Spring naar de content

Deze tropenversie van Romeo en Julia moet u gezien hebben

Elke week haalt HP/De Tijd de meest opvallende films uit het nieuwe bioscoopaanbod. Deze week hedonisme op zijn Vlaams in Belgica, Shakespeare in de tropen en het vervolg op de populaire horrorfilm Cloverfield.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Nico van den Berg

Belgica (****)
“Het favoriete oord van verderf!” Zo noemen Jo (gespeeld door Stef Aerts) en zijn oudere broer Frank (Tom Vermeir) hun eigen café Belgica. Hier moet iedereen een pint kunnen drinken en los kunnen gaan op de beukende beats, ook het gewone volk dat er bij andere zaken uit wordt gesmeten. De toiletten loopt regelmatig over van de stront omdat er een tampon de riolering verstopt, de nooduitgangen zijn niet op orde, drugs gaat rond als snoepgoed en ’s nachts druipt het zweet van de muren af. Maar voor de broers is dit hun leven, al worden momenten van euforie afgewisseld met heftige ruzies. Tegen het rauwe decor van Belgica vechten Jo en Frank een klassieke broedertwist uit. Ze zijn tot elkaar veroordeeld, maar kunnen ook niet zonder elkaar.

De Belgische filmmaker Felix Van Groeningen heeft met de opkomst en ondergang van het roemruchte café een klassiek verhaal over twee broers willen vertellen. En net als hij dat eerder deed in het voor een Oscar genomineerde The Broken Circle Breakdown wordt het heftige verhaal in belangrijke mate ondersteund met muziek. De geweldige soundtrack van Soulwax geeft je het gevoel middenin de Belgica mee te dansen en al zwetend weg te drijven. Dat Van Groeningen Belgica met zoveel zichtbare liefde en energie heeft gemaakt, is logisch: het verhaal is gebaseerd op café en dancing Charlatan in Gent, dat zijn vader jarenlang heeft gerund.

Bij zo’n oerverhaal van twee broers ligt de versimpeling van personages op de loer. Maar scenarioschrijvers Arne Sierens en Van Groeningen hebben er gelaagde personages van gemaakt. Als Jo en Frank na een intense periode samen elkaar de tent uitvechten, snap je dat. Het klassieke verhaal rauw en levensecht verteld. Is het toeval dat na D’Ardennen (lees hier de recensie) Belgica opnieuw een sterke film van onze zuiderburen is die met dit thema aan de haal gaat? Of is het simpelweg de verbeelding van de langdurige strijd tussen Vlaanderen en Wallonië? In elk geval is dit soort drama in het polderende Nederland een zeldzaamheid.

Tanna (****)
Nog een klassiek verhaal deze week in de bioscoop: dat van Romeo en Julia. Alleen zijn de Italiaanse kostuums ingeruild voor peniskokers, en Verona voor het tropische vulkaaneiland Tanna, onderdeel van de eilandenarchipel Vanuatu in de Pacifische Oceaan. Tanna is de eerste speelfilm die er ooit is opgenomen en gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit 2004. Tanna is een bijzondere eerste fictiefilm van de Australische documentairemakers Bentley Dean en Martin Butler.

De jonge Wawa en Dain zijn hevig verliefd, maar om een stammenstrijd te beëindigen, wordt Wawa uitgehuwelijkt aan een andere man. Als Wawa en Dain samen het oerwoud in vluchten om aan het opgelegde huwelijk te ontsnappen, komt de broze vrede in gevaar en wordt het jonge paar opgejaagd wild. Alles voor de instandhouding van traditie.

Waar het thema behoorlijk uitgekauwd is, is de aanpak van de twee filmmakers dat zeker niet. In prachtige shots van het dorp tegen de achtergrond van de dreigende vulkaan zien we de echte Yakel-stam overtuigend hun eigen tragische geschiedenis naspelen. Gezien de tijdloze boodschap van de film – echte liefde doorbreekt alle grenzen – mag dit absoluut een bijzondere prestatie worden genoemd.

10 Cloverfield Lane (***)
In 2008 was Cloverfield als ‘fake found-footage horror’ een grote hit in de bioscopen. Geestelijk vader en producent J.J. Abrams worstelde lang met een eventueel vervolg, maar besloot toch met een losstaand verhaal te komen. Wel zou de film de geest ademen van zijn naamgever.

Het uitgangspunt is simpel: een vrouw komt na een auto-ongeluk bij in een enorme ondergrondse kelder. Ze is daar door een man (eindelijk weer eens een mooie rol van John Goodman) naartoe gebracht, omdat buiten het leven is overgenomen door buitenaardse wezens. Ze zijn kortom tot elkaar veroordeeld.

10 Cloverfield Lane werkt op de momenten dat het een psychologische thriller is, waar met minieme middelen (een verademing in een horrorfilm!) de spanning wordt opgevoerd. Als tegen het einde meer horror-elementen worden getoond en 10 Cloverfield Lane de richting van een B-film uitgaat, wordt het meteen een stuk saaier. Eén beeld blijft hangen: een heldin met een kinderdouchegordijn. Daar komen Batman en Superman over een paar weken vast niet over heen.

Onderwerpen