zat, liep er een duidelijke scheidslijn tussen de categorieën ziek en gezond, net zo’n kaarsrechte scheiding als je moeder na het bad met de scherpe tanden van de kam in je haar placht te trekken. Gezond was doodgewoon, dat was de normale toestand, en ziek was je alleen als de thermometer dat uitwees en de huisdokter er aan te pas moest komen. De rest was aanstellerij. Er werden natuurlijk nog wel wat voorzorgsmaatregelen genomen zoals AD-druppeltjes in de Brintapap van de kinderen en ’s winters een lepel levertraan (met sinaasappelsmaak). Voor het overige werd aangenomen dat een paar hapjes buitenlucht op zijn tijd en eten volgens de schijf van vijf voldoende waren om het gezin op de been te houden, en dat gold niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de volwassenen.

Zo overzichtelijk is het al lang niet meer, want van moderne mensen wordt niet alleen verwacht dat ze fit zijn, maar ook dat ze er een aanzienlijk deel van hun tijd aan besteden om nóg fitter te worden: slanker, jeugdiger, gespierder! Het kan altijd nog wel een beetje beter. En niet alleen de buitenkant moet verzorgd en onberispelijk onderhouden worden. Ook aan het binnenwerk moet de nodige aandacht worden besteed. Clean living betekent ook clean eating, en dus is er een hele gezondheidsindustrie verrezen die zich toelegt op het aanleveren van de bouwstenen voor dat topfitte lichaam. Voor je het weet kachelt dat grillige vehikel alweer achteruit en komt ten slotte knarsend tot stilstand. Ja, en dan is het te laat, dan kan geen enkele arts nog iets voor je doen. Eigen schuld, had je maar beter op moeten letten.

Het complete essay van Emma Brunt leest u hier op Blendle. U kunt hier het hele tijdschrift inzien, of hier een voordelig (proef)abonnement afsluiten.