Er zijn maar twee vereisten voor een (succesvolle) vlagverbranding
De video dateert van even geleden, maar hij circuleert momenteel op Twitter en Facebook en wordt er niet minder ironisch op: een Britse tegenstander van de Europese eenheid met bivakmuts probeert strijdvaardig de vlag van het Morgenland – de twaalf gouden sterren op avondblauw – in de hens te steken. In Europa bestaat zoiets als brandveiligheid, dus in plaats van een spectaculaire vlammenzee smeult het textiel langzaamaan weg. Had hij z’n huiswerk maar gedaan.
Vlagverbranden is – naast het verassen van portretten van staatshoofden – misschien wel de meest symbolische demonstratie, bekend van taferelen op het Egyptische Tahrirplein, de affaire-Westergaard en een enkel Hollands kinderfeest met brandende kaarsjes op een taart. In de meeste landen is vlagschennis strafbaar. Zo houd je er in Frankrijk ten minste een boete van 7.500 euro aan over, en beland je zes maanden in het gevang als er een publiek aanwezig is bij de crematie. In 1862 werd in de Verenigde Staten een militaire gouverneur ter dood veroordeeld omdat hij de nationale vlag had verwijderd van de plek waar hij wapperde, maar de laatste jaren balanceert zo’n misdrijf in de VS juridisch op de grens tussen vrijheid van meningsuiting en vandalisme.
Nederland is, wat dat aangaat, een crematie-walhalla. Er is geen wettelijk verbod op het verbranden van de nationale vlag of een andere. En dan zou je toch zeggen dat de Hollandse driekleur om het minste of geringste in de fik wordt gestoken, maar niets is minder waar. Op de geboortedag van koning Willem-Alexander (zoon van de Duitse Claus) in 1967 verbrandden wat nozems de Nederlandse vlag bij het standbeeld van de overigens staatsgezinde Johan de Witt in Den Haag, maar daar houdt het ook wel op. Er zijn geen polygoonbeelden meer van de actie te vinden, maar op de persfoto (hier rechts) doet het toch wat knullig aan.
Deze demonstratie verbleekt bij vlagverbrandingen tijdens de Arabische Lente, waar de vlaggen, soms meerdere tegelijk, enthousiast werden gedresseerd met kerosine of diesel, en onder extatisch gejoel tot stof wederkeerden. Een goede katalysator, dat is toch wel een vereiste voor een geslaagde vlagverbranding. De Britse verbrander had beter kunnen weten.
Ook zijn inleiding was aan de amateuristische kant. ‘The European Union is corrupt to the core. It’s here to take away our nationality, our identity, our free speech and our sovereignty’ is dan wel een kernachtige boodschap, maar wordt in de video zo leestekendodend en monotoon voorgelezen dat er nog geen voorleeswedstrijd mee te winnen valt. Ook hier kan hij een voorbeeld nemen aan vlagschennis in van eerdergenoemde landen. In de VS worden er bij het cremeren van de inheemse, buitenlandse of Confederatievlag vaak megafoons, affiches en sympathisanten meegenomen om het doel van de verbranding (vaak: een politiek punt maken) figuurlijk door de strot te drukken van omstanders.
Waarom de Brit – gelieerd aan de Bolton North West Infidels, een neo-nazistische beweging – de video van zijn kneuterige vlagverbranding op het internet publiceerde is onbekend, en het wekt toch een vermoeden van een hoax. Een radicaal met zelfspot is immers zeldzaam. Maar misschien had hij maar één Europese vlag aangeschaft. Ook hier geldt: cremeren kun je leren.
