Spring naar de content

Roflollen om ‘cultural appropriation’ en de poephand van DENK

Dit weekeinde kwam ik op een fuif in de Algarve Neneh Cherry tegen. Die kent u vast nog wel van de hits Man Child en Seven Seconds. Maar goed, dat zijn plaatjes die zelfs Frans Timmermans kan meeneuriën als-ie Arbeidsvitaminen op heeft staan. Haar weirdere werk dateert uit de periode 1980-1983 toen ze bij Rip Rig + Panic zat. Aan de de vier lp’s die de postpunkband uitbracht werkte Neneh’s stiefvader, de geweldige trompettist en producer Don Cherry mee.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Neneh is tegenwoordig een chique dame die Billy Holiday zingt maar ze praat nog steeds als een activistische punk met heel veel relativerende humor. We hadden het al snel over cultural appropriation en meer van die fuifnummers. Cherry toonde zich erg bezorgd over haar geboorteland Zweden, dat zichzelf min of meer aan het opheffen is via politieke correctheid. Ze vond het bespottelijk dat de Zweden zo door het stof kropen voor hun mohammedaanse mannelijke gasten. Het laatste nieuws was dat er geen kerstverlichting meer mag hangen aan de lantaarnpalen in Malmö omdat dat kwetsend en respectloos is ‘naar moslims toe’. (Noot van de redactie: het nieuwsfeit dat in deze column wordt beschreven bleek later onjuist te zijn. De Zweedse overheid verbood nog langer kerstverlichting op te hangen om veiligheidsrisico’s.)

Neneh’s biologische vader Amadu Jah komt uit Sierra Leone en ze werd bijna furieus toen ik begon over roomblanke feministen die de clitoridectomonie bij Afrikaanse vrouwen verdedigen. Twee zwarte Engelse zangeressen mengden zich in het gesprek dat vooral over alledaags racisme ging en natuurlijk over het Zwarte Piet-gedoe in Nederland waar ze godzijdank nog nooit van gehoord hadden. Eentje was ooit van Londen naar New York verhuisd maar gillend naar Engeland gevlucht vanwege de agressieve manier waarop ze door Afro-Amerikanen en met name de aanhangers van de Nation of Islam werd benaderd.

De Nation of Islam werd in het midden van de jaren dertig opgericht door Wallace D. Fard (met een d dus). Fard werd geïnspireerd door Booker T. Washington en Marcus Garvey, die in de jaren daarvoor de onafhankelijkheid van zwarte Amerikanen hadden geëist. De ideologie van Fard was een samenraapsel van zwart nationalisme en een eigenzinnige interpretatie van de islam. Fard verkondigde dat de natuur van God antropomorf was en geloofde niet in het hiernamaals; de hemel was een verzinsel van blanke slavendrijvers. Volgens Fard waren blanken duivels die moesten worden vernietigd. Ze waren zesduizend jaar geleden per ongeluk uitgevonden door Yakub, een gek geworden wetenschapper, een zwarte versie van Frankenstein. Het zwarte ras was de verloren stam van Shabbaz en vertoefde reeds lang voor Adam op de planeet. Enfin, de filosofie van de Nation of Islam en Malcolm X (die de tweede man van de club werd) ligt op het nachtkastje van Sylvana Simons, de reïncarnatie van Martin Luther King.

De toon van de discussie op die regenachtige herfstavond in de Algarve was een verademing na het verzuurde en verbitterde debat in Nederland met al die humorloze Wekkers en haar adapten en de Braune Sumpf die dan onmiddellijk opborrelt (wie begon er, de kip of het ei?).

Bij Neneh en haar vriendinnen niks huilie huilie, niks slachtofferrol en vooral heel veel humor. Het is de toon van de vrolijke Antilliaanse kunstenaar en filmmaker Felix de Rooy wiens werk ik bewonder en die ik ken uit het Amsterdamse nachtleven maar dat is uiteraard een heel ander verhaal.

Op de valreep twee dingen nu ik het potjandorie toch weer heb over Sylvana, en dus het Grijze Wolvenclubje waarbij ze stage loopt.

Zondag zag ik (op het FB-wandje van Tunahan Kuzu) de Armeense genocide-ontkenners aan de dis bij excuus-Marokkaan Farid Azarkan. Azarkan had een soort stoofschotel gemaakt en en het zag er best lekker uit. Er stonden een paar glaasjes water naast de stoof terwijl algemeen bekend en bovendien publiek geheim is in Limburg dat Selçuk Öztürk van een slokkie houdt en met name rode port. Hij heeft op aanraden van zijn baas Kuzu een islamitische baard laten staan maar dat zegt niks. Charles Manson heeft ook een baard, net als de mannen van ZZ TOP en de vrouw van de kruidenier in mijn dorp en dat zijn echt geen mohammedanen. Sylvana heeft volgens mij veganistische anorexia plus glutenfobie dus die keek heel vies naar de stoof. Kuzu en Azarkan hadden allebei een vork in de hand en dat is een doodzonde bij een traditionele Marokkaanse stoof. Dat zou Azarkan toch moeten weten maar misschien hebben ze hem dat afgeleerd op Nyenrode.

Nu komt het! Öztürk heeft in zijn linkerhand een homp lamsvlees. In zijn linkerhand! Dat is bij mohammedanen de hand waarmee je je gat wast na het poepen! Shaytan, de duivel eet met de linkerhand! Die Öztürk weet dat kennelijk niet en is dus nog minder mohammedaan dan ik.

Punt twee van mijn vertoog over DENK: gisteren stond er ineens een vlog op het wandje van Kuzu! Dat is op zich al erg want hij heeft het gewoon gejat van zijn toyboys bij dat winkelcentrum in Zaandam. Maar de Kleine Grijze Wolf vlogt tijdens het rijden! Dat is toch doodeng. En hij draait een plaatje van Tarkan, de lekkerste nicht van Turkije. Nou, als dat geen geheime boodschap is naar het jong Nederturks mannelijk stemvee (de kalfjes, hihi).

Het rare is dat Kuzu van het weekeinde, toen hij een gig deed op het Mercatorplein, nog een heel eng kereltje kereltje als chauffeur had, een Marokkaan met een bijzonder louche salafistenbaard die ook nog eens een raar teken maakt. Het lijkt op het teken van de Grijze Wolf maar die willen geen naffers bij hun etnocentrische bende en het kan ook betekenen Fuck You want je ziet het wel eens bij rappers.

Enfin, Kuzu moet zichzelf weer rijden blijkens de vlog en ik heb hem meteen verklikt bij Pieter van Vollenhoven van Veilig Verkeer Nederland. Ik vind het te treurig om met dat intellectueel uitgedaagde zooitje van DENK te eindigen en daarom voor jelui een leuk nieuwtje: Neneh Cherry wil in de Algarve gaan wonen en ze is al huissies aan het kijken. Is dat geen goed nieuws voor mij.

Ik sluit af met haar plaatje Manchild, dat mijn ex’en altijd draaiden als ik de bons kreeg. En ik kreeg dan ook altijd (een keer of acht) dat boekje over het Peter Pan Syndroom.