Spring naar de content

Vriend & vijand over Anouk: Nederlands opvallendste zangeres

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: De Redactie
Anouk Teeuwe (41) zit twintig jaar in het vak. In 2016 bracht ze twee albums uit en werd ze voor de zesde keer moeder. Haar optredens van volgend jaar mei zijn al uitverkocht. Ze is zowel een gehaaide zakenvrouw als iemand die met haar directheid soms haar eigen glazen ingooit. Vriend & vijand over de eigengereide zangeres. ‘Ze weet op het juiste moment tegen schenen te schoppen om aandacht te krijgen.’ "We speelden ergens in de kop van Noord-Holland, bij de Afsluitdijk, op een podium dat overging in het biljart. Er waren veel mannen en een paar vrouwen, en iedereen had de armen over elkaar heengeslagen. Na een hele set was er niet één keer geapplaudisseerd. We speelden weliswaar covers, maar we waren goed. Als laatste speelden we Nobody’s Wife, ons eerste eigen nummer. Anouk sprong van het podium af, liep met dat lijf met alles d’r op en d’r aan naar een vent toe, keek hem met die leuke blauwe ogen intimiderend aan en schopte hem met haar soldatenboots, beng, keihard tegen zijn schenen. En beng, ze schopte de volgende vent. Ik piste bijna in mijn broek van het lachen. Toen hield ik heel veel van Anouk.” Derk Groen, gitarist, ex-bandlid “Ze is veranderd van een ruige rockbitch in iemand die Joni Mitchell-achtige dingen doet. Ze houdt niet vast aan de stijl die haar succes bracht, maar ontwikkelt zich steeds verder. Het wordt warmer, milder, zachter en lichter. Ze heeft minder het gevoel dat ze zich moet bewijzen.” Laura de Bekker, zangpedagoge conservatorium RotterdamQueen for a Day verscheen afgelopen maart, en nu is er Fake It Till We Die. Anouks werklust lijkt bovendien niet te worden beïnvloed door bekommernis over de eigen niche. Anouk zegt niet alleen dat ze zich van niemand iets aantrekt (in interviews en songteksten), dat blijkt ook uit haar muzikale koers. Die was de afgelopen jaren onvoorspelbaar, per album werd een ander terrein verkend. “Met Fake It Till We Die grijpt Anouk terug op de soepele sound en magnetische melodieën die ze ooit zong op Hotel New York (2004), zoals Girl. Hier hebben de nummers soms een grimmig randje, zoals de voodootekst in Burn – ‘Burn motherfucker, burn’ – gezongen met reutelend venijn. Maar levenslust heeft de boventoon, in stomende liedjes waarin het wel of niet vinden van een geschikte man nog steeds een belangrijk thema is.” Muziekrecensent Hester Carvalho in NRC Handelsblad, 27 oktober 2016 “Ik werkte in een opvangtehuis voor kinderen tot dertien jaar met een problematische thuissituatie. Op een avond kwam de directeur aanzetten met een meisje van zeventien. Ze zocht een slaapplek. Het was Anouk. Ze heeft er zo’n anderhalf jaar gewoond. Ze gedijde prima tussen die jongere kinderen, maakte grapjes met ze, maar soms was ze ook een lastige puber. Toen ze eens keihard muziek draaide op haar kamer en ik daar wat van zei, liep ze – ‘godverdomme, kankerwereld’ – naar het kleine tv’tje. ‘Dat gaat het raam uit!’ ‘Zal ik helpen?’ vroeg ik en trok de stekker uit het stopcontact. Toen kwam het verhaal, waarom ze boos was. Anouk had redenen om boos op de wereld te zijn. Haar vader was vertrokken, met haar moeder kon ze moeilijk overweg. “Om wat vrolijkheid te creëren, pakte ik ’s avonds na het eten altijd mijn gitaar, tokkelde ik wat en zong ik met de kinderen. Anouk zong mee. If you ever change your mind. Een kind begon te huilen omdat het zo mooi klonk. Het was meteen duidelijk dat Anouk moest gaan zingen. Dat zei ik tegen haar. “De muziek zat in haar. Dat had ze van haar moeder – die zong in een bluesband. Anouk had ook cassettes van haar moeder bij zich. Dat was mooie oerblues en soulmuziek. Jesse van Janis Ian was zo’n beetje haar lijfliedje. Ik nam haar mee naar jamsessies in Haagse kroegen en toen ik een grand café opende, mocht Anouk optreden. Het was haar eerste optreden en daarvoor had ik haar vader, stiefvader en haar moeder ook uitgenodigd. Zij kwamen en Anouk klonk geweldig. Iedereen in het bomvolle café wist toen al: dit is goed! “Anouk en haar moeder lijken op elkaar. Haar moeder was ook zo’n mooie dame en waarschijnlijk zijn ze allebei heel gevoelig, want ze uiten zich allebei even heftig. Daarom ging het vaak mis tussen die twee. Ik heb Anouk en haar moeder ooit gevraagd om tijdens een optreden samen in een achtergrondkoor te zingen. Het werd meteen een gedoe op dat podium over wie welke stem moest zingen.” Dennis Wijmer, beeldend kunstenaar/muzikant, ex-begeleider woongroep van Anouk “Mijn bijnaam was ‘dealer in music’. Ik regelde optredens voor Urban Heroes en vele Haagse bandjes en heb de eerste twee grote optredens voor Anouk geregeld. Ze zong vaak in De Pater. Als Anouk haar bek opentrok, verstomden de gesprekken aan de bar en draaide iedereen automatisch het hoofd naar het podium. Ze had een dijk van een stem. “Toen ik de productie deed van het tienjarig bestaan van uitgaansblad Doen, vroeg ik Anouk om op te treden. Dat jubileumfeest was in Het Paard, een zaal waar achthonderd man in konden. Dat was haar eerste grote optreden. Ik weet nog dat ze Nutbush City Limits en Proud Mary van Tina Turner zong. En toen aan de vooravond van de Maceo Parker Christmas Show die ik organiseerde leadzangeres Jody Pijper ineens ziek werd, heb ik Anouk naar voren geschoven als leadzangeres. Die show was in de Dr. Anton Philipszaal en die was nog een maatje groter dan Het Paard. “Vervolgens stond ze op het Zeeheldenfestival, net als Barry Hay, die later met haar ging spelen. Iedereen wilde met haar spelen. Omdat ze zo goed was en omdat het een lekker en gezellig wijf was, een feestbeestje en heel direct. ‘Als ik jou een lul vind, ben jij de eerste die het weet.’” René Bom, nachtburgemeester van Den Haag “Een jaar na haar vertrek uit het tehuis belde haar moeder mij op. Anouk had even thuis gewoond, wat niet ging. Ze had een kamertraining gehad en begeleid wonen geprobeerd, wat ook niet lukte, en ze kon geen gewone kamer vinden. Of ze bij mij mocht wonen? Ik kende haar en had een heel groot huis. “Het werd een heel gezellig jaar. Ik was weg bij de Jeugdzorg en werkte in een keramiekatelier. Als ik thuiskwam, had zij ongevraagd gekookt en schoongemaakt. Heel lief. Mijn buurman knipoogde altijd veelbetekenend naar me, want ik was een man van veertig, zij een knappe meid van twintig, maar ik beschouwde me als een soort oom die een oogje in het zeil hield. Ik zei soms dat ze naar bed moest, lette op dat ze niet naar drugscafés ging en toen de grootste vrouwenversierder van de buurt met Anouk de studio in wilde, waarschuwde ik hem voor het geval hij andere plannen had dan samen muziek maken. ‘Ik breek eerst je tenen, dan je enkels, dan je knieën.’ Anouk had wel vriendjes in die tijd, maar dat verliep niet zo voorspoedig.” Dennis Wijmer “Rond 1995 ging ik met Anouk spelen. We kenden elkaar uit de scene, hadden incidenteel weleens samen opgetreden en werden vervolgens allebei door René Bom gevraagd om te spelen tijdens het Doenfeest. Daar zaten Anouk en ik in dezelfde gelegenheidsformatie. Na afloop kwam Edwin Jansen naar me toe. Hij was volgens mij toen de verkering van Anouk, want ik ben later nog bij hun huwelijk geweest, maar goed, hij vroeg of ik iets met Anouk wilde doen. Dat wilde ik, onder de voorwaarde dat ik het repertoire mocht uitzoeken en mijn eigen bandleden, Satindra Kalpoe en Carlos Lake, mocht meenemen. Vond hij goed. Edwin zou de financiën en promotie van onze band regelen. Daar hebben een glas whisky op geheven. “Edwin was aannemer, maar heel serieus met Anouk en onze band. Hij zorgde voor goede apparatuur, voor fotosessies en betaalde ons als we onbetaald auditie moesten doen om ergens te mogen spelen en ook de keer dat we gratis optraden in de 5 Uur Show. Edwin heeft flink wat geld uit zijn eigen zak geïnvesteerd om de boel draaiende te krijgen. En toen kwam hij in contact met Barry Hay. Edwin woonde namelijk in dezelfde straat als Barry en Barry wou een nieuwe schouw in z’n kamer. Edwin was aangenomen om de oude eruit te slopen en een nieuwe te plaatsen. En zo kwam het.” Derk Groen “Anouk heeft zich in het verleden al meerdere keren negatief uitgelaten over Edwin en haar voormalige management. Hij ziet dan ook geen toegevoegde waarde om mee te werken aan het portret. En Barry heeft in zijn biografie voldoende over haar gezegd.” Barbara Willemsen, AT Productions “Edwin Jansen liet me een cassette van haar horen. Een nogal belegen repertoire was het. Come Together, Nutbush City Limits, dat werk. Maar godallemachtig, als ze d’r scheur opentrok, dan was er wel even iets aan de hand. Een onwijs mooi wijf was het ook. Wel een beetje ordinair. Ik herinner me een hele strakke glimmende broek met gouden kettinkjes. Maar, zoals we ooit hadden gezien bij Mariska Veres, daar valt aan te werken! “Anouk ging er de hele tijd vol op, ook bij de repetities. Ik moest haar af en toe echt afremmen. Save your power. Maar er ontstonden te gekke dingen. Ik weet nog dat ze de eerste keer Sacrifice Me zong en wij elkaar in de controlekamer aankeken. Zo intens, zo veel gevoel. We zagen het licht Anouk opeens héél hard schijnen.” Barry Hay, zanger Golden Earring, in de recent verschenen biografie Hay “We stonden een keer of tien in het voorprogramma van Golden Earring, op grote podia zoals Paradiso. Een jaar later hadden we een hit met Nobody’s Wife, een nummer dat was geschreven door Bart van Veen, Satindra Kalpoe en Anouk. Precies een jaar heb ik in die band gespeeld. Toen kreeg ik een telefoontje dat ik niet meer nodig was. Anouk ging een plaat opnemen met George Kooymans van Golden Earring en hij wilde met zijn eigen studiomuzikanten werken. Dat waren Lex Bolderdijk, Hans Eijkenaar en Michel van Schie.” Derk Groen “Anouk stond tussen muzikanten die spraken over akkoorden en de opbouw van akkoordenschema’s. Ze wilde weten waar ze het over hadden, en als je zelf liedjes wilt schrijven, moet je die theorie ook wel kennen. Daarom wilde ze naar het conservatorium. “Ik was als zangdocente bij de toelating om te kijken welk vlees we in de kuip hadden. O, wat een stem! Ze zet haar ziel open en brengt je naar een andere dimensie. Maar Anouk ging de mist in met de theorie en ze miste de juiste vooropleiding – ze had de mavo niet afgemaakt. Omdat ze barstte van het talent, mocht ze de eenjarige vooropleiding volgen. “Ze