‘Design’ van H&M, de Hema-kersttrui en kleurboeken voor volwassenen
Voor de modebewuste lezer besprak de Haagse Post in de jaren zestig opmerkelijke dameskleding in de rubriek Madame HP. Een halve eeuw later neemt HP/De Tijd de wereld voor mode en trends weer eens kritisch onder de loep.
Van klerenwinkel naar marktplaats
Dat wij een volk van kooplui zijn wordt, behalve op Koningsdag, ook alweer een paar jaar bewezen op het moment dat de designercollectie van H&M in de rekken hangt: honderden kooplustige dames persen zich om negen uur ’s morgens met wapperende creditkaart door de winkel poortjes, grissen ongezien de rekken leeg en binnen een uur verschijnen de eerste items al op Marktplaats. Vaak voor een veelvoud van de prijs, waarbij men meteen voorbijgaat aan de bedoeling van de Zweedse klerenwinkel: ‘echt’ design voor een lage prijs.
Op Marktplaats loopt de Balmaincollectie van ontwerper Olivier Rousteing dan weer niet zo hard: er is nog volop te koop. Of dat ligt aan de soms absurde prijzen die verkopers vragen, of aan het feit dat de collectie nu niet echt hebberig maakt – een kruising tussen tuttig jaren tachtig en tippelzone Theemsweg – laten we wijselijk het midden.
Kleur op!
Dat je in je favoriete buurtboekwinkel opeens een gigantische stapel kleurboeken voor volwassenen tegenkomt! Kleurboeken! Voor volwassenen! Dat je denkt: watdefuk! Waar komt deze rare hipstershit nou weer vandaan! Ik wil echte boeken! Kleur op met die zooi!
Nou, dan heb je het dus helemaal verkeerd begrepen. Het is niet een handige hype gecreëerd door uitgevers, die met minimale middelen zoveel mogelijk slaatjes willen slaan – écht niet – maar ‘een middel tot onthaasting, concentratie en mindfulness’. Hell, er zijn zelfs Kleur je Kalm-workshops waar je onder het genot van rustgevende muziek en een kopje kruidenthee kunt leren binnen de lijntjes te blijven. Pfffffffffff! Het hoeft niet elke dag seks en drugs en rock ‘n’ roll te zijn, maar het kan te gek ook. Enfin, voor de nieuwsgierigen: klik hier.
Houthakkerswát?
Een van de woorden die dit jaar op de shortlist van de Oxford Dictionary woord van het jaar belandde, was ‘lumbersexual’. Heel even denk je ‘huh’, maar eigenlijk is het wel snel duidelijk: een ruig uitziend type met baard en houthakkershemd. Klinkt prima, maar het zijn wel van die mennekes die langer voor de spiegel staan dan hun meisje en die waarschijnlijk nog nooit ook maar een bijl van dichtbij gezien hebben.
Nee, dan the real deal waarmee televisiekijksters van zekere leeftijd dit jaar verrast werden: de stoere baardmansen van The Vikings en The Last Kingdom! Zó draag je baarden en knotjes en zelfs met vlechtjes in de baard komen deze jongens makkelijk weg. Niks pumpkin spice latte in een piepschuimbeker, maar bier uit de schedel van je tegenstander! Geeft in de praktijk natuurlijk wel een hoop troep, maar om naar te kijken een stuk fijner dan naar zo’n nephouthakkert.
Mooi geweest.
We zagen hem voor het eerst in Bridget Jones’s Diary: de lelijke kersttrui (aan het lijf van de toen nog zeer appetijtelijke Mr. Darcy) en sindsdien schijnt het bij ons ook een must te zijn zo’n ding te scoren: des te lelijker des te liever. Dat was een tijdje leuk, Markplaats en kringloopwinkels afspeuren naar het afgrijselijkste exemplaar, desnoods je breiende oma eens lief aankijken, maar nu weten we het wel, toch? Zelfs de Hema heeft er eentje in de collectie – met een rookworst, what else? – en ook bij de Lidl zijn ze nog voor geen tientje te koop. Zo kan-ie dan wel weer.
