Vrolijk rellen met Tim Hofman in #BOOS
Je bent een zelfverklaard slachtoffer van bureaucratie, institutionele hufterigheid, zwendel, ongedierte op vakantie, etterend familieleed, een erfgrensdelict of luidruchtige coïtus, en je wil gerechtigheid. En wel gratis. Eén belletje en Alberto Stegeman, de Rijdende Rechter of, erger nog, Patty Brard staat voor je deur met een cameraploeg. De vaderlandse televisie levert al jaren vermakelijke rechtsbijstand. In alle vrijheid, ver weg van omroeprestricties, geeft BNN-vedette Tim Hofman het genre een fris kleurtje.
Zijn internetserie heet #BOOS en is (kosteloos!) te bekijken op YouTube. De internetgeneratie kan er terecht om alledaags onrecht te laten bestraffen. De toon is speels. Er is geen ruimte voor tranentrekkerij en schijtlollig wordt het gelukkig ook niet. ‘Het vrolijkste relprogramma ooit,’ luidde de ankeiler op het Twitteraccount van Tim Hofman, het altijd blije multitalent van BNN met ontzaglijke kniegaten in beide broekspijpen.
Hofman heeft op zijn YouTube-kanaal (haast 100.000 abonnees) de speelruimte die hij bij BNN-VARA mist. ‘Het is allemaal zo godverdomde langzaam. Ik wil gewoon vrij filmpjes kunnen maken zo nu en dan.’ ‘Zonder moeilijke zenderbazen en omroepmeneren.’ Creatieve vrijheid werkt echter twee kanten op, zo blijkt als we de voorlopige balans opmaken.
In de eerste twee afleveringen helpt Hofman student Stefan die na een kankerdiagnose zijn afstudeerjaar moest onderbreken. Het Amsterdamse ROC waaraan Stefan studeert laat hem zijn laatste examen niet maken. Waarom? De exacte gang van zaken op de vmbo-school blijft buiten beschouwing. Een aflevering duurt zo’n vijf minuten dus Hofman simplificeert het geschil schertsend tot ‘Omdat Stefan kanker kreeg werd-ie te duur voor het ROC’.
Goedgemutst banjert Hofman naar recepties en balies van de gedaagde partijen, wat vermakelijk beelden oplevert, omdat iedere receptionist of beveiliger anno 2016 de gordijnen in vliegt bij het zien van een camera (‘WEG MET DIE CAMERA!’).
Hofman haalt in eerste instantie verhaal, al kan hij het in de zaak-Stefan niet laten om de ROC-woordvoerder een jammer-dat-je-kanker-hebt-en-op-zich-het-vak-bij-ons-had-kunnen-volgen-maar-liever-niet-oorkonde te overhandigen. Na het nodige getelefoneer mag Stefan op gesprek komen en belooft het ROC: deze student mag, linksom of rechtsom, dat laatste examen maken. Case closed.
De tweede zaak is die van Kayleigh. Kayleigh stapte in pretpark Walibi Holland in de achtbaan en liet haar tas achter bij een pretparkmedewerker. Bij terugkomst treft ze een geweldige barst in haar telefoonscherm aan. Kayleigh wil een schadevergoeding maar krijgt twee vrijkaartjes. Tim Hofman for the rescue. Na wat vrolijk gerel krijgt Kayleigh reactie, in de vorm van een bespottelijke video van een pr-medewerkster die haar opnieuw tevreden hoopt te stellen met een traktatie uit eigen keuken: een trui, een telefoonhoesje en condoom uit een Walibi-marketingcampagne. (Kijk en huiver.)
Hofman is wel beperkt in zijn redactionele middelen, blijkt als de 15-jarige Jari om hulp roept omdat hij de ticketkosten van zijn gecancelde vlucht niet geretourneerd krijgt. In een poging tot gesprek met de gepikeerde directeur van vliegtickets.nl blijkt dat Jari de algemene voorwaarden niet goed heeft gelezen. Het geld wordt ‘gewoon’ teruggestort. Ach, toch weer vrolijk gereld, moet het hebben geklonken nadat de camera uit ging.
Wie van snackjournalistiek houdt, heeft aan #BOOS een uitstekende hap. Het is wat flauw, erg jeugdig, maar Tim Hofman is het zoveelste bewijsstuk dat televisie ook buiten de glazen stolp van het omroepbestel levensvatbaar is.
