Onzin, die draadloze Apple-oortjes? Lees dit artikel over twee jaar nog eens
Gisteren presenteerde Google allerlei nieuws, waaronder de Pixel. De Pixel is een vernieuwd mobieltje dat door nogal wat Apple-bashers ogenblikkelijk tot iPhone-crusher werd uitgeroepen. We zullen zien.
Er werd, tijdens de Google-bijeenkomst die qua regie en aanpak sowieso van Apple is afgekeken, vooral gelachen om een besluit dat Apple met de introductie van de iPhone 7 nam: geen oortjes meer met snoeren. De nieuwe AirPods zijn draadloos.
Ik neem de lezer even mee terug in de geschiedenis.
Apple pionierde ooit, aan het eind van de jaren ’70, met de Apple II, de eerste personal computer waarop je meer deed dan alleen spelletjes spelen. Er werd aanvankelijk om gelachen. Wie zat er op zoiets te wachten, we hadden toch main frames? (Voor de lezers die na de val van de Muur zijn geboren: mainframes.)
Het duurde een paar jaar totdat IBM, de leverancier van al die mainframes en daarmee een comfortabel leven leidend, doordrongen raakte van het gevaar en zelf een Personal Computer uitbracht.
Al snel kwamen de eerste zakelijke en educatieve applicaties voor de Apple II en vele miljoenen verkochte exemplaren later belanden we in 1984, de introductie van de Macintosh. Een kleiner wit scherm met zwarte letters in een tijd dat een pc groene letters op een zwarte achtergrond toonde. Letters van een en hetzelfde lettertype. Wilde je op zo’n pc, bijvoorbeeld in een tekstverwerkingsprogramma, iets teweegbrengen, dan gebruikte je een van de 1.2376.879 (geintje) functietoetsen om iets vet te maken, of cursief, in de regel in te springen of welke frivoliteit dan ook te realiseren.
Aan zo’n Macintosh zat een muis waarmee je diezelfde optie met een beweging in een pulldown-menu voor elkaar kreeg. Keuze uit tientallen lettertypes. En dan zag je op je scherm het resultaat. Dat heette dan WYSIWYG (what you see is what you get). U begrijpt het al: daar zat toen alweer niemand op te wachten.
Er was nog iets geks aan de Mac. Zowel de Apple II als alle personal computer-varianten hadden voor de opslag van gegevens en het uitlezen van programma’s 5,25 inch floppy disks, dat was de industriestandaard. Het waren disks in een kartonnetje en dus nogal kwetsbaar. De Mac had opeens een veel kleiner schijfje, 3,5 inch, dat bovendien ook nog in hardplastic was verpakt en veel meer opslagcapaciteit had. Weer werd er hard gelachen door the rest of us maar binnen een paar jaar was dat 3,5 inch-schijfje de industriestandaard.
Daarna volgden de eerste Apple’s met cd-rom en CD drive, als opvolger van de 3,5 inch-disk. En daarna zelfs Apple’s zonder diskdrive. Steeds de eerste, altijd gelach. En daarna de industriestandaard.
Ik maak een sprongetje naar de iPod: vele duizenden songs in een soort van pakje sigaretten. Tot dat moment kenden we alleen maar iets destijds baanbrekends van Sony: de walkman, eerst met cassettebandjes en later met mini CD Rom’s. Wie zat er op een iPod te wachten?
Bij Blackberry, ooit de industriestandaard als het ging om intelligente telefoons waarmee je zelfs mailverkeer kon afhandelen, is ook veel gelachen toen de iPhone uitkwam. De Blackberry had een heus toetsenbord, wie zat er dan op een touchscreen te wachten? Intussen is Blackberry zo goed als failliet en kondigde het bedrijf recent aan helemaal te stoppen met hardware.
U vindt het vervelend worden? Maar ik ben pas bij de iPad. Je hebt een computer. Je hebt een laptop. Wat voegt een tablet daar aan toe? Welnu, dat weten de pc-fabrikanten inmiddels wel; die maken ze nu allemaal. Het leuke hebbedingetje – typisch Apple – is niet meer weg te denken uit de gemiddelde huiskamer.
Intussen schudde Apple de grafische en muziekindustrie op door de juiste hardware te bieden bij de juiste software, ook van derde partijen. Bijna alles wat u nu normaal vindt aan een computer, laptop, tablet of smartphone werd geïntroduceerd door Apple. De noviteiten kwamen op een moment waarop niemand erop zat te wachten.
Natuurlijk begint u voorlopig nog niet aan de draadloze oortjes. Maar leest u dit artikel over een paar jaar nog eens, als u tevergeefs zoekt naar een fabrikant die het anders doet.
