Hoe ophef tot integritisme leidt
“Wat kwalijk is, is dat grote kranten, die maken hier een schermafbeelding van, ploffen dat zonder mij te bellen op het net en zetten daarboven ‘Hoofdpiet Van Muiswinkel is blijkbaar van het padje’. Dan denk ik: Dat zijn hoogopgeleide journalisten, die mogen zich toch wel even op de hoogte stellen. Want dáárom is heel Nederland boos.”
Ex-Hoofdpiet Erik van Muiswinkel zat deze week bij RTL Late Night voor damage control. Hij had, naar eigen zeggen om cabareteske redenen, het woord ‘kankerlul’ op Twitter gebruikt. Later had hij nog opmerkingen over onderbuiktokkies geplaatst, maar dat bleek door hackers gedaan. Ondertussen werd hij door kwaliteitsmedia aan de schandpaal genageld en haakten anderen in op de mediagolf. Onder de kop ‘Zo veel miljoen graaide Zwarte Piet Erik van Muiswinkel bij elkaar’ zetten de valse Quoters hem subtiel (ahum) als subsidiespons weg, met zijn vermogen van rond de anderhalf miljoen. Dat hij dat geld met decennia theatershows heeft verdiend en hij naar eigen zeggen rond de 10.000 euro voor zijn Pietenspel krijgt, zal de lezers zijn ontgaan.
In Volkskrant Magazine legde scheidend (nee, niet op die manier!) roddeljournalist Guido den Aantrekker onlangs het trucje bloot van de suggestieve, opblazerige en kort-door-de-bochterige berichtgeving die ook bij andere media steeds meer gemeengoed is: “Als ik op de sportschool Gerard Joling aan zijn hoofd zie krabben, denk ik automatisch: ZANGER GETROFFEN DOOR MYSTERIEUZE HUIDZIEKTE?”
Op eenzelfde manier worden politici en andere mensen in dienst van de overheid benaderd. Op elke uitspraak wordt zout gelegd, voor je het weet ben je een racist, sjoemelaar of is er sprake van belangenverstrengeling. Dat leidt volgens Hans Groot van het Steunpunt Integriteitsonderzoek Politieke Ambtsdragers tot integritisme: de angst om beschuldigd te worden van niet-integer handelen. Een ziekte waar steeds meer gezagsdragers aan lijden. Wethouders weten niet meer van welke sportclub ze nog lid kunnen zijn, kopen hun auto maar buiten de gemeentegrens en declareren niets meer: voor je het weet heb je een bonnetjesaffaire aan je broek.
Hoewel Van Muiswinkel het meteen bijlegde met de man tegen wie hij de ziektegrap maakte, kostte het hem dagen om zijn integriteit op te poetsen. Zo verkoopt hij zijn Pietenschoenen voor het kankeronderzoek (zegt u het maar: hypocriet en voor de buhne of oprechte spijt?)
In een publieke functie word je ontmenselijkt en is de a-priori-gedachte dat je niet deugt. Ophef sells en zit in een klein hoekje. Maar zitten we te wachten op model-BN’ers en –politici? Op sociale media van politici en BN’ers die door marketingprofessionals en voorlichters worden bestierd?
Erik van Muiswinkel denkt inmiddels wel drie keer na voordat hij weer met webdwazen in gesprek gaat.