was niet de student die trouw de les volgde en haar huiswerk maakte. Soms zag ik haar weken niet. Dat kwam, zei ze, omdat ze geen veilig thuis had en rondzwierf, maar als ze er was, dan zong ze op maandagochtend zomaar het hele bereik van haar stem. Dat kom ik zelden tegen. Ik hoor ook meestal aan het zingen hoe het met iemand gaat. Bij Anouk niet. Zij kon de knop volledig omzetten.” Laura de Bekker “Anouk was het opvallendste meisje van het conservatorium; extravert, explosief, bijdehand en ze had altijd een bloedmooi gezicht, vanuit welke hoek je haar ook bekeek. Maar ze was wat ze tegenwoordig noemen niet-onderwijsbaar. Het was niet haar stijl om nootjes te leren, maar ik kon goed met haar opschieten, misschien omdat ik geduldig ben. We gingen weleens koffiedrinken en dan vertelde ze over mannen die zich opwierpen als haar manager, bij wie ze dan ook sliep. Op een dag zei ze: ‘Ik ga trouwen. Het is een jonkie dit keer.’ Ze had, leek het wel, altijd relaties met oudere mannen. Ik vroeg hoe oud de bruidegom was. ‘47,’ zei ze. Zij was zeventien of achttien. Ik weet niet of dat huwelijk is doorgegaan.” Lex Hakker, componist/arrangeur en voormalig theoriedocent Conservatorium Rotterdam “Toen ze de vooropleiding dat eerste jaar niet haalde, kreeg ze bij hoge uitzondering nog een kans om dat jaar over te doen, maar in dat tweede jaar zag ik haar op een gegeven moment helemaal niet meer. “Later hoorde ik ineens Nobody’s Wife. Echt wauw! Daarin kon ze alles kwijt wat ze in zich had. Daar zat niets bij wat ik haar heb geleerd. Ze kon alles al.” Laura de Bekker “We woonden al samen voordat ze doorbrak. Thuis hadden we het nooit over de muziek of de band. Thuis was echt privé en niet echt rock-’n-roll. Anouk is op het podium heel intens, en in haar uitspraken niet politiek correct, maar ze is ook heel chill. We kookten om de beurt, draaiden wasjes en thuis zat Anouk het liefst met mij op de bank een filmpje te kijken en ondertussen een van de katten te aaien. We hadden er vier, waaronder twee Perzen, Bennie en Ballie – daar is nog een tour naar vernoemd. “Door die hit Nobody’s Wife kreeg Anouk het heel druk. Daar moest ze aan wennen. Ze zingt graag, maar nu had ze fotoshoots en interviews en er was gezeur met platenmaatschappijen. We moesten ook veel spelen. Na een optreden bouwden we met de band wel een feestje, met alcoholvrij bier uiteraard, maar thuis veranderde er niets. Alleen was het na zo’n drieënhalf jaar over tussen ons. Het was niet pijnlijk. Het was gewoon klaar. We waren jong, zij was 22 of zo. We toerden gewoon samen verder.” Satindra Kalpoe, drummer, ex-bandlid en ex-vriend “In juni 2001 vroeg ze of ik in haar band kwam spelen, samen met enkele ex-leden van de Urban Dance Squad. Ze zat omhoog. Het was twee weken voor Pinkpop en ze had al haar bandleden ontslagen. Ze wou haar optreden daar niet weer afzeggen. Dat had ze al eens gedaan. En ze moest op tournee, want ze had een nieuw album uit, Lost Tracks – die plaat is nog platina geworden. “We stonden op grote festivals zoals Torhout-Werchter, Lowlands, Parkpop en het was heel inspirerend om met haar te spelen. Ze heeft een geweldig gevoel voor timing en er zit een racemotor onder haar motorkap. Zij kon onverwacht een extra dosis energie aanboren die haar naar een hoger level tilt. Tijdens het optreden op Pinkpop was ze heel ziek, maar ze trok het op karakter, zoals ze eerder deed toen ze op Pinkpop met een ei werd bekogeld. Toen trok ze haar