#SexismKissMyAss
Met het blad L’Homo van Linda de Mol heb ik hetzelfde als destijds met de Playgirl: is die glossy nou voor keurige kantoornichten of voor vinexvrouwtjes die zich met allerlei speeltjes (‘rubberen vriendjes’) in de Bussan-zitzak van Ikea installeren en vervolgens gaan zitten soppen op de gefotoshopte reet van Douwe Bob?
Ik zie het niet helemaal voor me hoor: een keurige homo die achter een loket van de Nederlandse Spoorwegen al zenuwachtig door de nieuwe l’Homo bladert, een fapje in de tijd van de baas ternauwernood onderdrukt, in de kantoorboekhandel nog even snel zijn exemplaar van l’Homo laat plastificeren en vervolgens thuis zijn kleding inclusief spencer en boxershort met vrolijke clowntjes keurig over de stoel in de slaapkamer hangt, de luxaflex dichttrekt, een doos Kleenex pakt, een handdoekje op de vinyltegels drapeert, daarop de geplastificeerde l’Homo neerlegt, geopend op de spread van Douwe Bob in zijn nakie, hangend aan een schillenpaard, en dat die klerk van de Nederlandse Spoorwegen vervolgens zijn lauwe but plengt op het kippekontje van Douwe Bob. Ik zie dat dus niet voor me.
Die soppende vinexjuffrouw in haar Bussan-zitzak, dat zie ik ook niet voor me. Die kijkt, of ze nou in Zoetermeer, Dronten of Appelscha woont, de hele dag naar snoeiharde (gratis) viezigheid op Pornhub en Xhamster. Leer mij de provincie kennen. Geen gesop op Douwe Bob maar op Black Bob! “Oh postbode, wat een groot pakket van Amazon! Helemaal uit Amerika! Wilt u een kopje koffie terwijl ik het boek vast uitpak?”
Douwe Bob die keihard aan zijn stijve pielemuis zit te trekken op zijn jongenskamer terwijl hij naar de nieuwe cd van Spinvis luistert: dat zou hele andere koek zijn, maar dat durft l’Homo niet aan. L ‘Homo is net als de Linda ondeugend.
Ondeugend als zo’n poppetje van een priester in een pij en als je dan op zijn koppie drukt komt er ineens een harde leuter onder die pij vandaan, als een duveltje uit een doosje of voor mijn part als een deus ex machina.
Ik meen dat Jeroen Krabbé ooit eens in zijn blote bips in de Nederlandse Playgirl heeft gestaan, uiteraard met een nietje op de familiejuwelen (al is die term licht ongepast als ik dat dikke zoontje van hem zo zie rommelen met dat rare kookrubriekje op RTL), maar het kan ook John de Wolf of Frank Masmeijer zijn geweest. Dat idee was natuurlijk gejat uit Amerika, waar Burt Reynolds centerfold was in de Cosmopolitan en waardoor er binnen een etmaal 3 miljoen Amerikaanse mannen zich stante pede bekeerden tot de homofilie. Dat waren nog eens tijden! Wij moeten het doen met het sneue kontje van Douwe Bob.
Ik ben helemaal klaar met al die vieze konten van Bekende Nederlanders, al dan niet als onderdeel van hun felle strijd tegen sexisme. Ik vond die bipsselfie van Asha ten Broeke echt te ver gaan (maar misschien was het een fotoshop van die bengels van Dumpert want een dag later was ie spoorloos verdwenen in cyberspace) en toen kwam Chantal Janzen die ik altijd verwar met dat meisje die het met de chef van RTL doet. Ushi! Ergens in Nederland staat een fabriekje die dit soort geur-, kleur-, smaak- en doosloze Barbiepoppetjes uitspuugt.
Enfin, Chantal Janzen wilde ook nog een graantje meepikken van het Katja Schuurman-effect en kwam met een Instagrammetje van haar bips waarvan ik even dacht dat het een strijkplank betrof. Geen grammetje vet! Niks! Nog minder zitvlees dan Wibi Soerjadi! Ze had zelfs haar onderbroek aangehouden, de schijtert!
Hoe deze treurige actie van Janzen zich verhoudt tot de strijd tegen sexisme is mij volstrekt onduidelijk. Ze heeft de klok horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt. Het enige dat ze bereikt met die kiek, is dat de laatste Nederlandse heteromannen spontaan het alarmnummer van het COC bellen om zich aan te melden. Voor die dappere kerels heb ik een leuke selfie van mijzelf uit de tijd dat ik nog in verwarring leefde over mijn seksualiteit en mijn gender. Hij is genomen op het Vrijthof in Maastricht, in 1978. Fap ze!
