Wat Hillary kan leren van deze campagnevideo uit ’64
Het nieuwe nummer van HP/De Tijd ligt nog niet eens in de winkel of ik ben al bezig met het denken over mijn bijdrage (de rubriek De Feitenfirma) voor het nummer erná. Tijdens mijn research in relatie tot het door de hoofdredacteur gekozen onderwerp, stuit ik op een fantastische site met alle campagne-commercials voor Amerikaanse presidentsverkiezingen sinds 1952. Full disclosure: 1952 is mijn geboortejaar en u kunt niet van me verwachten dat ik toen al in enige mate politiek bewust was.
Maar twaalf jaar later, in 1964, was dat volstrekt anders. Dat hoeft u niet te geloven, dat maakt het niet minder waar. We hadden toen één televisiekanaal, dat hoefde ook niet echt een naam te hebben want verwarring was uitgesloten. Het begon dagelijks om 20.00 uur met het NTS Journaal. En dus herinner ik me nog heel goed hoe ik daar naar keek en op 22 november 1963 hoorde dat president John Kennedy was vermoord in Dallas. En hoe zijn vice-president Lyndon Johnson nog op het vliegveld werd ingezworen als zijn opvolger.
Het jaar daarop waren er presidentsverkiezingen. De Republikeinse conventie benoemde Barry Goldwater tot kandidaat en vergeleken met hem is Donald Trump een tandeloos schoothondje. Het tumult was enorm, Goldwater was een trigger happy en nauwelijks toerekeningsvatbaar leeghoofd in de tijd van de Koude Oorlog. Het liep veel Amerikaanse kiezers dun door de broek, het zou hen toch niet overkomen dat…
Onder hen veel Republikeinen.
Dat is de parellel met nu. In Donald Trump herkent geen enkele Democraat zich en in toenemende mate ook geen Republikein. Dat ‘probleem’ speelde ook in 1964 toen de Republikein het moest opnemen tegen Democraat Johnson.
Het Democratische campagneteam produceerde toen een spraakmakende commercial waarin een toegewijde Republikein langzaam maar zeker de poten onder de stoel van de Republikeinse kandidaat wegzaagde en aannemelijk maakte waarom hij als Republikeinse kiezer geen andere keuze had dan op de Democratische kandidaat te stemmen.
Bedenk: het is 1964, het is in zwart/wit en het duurt minuten lang. De man steekt zomaar een sigaret op, in beeld. Maar het is van een subtiliteit die je op de hedendaagse sociale media niet snel zult aantreffen. Advies aan Hillary Clinton: maak er een of meerdere 2016-versies van. Trump vraagt erom.