shirt uit en zong verder in haar bh. Ze is in staat om een ongewenste situatie naar haar hand zetten. Ook de grote groep uitgelaten militairen waarvoor we eens speelden, kan zij gewoon aan. Na die tour scheidden onze wegen. Ze nam rust. Ze had toen een relatie met Postman en werd voor de eerste keer moeder.” Jack Pisters, gitarist, ex-bandlid en coördinator popafdeling Conservatorium Amsterdam “Remon heeft laten weten hier niet aan mee te zullen werken. Het blijft een gevoelig punt en dat ligt in de privésfeer.” Remon Stotijns alias Postman, vader van Anouks drie oudste kinderen, via zijn manager Hasan Colak “In 2007 nam Anouk opnieuw contact met me op. Ze was in Amerika geweest en had daar met Glen Ballard gewerkt, de producer van Michel Jackson en Alanis Morissette. En ze had met Amerikaanse muzikanten het album Who’s Your Momma opgenomen. Voor haar eigen bandleden had ze een luistersessie gehouden, en die jongens hadden blijkbaar niet enthousiast genoeg gereageerd. Zij hadden die liedjes waarschijnlijk liever zelf gemaakt, en ik denk dat je als muzikant altijd denkt: ik had het anders gedaan. Voor Anouk was het een uitdaging geweest om met Ballard te werken en ze was blij met het album – dat ik overigens ook heel goed vind – dus dan ben je gevoelig voor negatieve reacties. En Anouk is impulsief. Ze stuurde iedereen weg en vroeg of ik haar aan nieuwe talentvolle muzikanten kon helpen.” Jack Pisters “Wij zijn niet van de kadaverdiscipline: we zijn gewoon eerlijk als ons iets wordt gevraagd. Ook als die mening misschien niet leuk is om te horen.” Drummer Hans Eijkenaar in het AD, 9 oktober 2007 “Ik geef les op het conservatorium en werk met veel talenten. Het waren allemaal jonge honden, tussen de 17 en 21, en heel enthousiast. Boaz Kroon, Angelo de Rijke, Memru Renjaan, Thijs Boontjes en ervaren rot Oscar Kraal. Maar na anderhalf jaar werden ook zij weer ontslagen.” Jack Pisters “Het was heel onverwacht, na de gig in het Westerpark. Het optreden was nog geen tien minuten voorbij toen ze kwam vertellen dat we uit de band lagen. Ik dacht dat ze een complimentje kwam geven, maar dat lag dus iets anders.” Gitarist Angelo de Rijke bij 3FM, 12 augustus 2009 “Ik heb wel een traantje gelaten, ja. Je weet dat ze in het verleden wel vaker bandleden heeft ontslagen, dus dan weet je ook dat het zo voorbij kan zijn. Maar ik was wel in shock. Ik weet nog steeds niet waarom.” Basgitarist Boaz Kroon in RTL Boulevard, 24 juli 2009 “Ze is een soloartieste. Ze kiest voor haar eigen ontwikkeling. Ik vind het knap dat ze het doet, want het is gemakkelijker om op oud succes te blijven teren. En Who’s Your Momma is een fantastisch album. Ze laat daarin een andere kant van zichzelf zien. Ze is daarna ook met Scandinavische producers gaan werken. Ze vernieuwt zich steeds. Haar deelname aan het Eurovisie Songfestival heeft Nederland een nieuwe boost gegeven. Daar kwam altijd de grootste ellende voorbij. Na haar kregen we Trijntje en Douwe Bob.” Lex Hakker “Anouk heeft mij laten inzien dat je naar het Songfestival kunt met een sterk nummer. Ik vind Birds een van haar beste liedjes, maar het was in wezen een dikke middelvinger naar het hele songfestival. Het kan eigenlijk niet om daar zo’n jazzy, American ballad te zingen. En toch bleek het te kunnen. Anouk doet het gewoon. Ze ging ook bij The Voice zitten als een game changer. “Ze weet op het juiste moment tegen schenen te schoppen om aandacht te krijgen. Ze is gehaaid in