Het Achterhuis als escaperoom: moet kunnen anno 2016?
Escaperooms zijn al een tijdje hot en schieten als paddestoelen uit de grond. Voor wie niet met het concept bekend is, het werkt ongeveer zo. U en een groep mensen (vrienden/collega’s) worden opgesloten in een ruimte, vaak met een bepaald thema. In die ruimte bevinden zich doorgaans aanwijzingen om eruit te komen, hetgeen zo snel mogelijk dient te gebeuren.
De jonge Valkenswaardse uitbater Thijs Verberne bedacht de ultieme escaperoom: het Achterhuis van Anne Frank. Want wat is er leuker dan proberen te ontsnappen aan fascistische Duitsers en collaborerende landgenoten. Wanneer je gepakt wordt staat je bovendien een vreselijk lot je te wachten, puur vanwege je etniciteit. Spannend, toch?
Op de website van de Valkenswaardse escape bunker staat de volgende beschrijving: ‘Je komt in de schoenen van Anne Frank te staan. Jullie besluiten onder te duiken uit angst dat ook jullie weggestuurd worden naar de kampen. Je komt voor verschillende uitdagingen te staan. Met de constante dreiging van Duitsers die elk moment binnen kunnen vallen zullen jullie deze uitdagingen toch moeten overwinnen.’
Uiteraard zijn de reacties op dit opmerkelijke thema niet mals. De Anne Frank Stichting verwerpt het concept, dat volgens hen de indruk wekt dat onderduiken een ‘spannend spel’ was. Dat is niet alleen historisch, en daarmee educatief onjuist, maar ook aanmatigend en kwetsend voor diegenen die de gevolgen van de Jodenvervolging aan den lijve ondervonden hebben, aldus de Stichting in het Algemeen Dagblad. Ook op Twitter zijn de reacties vrijwel zonder uitzondering negatief.
Het verhaal doet enorm veel stof opwaaien, en het is te hopen dat het slechts om een publiciteitsstunt gaat, maar daar is vooralsnog geen aanwijzing voor. Het Valkenswaardse ondernemer lijkt zich van weinig kwaad bewust en zegt met het thema niemand te willen beledigen. Sterker nog: hij wil met het ontsnappen uit het Achterhuis jongeren wat geschiedenis bijbrengen.
Dat het presenteren van het noodgedwongen onderduiken van de families Frank, Van Pels en Fritz Pfeffer als een spannend spel daar wellicht niet het perfecte middel voor is, begint hem hopelijk te dagen. Overigens is het maar de vraag in hoeverre het mogelijk is om een angstscenario als dat van de bewoners van het achterhuis te projecteren op ‘de jeugd’. Om een dergelijk thema ook maar een greintje legitimiteit te geven zouden deelnemers maandenlang vrijwillig opgesloten moeten worden, volledig op hulp van de buitenwereld aangewezen zijn en zich verplicht zo stil mogelijk moeten houden.
Niet bepaald een plezierige teambuildingsdag met de collega’s van kantoor, laat staan dat er puzzels op te lossen zijn.
