Spring naar de content

The Nauru Files: het afschuwelijke verblijf in Australische detentiecentra

Immigrantenhaven Australië houdt er de afgelopen jaren een dubieuze asielpolitiek op na. Het land verscheept asielzoekers naar detentiecentra in Papoea Nieuw-Guinea en het piepkleine Pacifische eilandstaatje Nauru, in ruil voor ontwikkelingsgeld. Dat de situatie in die centra schrijnend was, was al bekend. Maar de deze week uitgebrachte Nauru Files brachten meer, veel meer schokkende feiten aan het licht.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Paul Geraedts

Aangezien het continent niet via land te bereiken is proberen vluchtelingen het per boot te bereiken, een hachelijke onderneming. Maar degenen die Down Under aankomen worden meteen weer verscheept naar de zogenoemde offshore detention centers, ver weg van pottenkijkers, zoals kritische journalisten. Diegenen die het wagen om een reportage op Papoea Nieuw Guinea of Nauru te maken mogen overigens officieel geweerd worden, want verslaggeving over de situatie in de centra zou weleens een ‘nieuwe asielzoekersstroom aan kunnen wakkeren’.

Het negeren van deze grondbeginselen van een vrije pers, die de Australische democratie hoog in het vaandel zou hebben moeten staan is slechts het begin. The Nauru Files bestaan uit zo’n tweeduizend rapporten van individuele incidenten in de centra. Maar wat misschien nog wel het meest verontrustend is, is dat meer dan de helft van de rapporten betrekking hadden op kinderen, en dat het bewakingspersoneel een niet te onderschatten rol speelt. De verantwoordelijken voor dit beleid, de Australische regering dus, zou zich diep, diep moeten schamen.

Onder de veelvuldige schendingen van mensenrechten in de offshore detentiecentra vallen seksueel misbruik van kinderen – zowel door bewakers als asielzoekers – en mishandelingen. En er wordt gedreigd met zelfdoding. Uit de veelvuldige rapportages van de incidenten blijkt keer op keer dat de detentiecentra een uiterst gevaarlijke plek voor kinderen zijn. Zo zou een kind seksuele diensten hebben verleend aan een bewaker, om twee minuten langer te mogen douchen.

En voor de duidelijkheid: het gaat hierbij om heel wat mensen. Het detentiecentrum op Nauru bevat zo’n vierhonderd asielzoekers, terwijl het kamp op Papoea Nieuw-Guinea het dubbele aantal huisvest. Het beleid van de Australische regering wordt regelmatig bekritiseerd door de Verenigde Naties, en is ook in eigen land aanleiding voor heel wat protesten.

Want dát het erg was, dat wisten we eigenlijk allang. Wat dat betreft tonen de Nauru Files niets nieuws. Maar zoals gezegd kwam er nauwelijks nieuws uit de centra, omdat journalisten in het kader van de nationale veiligheid geweigerd mogen worden. Maar de werkelijke omvang van de misstanden in de detentiecentra is nu dus bekend, doordat de Britse Krant The Guardian ze afgelopen week plaatste. Alle files zijn te bekijken in een speciaal voor dat doel gemaakte database.

Naast het feit dat de barbaarse toestanden in de detentiecentra op zichzelf al schokkend genoeg zijn, kost dit beleid de Australische belastingbetaler zo’n 1,2 miljard dollar (1 miljard euro) per jaar. Het is te verwachten dat het uitbrengen van de Nauru Files zorgt voor meer protest tegen het asielbeleid. De liberale partijen in het land roeren zich, en parlementslid voor de liberalen, Russel Broadbent, deed een emotionele oproep aan ‘iedereen met een geweten’ om actie te ondernemen.

Ook richtte Broadbent zich direct tot premier Malcolm Turnbull, claimend dat Turnbull zich zal moeten verantwoorden voor het beleid van de Australische regering en de veiligheid en het waarborgen van de mensenrechten. En daar heeft de liberaal gelijk in. Want voor een land dat voor het allergrootste deel bestaat uit afstammelingen van hen die per boot aankwamen (en waar de oorspronkelijke bewoners ook niet bepaald op zaten te wachten), laat Australië zich keer op keer van haar slechtste kant zien.