Wie z’n voorhuid terug wil: voor 24 dollar heb je er één op Amazon
Wekelijks neemt HP/De Tijd de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep.
Neprep
Voor iemand die wekelijks ‘kritisch schrijft over trends en mode’ heb ik bijzonder weinig met mode-ontwerpers. Of nee, dat zeg ik verkeerd, ik ben wel geïnteresseerd in die types, maar niet op een adorerende, kritiekloze manier. Dan was ik wel bij zo’n groot glimmend blad gaan werken. Ik vind het over het algemeen vervelende en arrogante mannetjes en heb duizend keer meer bewondering voor bijvoorbeeld een chef d’atelier die van al die krabbels en vage ideeën een draagbaar kledingstuk weet te maken, of voor die onderbetaalde stagiairs die nachten door moeten werken om met viltstiften een jurk geel te verven, omdat ventje ontwerper achteraf wit toch niet zo mooi vond. Echt gebeurd.
Ooit zag ik een mannetje dat ergens in een afgelegen boerenschuur duizenden meters band voor Chanel knoopte. Of twee bejaarde Italiaanse tassenmakers die met veel vakmanschap en engelengeduld de meest hysterische tassen voor Marc Jacobs fabriceerden. Daar word ik blij van. Maar één uitzondering koester ik al jaren: Vivienne Westwood. Niet dat ik me ooit ook maar één T-shirtje van haar kan permitteren (dan had ik maar bij een groot glimmend blad moeten gaan werken), maar gewoon om wie ze is, hoe ze eruitziet, hoe ze praat. Ik ben gewoon gek op dat rare mens! Maar nu moet ik toch even op de rem trappen: Viv heeft namelijk net een rapnummer opgenomen en dat had ze misschien beter niet kunnen doen. Of nou ja, númmer….op rapper Mic Righteous’ laatste song Be There ‘rapt’ ze haar gedicht Intellectuals Unite en dat klinkt niet echt lekker. To say the least.
Het zijn haar bekende stokpaardjes – milieu, consumptiemaatschappij – niks mis mee, maar rap? Meer mevrouw Knots draagt voor uit eigen werk in de plaatselijke bieb. Neprep. Dramatisch. Maar niet getreurd, die kledinglijn waar de meeste hiphopsterren hun ingezakte verkoopcijfers mee op trachten te vijzelen, heeft ze al.
Neptuitje
Als ik lieg, lieg ik in commissie, maar ik heb ooit wel eens gehoord dat als een jood naar de hel gaat, hij bij de ingang zijn voorhuid terugkrijgt. Hij wordt dan als het ware met terugwerkende kracht ‘ontjood’. En zonder in details te treden: als je nagaat dat je besneden wordt als je acht dagen oud bent, moet het bij een volwassen man toch behoorlijk knellen. Maar goed, je zit daar natuurlijk niet voor niks. Eigen schuld, dikke bult, zullen we maar zeggen. Hoe dan ook, het kan ook anders.
Mocht je als besneden heer weer terugwillen naar je oorspronkelijke staat, om wat voor reden dan ook, kan dat nu op een jongeheervriendelijkere manier: de Moreskin Hood to the rescue! Een siliconen opzetstukje in tuitvorm waarmee je het gevoel van onbesnedenheid kunt reproduceren. En dat voor maar 24 dollar! Voorlopig alleen verkrijgbaar in wittemensenroze, maar wie weet. Eén koper, een meneer S. Cohen (who else?), was niet zo heel tevreden trouwens. Hij moest er naar eigen zeggen drie gebruiken, omdat ze niet groot genoeg waren. Maar ik vermoed dat we deze meneer in de categorie ‘opscheppers’ kunnen indelen.
Nepfrans
De ergste tv-reclame is uiteraard die van het Kruidvat met dat hysterisch schreeuwmens, maar wat mij betreft komen parfumreclames direct daarna. Eigenlijk zijn ze allemaal hetzelfde: een schaars geklede, bloedmooie juffrouw die erg haar best doet om tegelijkertijd verveeld (want cool) en verleidelijk (want hot) te kijken, loopt door een surrealistisch decor en wordt gevoice-overd door iemand met een nepfrans accent. Boring! Je ziet nooit eens iemand lekker aan die juffrouw snuffelen, terwijl het daar toch om gaat.
In de reclamespot voor het nieuwste Kenzo-luchtje World wordt ook niet gesnuffeld, maar voor de rest tappen ze uit een heel ander parfumvaatje dan hun collega’s. Niemand minder dan Spike Jonze werd ingeschakeld voor de regie en de clip doet in niks onder voor die andere geweldige video van hem waarin Christopher Walken danst op Weapons of Choice van Fatboy Slim. Ryan Heffington, die verantwoordelijk was voor de choreografie in Sia’s clip Chandelier, laat de beeldschone en uitermate expressieve danseres en actrice Margaret Qualley in dansen uitbarsten in een verlaten theatergang op het waanzinnig intrigerend-irritante nummer Mutant Brain. Slechts in de laatste seconden komt even het parfum in beeld. Zonder dat nepfrans. Een verademing.
