Ik blijf kijken naar die overbetaalde, geperverteerde, aanstellerige voetballers
De onthullingen van Football Leaks konden er ook nog wel bij, toe maar jongens, de sport is ziek. Ik weet het nu wel. Als liefhebber 2.0 heb ik alles gelezen over de miljoenen die de reclamezuilen op noppen innen en wat ze allemaal doen om hun schandalige inkomen zo netto mogelijk te houden, legaal of illegaal. Goed. Fijn. En er zal meer komen, nog veel meer, ik maak mij geen illusies.
Toch hoop ik dat een schot van, pak ‘m beet, Cristiano Ronaldo er ingaat, altijd weer. Ik kan het niet helpen. Zodra de bal rolt zakt mijn kennis van zijn privéleven weg. Mijn eigen Voetbalshit Survival Kit doet dat voor mij. Die zit in mijn hoofd en stelt mij in staat de beelden van Ronaldo’s bolides uit te poetsen, zijn Audi RS6 Avant, zijn Range Rover Sport V8, zijn Cadillac Escalade, Rolls-Royce Ghost, Mercedes-Benz SLS AMG, Porsche 911 Turbo S, Ferrari 599 GTB, Ferrari 599 GTO, McLaren MP4-12C en last but not least zijn Lamborghini Aventador LP700-4. Alles verdampt omdat ik het wil.
Met mijn Voetbalshit Survival Kit boen ik alle vlekken weg, ook onuitstaanbaar verwende voetballers van Madeira. Ronaldo flitst langs een verdediger en ik verruil de glimmende zwarte Bugatti Veyron 16.4 Grand Sport, waarmee de Portugees zichzelf na de Europese titel voor landenteams beloonde omdat hij anders niets had om voor de dag te komen, voor de souplesse, de timing, de volharding van een klasbak. Het lukt mij bij Ronaldo om de geperverteerde narcist te verdringen, dus ook bij de rest. 63 miljoen euro aan beeldrechten weggesluisd naar de Maagdeneilanden? Het is even slikken. Maar het lukt.
Zolang matchfixing zich beperkt tot de tweede Bulgaarse divisie en de derde Finse krijgen ze mij niet klein. Want ga maar na. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat Duitsers werden veracht om hun Schwalbes — mijn God wat een tijd geleden alweer. Nu doet iedere Nederlander het en ik blijf kijken. De invoering van de shirtreclame sloeg ik met verwondering gade, de opmars van aanstellerij en belachelijk dansende doelpuntenmakers. Ik zat in de allereerste idiote skybox, in stadion De Meer, nu precies dertig jaar geleden, niet wetende dat de complete voetballerij later zou verskyboxen; dat zo’n beetje alles om business en geld zou gaan draaien; dat Chinezen en Arabieren en Amerikanen clubs op het oude continent zouden opkopen; dat hal criminele makelaars onze eredivisie met een lange serie onduidelijke Afrikaanse, Oost-Europeaanse en Zuid-Amerikaanse voetballers zou overspoelen.
Een tsunami van rariteiten kreeg mijn liefde te verwerken maar mijn liefde hield stand. Laat ze onthullen zoveel ze willen. Het spel van de vrijheid, van verfrissend weinig regels en oneindig veel mogelijkheden om je doel te bereiken zal ik blijven koesteren als het mooiste spel op aarde. Wat het namelijk is.
