Spring naar de content

Het nieuwste Game of Thrones-spektakel: nooit was televisie zo groots en bevredigend

Seizoen na seizoen manoeuvreerden de scenaristen van Game of Thrones – de televisieserie die vuurspuwende draken en ijsmonsters salonfähig maakte – om grote veldslagen heen. Ze beperkten zich tot de achterkamerpolitiek en krijgsvergaderingen die ook de boeken waarop de serie gebaseerd is beslaan. Maar ieder jaar weer werden de kijkers – meestal zo rond de seizoensfinale – verwend met Hollywood-achtige oorlogstaferelen in de verte, als het budget dat tenminste toestand. Al evenaart niets de voorlaatste aflevering van seizoen zes, die vandaag verscheen bij HBO. Een huzarenstukje televisie, zo groots en bevredigend, dat het zijn gelijke niet kent.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Kevin van Vliet

Leeswaarschuwing: dit artikel bevat spoilers. Veel spoilers.

De boekenreeks A Song of Ice and Fire van George R.R. Martin is grotendeels geïnspireerd op de Engelse Rozenoorlogen, een conflict tussen de adellijke huizen Lancaster en York. De rivaliserende families in het werk van Martin en televisieboer HBO heten Lannister en Stark. Gedurende vijf seizoenen hebben de kijkers van Game of Thrones hun macht zien afbrokkelen en ze zien strijden tegen elkaar, andere machtswellustige families, opstandig plebs en religieuze fanatici.

De aflevering van zondag richtte zich haast uitsluitend op het lot van huize Stark, of wat daar van over is. Vader Ned werd in seizoen één onthoofd, zoon Robb werd in seizoen drie met kruisboogpijlen doorboord tijdens zijn eigen bruiloft, waarna moeder Catelyn de keel werd gesneden. Game of Thrones gaat niet over rozen.

Dochter Sansa en bastaardzoon Jon zijn met een legercoalitie aangekomen bij hun voorvaderlijke thuis, de vestingstad Winterfell, die al enige tijd is bezet door een indringer: de Boltons, met aan het hoofd van die familie de psychopathische bastaard Ramsay. Twee onwettige zonen van nobele huizen, lijnrecht tegenover elkaar. De aflevering kreeg dan ook de titel Battle of the Bastards.

Op de apotheose van gisteravond hebben kijkers lang moeten wachten. Sansa Stark confronteert, eindelijk, de man aan wie zij uitgehuwelijkt werd, een van de meest sadistische personages uit de moderne televisiegeschiedenis: Ramsay Bolton. Hij castreerde een politiek gevangene, vilde de rest van zijn vijanden, levend, stak zijn eigen vader neer, voerde zijn stiefmoeder en -broertje aan de honden, levend, en verkrachtte Sansa Stark tijdens hun huwelijksnacht. De televisieversie van Ramsay Bolton, in tegenstelling tot zijn evenknie op papier, is verworden tot een ontzettend eendimensionaal karakter, voor wie maar weinig empathie wordt gewekt – en dat is zeldzaam in Game of Thrones. Fans wensen de meest gehate man op tv al jaren dood. En voordat de legers van Stark en Bolton elkaar treffen, geven de makers hun publiek nog één ultieme reden om Ramsay geweldig te haten: Ramsay schiet het jongere broertje van Sansa en Jon dood met pijl en boog, voor hun ogen.

De wereld van Game of Thrones is niet op te delen in goed of kwaad, slechts in verschillende partijen met verschillende belangen, waarvoor je sympathie of apathie kunt hebben, of niet. De boeken en de tv-serie zijn dan ook briljante morele exercities. En het personage Ramsay komt het dichtst bij het meest pure kwaad.

De strijd die volgt is een schaakspel, waarvoor de makers zich flink hebben verdiept in oorlogsstrategieën, formaties en de gruwelen en de angst op het slagveld. Het dertig minuten durende gevecht dat volgt heeft een hoge productiewaarde (over elkaar heen struikelende paarden, stuntmannen die omver worden geblazen door een imposante reus, in de computer nagebootste helikoptershots die niet van echt te onderscheiden zijn), en al helemaal voor de maatstaven van televisie, waar budgetten een heel seizoen van tien afleveringen en niet slechts twee bioscoopuren moeten voorzien.

In de visuele bombast verliezen de makers zich niet. Het zijn niet de zwaarden, de pijlen en stuntmannen die Battle of the Bastards tot een spektakel maken, maar die jeukende anticipatie op gerechtigheid. Is dit de apotheose van de lange lijdensweg van Sansa? De ultieme triomf van Jon Snow?

Wie de serie volgt en de boeken las, weet: er bestaat in deze fictieve maar uiterst geloofwaardige wereld (op de draken na) niet zoiets als een bevredigende afloop. Oorlog is nooit bevredigend, ook niet als de goeieriken winnen. Na een zege volgen logischerwijs represailles, veroordelingen, er moet macht worden verdeeld en wie in de weg staat moet alsnog het veld ruimen.

Gisteravond werd al lang openstaande rekening vereffend, tot groot genot van velen, dat is zeker, en er staan nog vele rekeningen open, maar wie nog denkt dat ze nog lang en gelukkig zullen leven in Game of Thrones, zal blijven thuiskomen van een koude kermis.

Foto: HBO | Helen Sloan ©