Lees: de langverwachte brief van staatssecretaris Van Rijn aan Hugo Borst
Naast schrijver, presentator en voetbalanalist is Hugo Borst al enige tijd het boegbeeld van een beweging die zich verzet tegen de verschralende ouderenzorg. Na een open brief aan staatssecretaris Martin van Rijn (VWS) in het Algemeen Dagblad (‘kappen met die DDR-achtige bureaucratie’) stelde Borst voor diezelfde krant een manifest op met medestrijder Carin Gaemers, een tienpuntenplan. Vandaag dient de staatssecretaris hen van repliek.
In het manifest ‘Scherp op ouderenzorg’ maken Borst en Gaemers tien punten. Concrete punten, en minder concrete punten:
- Stop met het politiseren van verpleeghuiszorg
- Stel vast hoeveel zorgpersoneel nodig is om complete zorg te leveren
- Hanteer totdat deze norm is vastgesteld als vuistregel: minimaal twee bevoegde en bekwame zorgmedewerkers op een groep van maximaal acht personen
- Stop de overdaad aan registratie
- Voer een verplichte ballotage in voor bestuurders en toezichthouders
- Maximaliseer de overheadkosten en de reserves: 10 % aan overhead, maximaal 25% aan reserves voor elk verpleeghuis, voor elke zorginstelling
- Maak een einde aan de angstcultuur die bij teveel zorginstellingen heerst en garandeer een prettige werkomgeving
- Stel een eenvoudige norm op voor bijscholing
- Geef mantelzorgers de mogelijkheid direct maatregelen af te dwingen wanneer de kwaliteit van de zorg tekortschiet
- Geef cliëntenraden in verpleeghuizen helder inzicht in geldstromen en meer invloed waar het gaat om het bewaken van de kwaliteit van leven van verpleeghuisbewoners
In zijn geschreven reactie, direct gericht aan de twee, laat staatssecretaris Van Rijn doorschemeren blij te zijn met het manifest. ‘Ik voel me gesteund door jullie inzet. Ik twijfel er niet aan maar vraag het jullie toch hardop: Blijf mij en alle andere betrokkenen alsjeblieft aanjagen, opjutten en helpen.’
Hij schrijft dat hij er niet aan te twijfelt dat het manifest vandaag – wanneer de Tweede Kamer zal spreken over verpleeghuizen – ter sprake zal komen.
Van Rijn onderschrijft meerdere punten uit het manifest, maar ‘zo simpel als het zou moeten zijn, is het helaas niet altijd’. Hij belooft opleiding in de zorg te verbeteren, stelt dat het nodig is dat bestuurders betrokken zijn en dat zij iets zullen moeten doen aan de papier- en registratielast. De conclusie is: de wensen vanuit de bevolking, en die van Borst en Gaemers, doorvoeren, kost tijd. ‘Op sommige plekken is die tijd er niet. Daar moet ingegrepen worden omdat de zorg door de bodem dreigt te zakken.’
‘Iedere keer dat er een incident wordt uitvergroot, raakt dat medewerkers recht in het hart. Zij voelen zich aangesproken en aangetast in hun beroepseer. Slechte voorbeelden mogen niet verhullen dat op heel veel plekken liefdevolle zorg wordt gegeven. Daar moeten we meer aandacht voor hebben. Ik wil dat ze op een verjaardag trots kunnen vertellen dat ze in een verpleeghuis werken.’
Hugo Borst heeft nog niet publiekelijke gereageerd op de open brief van Van Rijn.
