Klassieke hysterica’s met bipolaire rugzakjes, u kent ze wel
Vrienden, ik was eventjes in de hel en die heet Monique/Mounir/Mouna Samuel (als het beestje maar een naam heeft, nietwaar).
De hel is de grote zaal van de Balie vol krijsende potten en andere Wajong-trekkers en staatsruiveniers die dientengevolge nog nooit een dag in hun leven hebben gewerkt in het zweet hunner aanschijns en bovendien door de Grote Hemelse Kleier voorzien zijn van slechte gebitten en daarom een onwelriekende mondgeur verspreiden – denk aan mosterdgas in een loopgraaf in Ieper – en inktzwarte medeëters en vormloze bipsen meezuilen in hun tuinbroeken van de Kringloop en op zadelloze fietsen rijden, met groentekistjes waarin plastic blommen zijn geplant. Intellectueel Amsterdam anno 2017, dus.
Ik doel op het legertje social justice warriors van kereltje Samuel dat het keurige debatcentrum in het hart van mijn oude Mokum afgelopen vrijdag ombouwde tot een bipolair kippenhok. Ik ben blij dat mijn mattie Gerrit Komrij dit niet mede heeft hoeven maken, want die had vast iets gebromd over de onwelriekende gleuvenbrigade. Gerard Reve had dan nog gezegd: daar moeten ze een brandende poppenwagen in rijden, en dan heb ik het over dozen. Hier kunt u even kijken naar de onemanshow van Monique Samuel.
Ik ben ook blij dat mijn oud-collega (we werkten samen bij Vrij Nederland) Yoeri Albrecht, de directeur van de Balie, er niet bij was die avond want die heeft al genoeg ellende meegemaakt met krankzinnige oriëntalen, barbarijnen, zaadhaaiers en anderen cultuurverrijkers.
Yoer stond lekker op de lange latten in St. Moritz en ik was die afgelopen vrijdag warempel jaloers op hem! Want ik zat dus tussen die kakelende potten die mij uitscholden voor Maxim Hartman terwijl ik gewoon veel meer haar op mijn schedel heb staan dan mijn goede collega Maxim Hartman.
Iedereen die mij kent weet dat ik een groot aanhanger ben van genderdiversiteit. Wie herinnert zich niet mijn schitterende reportages voor Vrij Nederland over chicks with dicks en katoys in Bangkok! Ik ga echt dus echt niet zeggen: het verschil tussen vrouw en man zit hem in het vagijn en in de pielemuis en de rest draai om om penisnijd en locker room envy.
Ooit hadden Robbie Muntz en ik de fameuze Duizenddichter Willem Hietbrink in onze radioshow en die had net in Pattaya een Siamese tweeling uitgewoond voor een luttel bedrag en die tweeling was ook nog eens hermafroditisch aangelegd! Kijk, dan ben je genderoverschrijdend bezig.
Om even een een voorbeeldje te geven van mijn deugdzaamheid: na de schitterende historische presentatie van het Grote Foute Jongens Boek in het Paleis van de Weemoed in mijn oude kut-Mokum trok het bonte gezelschap verlichte anarcholiberalen en andere beroepsnichten polonaisegewijs naar de overkant van de Oude Zijdsvoorburgwal om daar tot in de weewee hours gelaafd te worden door transgenderachtigen want daar in de Gele Rivier-bar zetelt toevalligerwijs het hoofdkwartier van de vakbond van ladieboys in de Lage Landen. Zeg maar de Rode Draad maar dan niet-kommersjeel (beter gezegd: niet ál te kommersjeel).
Op een gegeven moment gilde kereltje Samuel tijdens die avond in de hel dat er een brede maatschappelijke discussie moest worden gevoerd over zijn genderverwarring. Ik riep toen: mannetje, die discussie wordt enkel gevoerd door de schreeuwlelijkers van jouw onwelriekende gleuvenbrigade en houdt op bij de pont naar Noord. Ga maar eens naar de pisbak op het Mercatorplein, dan piep je wel anders! Hier speel je een thuiswedstrijd. Bitch.
Fenomeen Samuel had net een verbijsterende striptease gegeven, kijkt u even mee naar de herhaling op het Balie-kanaal? Uiteraard bleef het onderbroekje van kereltje Samuel aan want daar schuilt het probleem: het is een klassiek geval van penisnijd. Vrouwen komen van Venus en mannen van Mars en never the twain shall meet. Ik heb andragogie als bijvak gestudeerd, aan de keurige UVA die nu gesloopt wordt door de Wekker-achtigen, en die mafketels krijsen dat er zelfs geen biologisch verschil is tussen mannen en vrouwen. Allemaal aangepraat.
Enfin, kereltje Samuel liet zijn pielemuis dus niet zien terwijl iedereen in de zaal notabene een tientje had geschokt voor deze hoofdact. Ik was blij dat mijn gewaardeerde collega van het NRC Marcel van Roosmalen ook in het panel zat. Samen stierven we duizend doden. Gedeelde smart is halve smart.
Op een gegeven moment krijste een hysterische pot: wat doen jullie hier godverdomme, stelletje blanke klootzakken! Nou, zei ik, ik ben voor een redelijke som centen ingevlogen uit de paradijselijke Algarve en collega Van Roosmalen is hier net met de helicopter geland want die moest uit de Watergraafsmeer komen want de hele godverdommense binnenstad ligt weer eens open en we proberen hier het niveau wat omhoog te trekken, in deze open TBS-kliniek.
Ik en Marcel, met onze witte lulletjes die eigenlijk roze zijn, maar goed, het was geen avond om over kleur te gaan discussiëren want ik kreeg al genoeg hoofdpijn van die genderellende. Nou, toen brak de pleuris opnieuw uit in dat kanariehok. Ik ben blij dat mijn lieve moedertje er niet bij was (ze is namelijk dood).
Mama was de fatsoenlijkheid zelve. Ik moest van haar elke dag een schone onderbroek aan. Als ik tegensputterde (mammi, al dat wassen is slecht voor het milieu en ik krijg er schimmels van) zei ze: stel voor dat je op straat wordt aangereden door een vrachtwagen of een strontkar, en je komt in het ziekenhuis te liggen, en er komt een verpleegster om je billetjes te wassen, en die ziet dan jouw onderbroek vol remsporen. Dat straalt slecht af op de goede reputatie van de Van Amerongens in Ede en wijde omgeving, lieve Tuurtje.
Nou, mijn witte herenslip van de Action werd afgelopen vrijdag geteisterd door broekhoest en Egyptische slingerpoep. De wraak van de farao’s zeg je dan, of Montezuma’s revenge. Whatever.
Goed, ik ga eens lekker Bach draaien en het verzamelde werk van Joke Smit lezen, vrienden. Buiten spookt het maar binnen snort de kachel en lonkt de kruik Calvados. Langs mij deze onsympathieke weg wil ik afscheid nemen van mijn geweldige chef Kevin van Vliet. Die bitch kiest het ruime sop en gelijk heeft-ie want hij is nog van de aanstootgevende leeftijd. Mijn nieuwe chef heet Jessy en die is net zo lief, al is die waanzinnig hetero, dat vind ik wel een minpunt. Gelukkig heeft de grote cheffin van de HP, Tom ‘Kelly’ Kellerhuis, het uitgevonden en verbeterd. En dankzij Kev, Jes en Kel mag ik hier lekker schrijven wat ik wil! Dank, lieve jongens. Ik ga aan de Bach en de prozac en even wat Märklin-treintjes in mijn poepert proppen. Kusje!
