Een nieuwjaarswens voor Louis van Gaal
Weledelgestelde heer Van Gaal,
Laat ik beginnen u mijn welgemeende excuses aan te bieden. Ik en de rest van de wereld weet; u bent een punctuele man. Een nieuwjaarswens op 3 januari is dan rijkelijk laat, maar ik durfde het niet eerder aan. Ik hoef u niet te vertellen dat u op 1 januari al een tijdje niet gewonnen had. Sterker nog, het lukte acht wedstrijden niet om drie punten te scoren.
Het maakte uw positie wankel. En daar houdt u niet van, wankele posities. Dan gaat u altijd een beetje gek doen. U werd boos op de media omdat zij u niet netjes behandelden, wat door diezelfde media dan weer breed uitgemeten werd. Toch was uw uitval anders dan normaal. Hoewel er eerst nog beweerd werd dat u de perskamer uit was gestormd, bleek bij het zien van de beelden dat u vrij rustig was. Het rood in uw gezicht bleef beperkt tot uw neus (hoe zijn de baco’s in Manchester?) en u hoopte dat het aanwezige journaille genoot van de wijn en mince pie. Ik zag een man die het had opgegeven.
Twee dagen later zag ik dezelfde man lopen na de wedstrijd tegen Stoke City. U droeg een gewatteerd jack over uw colbert, waardoor laatstgenoemde onder eerstgenoemde uitstak. Van een styliste – de zus van Maik de Boer of zo – leerde ik ooit dat dit dé modezonde van de Nederlandse man is. Nog voor witte sokken in sandalen. Het geeft een trieste aanblik. Toen u ook nog eens zei dat u ‘misschien wel de eer aan u zelf zou houden’, wist ik het zeker. U had het opgegeven. Het was klaar. Laat Guus Hiddink maar lekker op zijn oude dag in de Premier League rommelen, Louis van Gaal zou lekker gaan genieten van Truus, de kinderen en kleinkinderen.
Ik begon voorzichtig aan een brief waarin ik u bedankte voor bewezen diensten en een fijne oude dag toewenste. De mensen die rondom de wedstrijd tegen Chelsea – waarvan ik vermoedde dat het uw laatste op Old Trafford was – sjaaltjes verkochten met daarop de beeltenis van de gewenste opvolger José Mourinho gaf ik een veeg uit de pan. Dat verdiende u niet. Het is bovendien van een kortzichtigheid die zijn weerga niet kent. Mourinho is alles wat de fans van United op dit moment aan u verafschuwen, maar dan in het kwadraat: een botterik bij wie het enkel om het resultaat draait.
Na de doelpuntloze remise tegen Chelsea keerde echter ineens alles om. U toonde weer vechtlust, gaf aan geen enkele reden te zien u te ontslaan. Op nieuwjaarsdag publiceerde de club op de website een betoog waarin u aangaf dat u wist wat er beter moest. Het lek was boven, er zou weer gewonnen worden. Gewoon meer scoren, dan kwam alles goed. Zaterdag volgde uw gelijk. Met een schitterende treffer bezorgde Wayne Rooney – die u een week eerder nog op de bank hield – de club zijn eerste overwinning sinds 21 november. Opeens was u weer de trainer die door Arjen Robben een gouden pik werd toegedicht.
En dus is nu alles anders. U maakt het seizoen gewoon af, wordt derde, wint de Europa League en zwaait daarna af. Dan kan Pep Guardiola het van u overnemen en United de allergrootste ploeg van Europa maken, zoals hij overal heeft gedaan. En dan kan u weer zeggen dat u de basis heeft gelegd, zoals u overal heeft gedaan.
Dat gun ik u.
