“Het laatste rondje was het zwaarst,” laat Terpstra na afloop van Le Samyn weten. Terpstra, winnaar van Parijs-Roubaix in 2014, had zojuist dertien mede-vluchters achter zich gelaten. Overlevers, als we naar de blik van Terpstra kijken, en zijn woorden geloven. “Ik moest blijven gaan want Thwaites hing er maar 10, 15 seconden achter. Ik heb tot op 100 meter van de streep vol doorgereden. Het waren geen fijne omstandigheden, maar die maakten wel de koers. Vanaf de start was het een afvalrace.”
‘Een zeer zware koers’, moet Terpstra – net verwoord – gedacht hebben. Het verklaart de even verdwenen lach van Niki Terpstra. De grijns die we kennen van zijn interviews op camera, de grijns die we kennen van zijn (etappe)overwinningen in de Ronde van Qatar, Dwars door Vlaanderen, de Ronde van Wallonië, de drie keer dat hij zich kroonde tot nationaal kampioen en na zijn successen op de baan. Een rij wit die een tandpastamerk met liefde als uithangbord zou gebruiken.
Binnen, over de finish, in de bus, of misschien al eerder, moet precies die lach tevoorschijn zijn gekomen. En hopelijk gaan we die tijdens of na de voorjaarsklassiekers nog maar wat vaak zien. De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix daar zal hij weer hoog op de lijstjes van topfavorieten staan. Terpstra vindt het prima, hij maakt verwachtingen al jaren waar, lachend.
Chantal Blaak, winnaar bij de vrouwen, stond overigens vrolijker op de foto.
So happy with my victory in Le Samyn! Thanks teamies for all the work today! pic.twitter.com/lFjuYz207u
— Chantal Blaak (@Blaaki) 2 maart 2016
