Spring naar de content

Deze aandachtshoer zegt geen sorry #zeekoe

Mijn postbus in de Algarve puilt iedere dag opnieuw uit van de haatbrieven. Ik lees die graag want ik heb verder toch niks om handen, los van een beetje tuinieren, lekker fappen op ondeugende kiekjes van Carice & Halina, de honden kammen en parfumeren en venusschelpen voor mijn dagelijkse lunch (die uiteraard besprenkeld wordt met een puike vinho verde want vongole moeten zwemmen) rapen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

De haatpost is meestal geschreven door roomblanke belangenverenigingen die het opnemen voor mensen met een ernstige geestelijke en/of lichamelijke handicap. ‘Je bent een onbeschoft, alcoholisch, smerig racistisch en fascistisch PVV-nazizwijn met je nare grappen over mensen met afwijkingen en mohammedanen in het algemeen. Alsof je er zelf zo lekker uitziet, met je gore afgetrokken kop en je dikke pens.’

Ik vergelijk Sharon Dijksma al jaren met een zeekoe. Als ik iets over haar schrijf, plak ik er graag die foto van haar bij waarop ze vette worsten in haar mik propt. Ik meen dat die kiek genomen is tijdens de jaarlijkse BBQ op het Binnenhof want naast haar schuift Ton Elias een geroosterd speenvarken in zijn klep. Ik heb nog nooit mijn excuses aangeboden aan Sharon. Ik vind namelijk dat een politicus/politica een rolmodel moet zijn en dat is ons Sharonneke niet.

Dankzij de banencarroussel van de PvdA heeft Sharon toch een baantje. Ik vind haar dan ook een gevalletje Frans ‘loon naar werken, na dertig jaar folderen op verregende braderieën en winderige markten in Dronten, Zoetermeer en tussen de krijsende junks in Heerlen’ Timmermans. Overigens krijgt Frenske ook Obelix-achtige proporties. Ieder pondje gaat door het mondje, riep mijn moeder altoos.

De Veluwe van mijn jeugd was een pretpark vol lichamelijk uitgedaagden. Aan het ouderlijk huis sleepte dagelijks een parade van menselijk tekort voorbij. Mama gaf altijd commentaar vanachter de geraniums: ‘Kijk Tuurtje, zielig hè, dat klompvoetje/waterhoofd/bochel/hazenlip/.’

Ik vond mindervaliden en gehandicapten de gewoonste zaak van de wereld en dankzij mijn moeder maken ze nog steeds erbarmen bij mij los. Bovendien ben ik zelf ook fysiek uitgedaagd, net als Frenske, Sharon, Ton en Halina, Regilio Tuur en Stephen Hawking.

Ik heb een gezellig buikje en een kalende kruin en bovendien was ik vroeger roodharig met sproeten en potjandorie ook nog eens de kleinste van de klas. Ik kreeg dan ook gemene opmerkingen te horen als: ‘Je vader heeft zeker roest in de pijp’ en ‘Heb je onder een vergiet liggen zonnebaden’?

Ik ben dus ook een freak of nature, net als knekelzak Halina Reijn (om de smerige term gr*tenk*t maar niet te gebruiken) en haar zeekoe. Nooit echter zal ik iemand uitsluiten vanwege een ernstige handicap of vanwege de huidskleur. Om dit te bewijzen, vertel ik u op veler verzoek nog één keer de anekdote van de kreupele Marokkaanse hoer in het verre Caïro.

Daar zette ik vaak flink de blommen buiten met mijn hemelende boezemvriend Conny Mus. In de disco van het Nijl-Hilton maakten wij ooit kennis met twee juffrouwen, een Marokkaanse en een Keniaanse. Het leek alsof we ze al jaren kenden en waren daarom hoogstverbaasd dat bij het ontbijt honderdvijftig dollar de man moest worden afgetikt. Toen we gevieren naar de bank liepen, hoorde ik plotsklaps de bulderende lach van Mus. ‘Je hebt met Manke Nelis liggen rampetampen, ouwe.’ Het ene been van mijn Marokkaanse verloofde (die nog steeds in avondkleding en op hoge hakken liep) was ongeveer dertig centimeter korter dan het andere. Ik had daar niks van gemerkt die nacht.

Heel Caïro keek ons na. Ik voelde compassie opborrelen toen ik haar het honorarium overhandigde. ‘Koop er maar een paar fijne krukken voor, zuster’.

U ziet: ik ben een oprecht mensenmens. Ik schrijf met liefde en compassie over mensen met afgrijselijke afwijkingen. Maar nooit en te nimmer zal ik mijn excuses aanbieden, zoals Halina dat gisteren deed in het Rotterdamse sufferdje.

Wist u overigens dat Halina die column precies had gepland op de dag dat het babietje van Carice ter wereld zou komen? Ze trok dat niet, dat alle aandacht naar haar gewezen dinnetje zou gaan. Bah.