Waarom Giel Beelen Mainstreet had moeten laten doorspelen
Giel Beelen had de jongensgroep Mainstreet uitgenodigd om een paar liedjes te komen spelen in zijn radioshow. Aanvankelijk ging het zoals gepland. Bij het derde liedje, een covermedley, ging Mainstreet de mist in. Giel kon de valse zang niet langer aanhoren en draaide de muziek weg. Een mediarelletje was geboren. En stierf nog diezelfde dag.
Er verschenen honderd nieuwsberichten. Mainstreet begreep heel goed wat Giel had gedaan; Giel betreurde het dat het incident zo veel aandacht kreeg en bood zijn excuses aan; Humberto Tan nodigde Mainstreet uit voor zijn programma en vond het top dat ze kwamen opdagen; er was een flauw toneelstukje waarin de vrede werd gesloten; Jeroen Pauw liet een filmpje zien van een vliegende dildo. Kortom, er waren alleen maar winnaars.
Onbeschoft
Was de actie van Giel onbeschoft, omdat hij de gasten die hij zelf had uitgenodigd voor lul zette? Of was het juist heel lovenswaardig, omdat hij erger had voorkomen?
Voor beide is iets te zeggen. Van mij hadden ze door mogen gaan. Het mooie van liveoptredens is dat er wel eens iets misgaat. In de studio kun je de boel honderd keer inzingen. Je plakt alle goede stukjes aan elkaar en je hebt de perfecte song. Op papier dan. In de praktijk gaat het ten koste van de ziel. Er gaat niets boven zangers die naar adem happen, die hun couplet net te laat inzetten en pas aan het einde van de tweede zin de band weer bijgehaald hebben. Een refrein dat drie keer terugkomt dient bij voorkeur drie keer opnieuw ingespeeld te worden. Zelfs al hoor je het verschil niet direct, je voelt het wel.
Perfect
In 2005 zond Veronica het programma Perfect! uit. Plastische chirurgie moest uit het verdomhoekje. Het was heus niet alleen bedoeld voor mensen met neuzen zo groot dat ze het zicht belemmeren of onderkinnen waar je over struikelt. Het mocht ook gaan over oorlellen die twee graden te ver naar buiten staan en tepelhoven met een iets te kleine diameter.
Perfect! werd een grote flop. En terecht. Het zijn de kleine imperfecties die ons mooi maken. Zo is het in de muziek ook. Door af en toe een noot te missen, springen de geslaagde uithalen meer in het oog. Je moet dan natuurlijk wel de ruimte krijgen om die fouten te maken.