de goede zin des woords. Je moet goede deals sluiten om te komen waar zij is. Daarvoor moet je vaak nee verkopen. Zij heeft geen probleem met nee zeggen.” Douwe Bob, zanger “Het is een slimme zakenvrouw. Ze geeft weinig optredens, waardoor ze als artiest exclusief blijft. Het Songfestival leverde haar naamsbekendheid in een groot gebied op en dat is heel handig als je net een nieuw album hebt. En dat ze coach werd bij The Voice of Holland zal haar ook geen windeieren gelegd hebben.” Laura de Bekker “Ze zit liever thuis met de kids, maar doordat ze zo’n project doet als The Voice hoeft ze een heleboel andere dingen niet te doen. Haar komst was voor mij een reden om nog een seizoen door te gaan. Ik kende haar nog niet persoonlijk, maar ik vond haar een uitzonderlijke en fantastische zangeres, en met Anouk in de buurt, ben je ervan verzekerd dat er iets gebeurt. “Ik was meteen gek op haar. Ze zette meteen een stempel op het programma en ik vond het fijn om er iemand bij te hebben die de lange draaidagen nog slechter trok dan ik. Wie zich verveelt, doet vervelende dingen, dus er werden nogal vergaande grappen en plaatjes van gefotoshopte bekende mensen uitgewisseld. Ik zie haar hoofd nog schudden – jongen hou op! Anouk zelf is niet zozeer grappig, maar creëert hilarische situaties. “Ze was zelden onder de indruk van iemand en dan ging ze in die omgedraaide stoel met haar hoofd tegen die stoel headbangen. Zo van: ik word gek. Kandidate Melissa noemde ze een braderiezangeres. Ik wil kandidaten hun idealen niet ontnemen, maar Anouk is realistischer. Eerlijk gezegd zou ik mijn geld ook niet op Melissa inzetten. Ze had gelijk. En de wereld is veel harder dan Anouk. Wat ze op tv over Trijntjes jurk zei, ha! Ik leef voor dat soort pijnlijke momenten. Ik heb Trijntje er later over gesproken. Ze zei: ‘Ik weet wie het zegt.’” Ali B., rapper, cabaretier, coach The Voice of Holland “Helaas is het niet mogelijk om dit in te plannen. We zitten echt middenin een kersttour.” Trijntje Oosterhuis via Naomi van Pulse Management op 2 november “Zelf kan Anouk een hoop hebben. De akoestische versie van Dominique heb ik afgebrand. Maakt haar niet uit. Zij maakt wat zij wil maken. Ze experimenteert, probeert nieuwe dingen, stijlen, werkt met jeugd, met jonge rappers... Bewonderenswaardig. Als ze echt denkt dat ze iets moet, dan doet ze het, al levert het haar geen cent op.” Ali B. “Dat duet was best een ding voor haar want ze had nooit eerder een duet gedaan. En ik vond het spannend om met iemand van haar statuur te zingen, en afgaand op de talloze urban legends (broodjes aap – AT) zou Anouk heel heavy in de omgang zijn. Maar het klikte heel erg tussen ons. Ik trof een fantastische vrouw. Ze is ontwapenend, transparant. “Ik vind het verfrissend dat ze meteen zegt wat ze kut vindt – al was het heavy om te horen dat ze het refrein van mijn Songfestivalliedje Slow Down niet goed vond. ‘Sorry Douwe,’ zei ze. ‘Je weet dat ik van je hou, maar het is gewoon niet lekker.’ En dan op zijn Haags, dus ik moest er ook wel om lachen. “Anouk heeft enorm veel zelfspot. Dat ze bij DWDD naar aanleiding van de foto die ze van mij nam in bad, zei dat mijn zaakje best oké is, is daar ook een voorbeeld van. Daarmee refereert ze aan haar stellige uitspraken over grote piemels.” Douwe Bob “Ze heeft een goede gevoel voor pr. Ze houdt haar privéleven afgeschermd, behalve als ze een album moet promoten. Dan zet ze wat op Facebook of Twitter of roept ze iets confronterends. Ze is ook niet bang. Ik vond het heel goed dat ze zich roerde in de Zwarte Pietendiscussie. Schandelijk dat ze daardoor wordt bedreigd.” Jack Pisters “Op sociale media regent het kritische reacties. Men spreekt er schande van dat ze zes kinderen bij meerdere vaders heeft, dat er een groot leeftijdsverschil is én dat die vaders niet allemaal blond haar en blauwe ogen hebben. Ik wil zo graag Anouk feliciteren met haar zwangerschap, maar ook zeggen dat ze een heldin is. Omdat ze echt is, omdat ze haar leven leeft en doet wat zíj wil.” Sylvana Simons, als tafeldame bij DWDD, 10 januari 2016 “We waren bezig met de volgende plaat toen we op het matje werden geroepen. Tony Berk voerde het woord, terwijl Anouk als een spinnende kat op de bank lag. Ze had een tijdje zelf demo’s gemaakt met technicus John Sonneveld, mede omdat wij zo druk waren met Golden Earring. Tony zei: ‘Anouk vindt dat ze dat produceren zelf wel in de vingers heeft, en ze wil haar demo’s uitbrengen zoals ze zijn.’ We werden gewoon opzijgezet, ontslagen eigenlijk. “Om je de waarheid te vertellen, daarvan (dat Anouk hem in een interview uitmaakte voor ‘frust’ – AT) ben ik toch wel even behoorlijk frustig geweest. Come on, dat zeg je toch niet in de krant. Niet nadat ik mijn hele ziel en zaligheid gestoken heb in werken met jou. Ik vond het ondankbaar. George en ik hebben een hele dikke vinger in de pap gehad bij het succes van haar debuut, en dat wist ze donders goed. Ik ben verdomme ook nog een tijdlang haar privéchauffeur geweest.” Barry Hay in de biografie Hay “Ze was opvallend eerlijk. Dan luisterden we naar hogerejaars en mocht onze klas haar mening geven. Iedereen hield zich op de vlakte over slechte uitvoeringen, maar Anouk zei als enige gewoon: ‘Weet je, die kan niet zingen.’” Laura de Bekker “Ik bedank Anouk voor de gratis promotie! Er komt geen gevecht hoor, zijn er twee voor nodig en ik doe niet mee:-) Fijne dag!” Ilse DeLange via Twitter op 9 juni 2011 over Anouks foto van Ilses cd in de prullenbak “Ik ben ervan overtuigd dat er meer in gezeten had. Ook in Amerika, waar ze later haar eigen glazen ingooide toen ze zo nodig een belangrijke platenbaas naar de strot moest vliegen omdat die haar een paar uur liet wachten. Nou zeg, boehoe! “Het was ver voor Pink en alles wat daarop lijkt. Dat hele segment – jonge ruige meisjes die schijt hebben aan alles – had ze kunnen inpikken. Maar ze was te wild en te gek om het door te hebben. Ach ja, dat is ook een deel van wat haar tot zo’n waanzinnig talentvol mens maakt. Ze heeft het natuurlijk geweldig gedaan, is een wereldster in Nederland en België geworden.” Barry Hay in Hay “De pers schreef dat ze haar hand had overspeeld in Amerika, met haar reactie op de beroemde platenbaas van Sony die haar liet wachten. (‘I’m not your fucking escort!’) Zij zal ook best bedacht hebben dat ze kon zeggen: wat fijn dat jullie toch nog gekomen zijn. Ook ging het om veel geld, maar ze had toch het lef om zichzelf te blijven en in Amerika kennen ze blijkbaar ook die beroemde uitdrukking van haar: fuck you. Ik vind de reactie van de pers dom. Anouk is trouw aan zichzelf. Daarom maakt ze de liedjes die ze maakt en zingt ze zoals ze zingt.” Dennis Wijmer “Den Haag is trots op d’r. Als ze weer eens in het nieuws komt met haar grote bek, gaan wij haar verdedigen: ‘Hallo, zou ik ook doen.’ Want dat directe van haar, die grote bek, dat is Haags. En het is onze Anouk.” René Bom/

Onderwerpen