“Een hele goede morgen, u spreekt met Willem Ringer van Intrum Justitia! Wat kan ik voor u doen?”

“Met Moniek Jansen. Ik heb een brief van jullie gehad en…”

“Ahh, mevrouw Jansen! Sorry dat ik u onderbreek. Mag ik eerst even uw dossiernummer? Dan kan ik even met u meekijken. 7566654 zegt u? Ik zie het. U hebt een schuld open staan bij Wehkamp van 1445 euro. Voor een drone die u zes maand geleden hebt gekocht.”

“Ja, we zaten effe wat krap. Mijn man werkt in de bouw en is ontslagen. Ik zit bij de Thuiszorg en daar word je niet rijk van he.”

“Nee, de bouw heeft het moeilijk gehad de laatste jaren. Hoe is hij eronder, uw man?”

“Het houdt niet over. Hij hangt de hele dag op de bank. Hij heb geen hobby’s. Dus ik zeg: Barry, weet je wat jij moet doen: koop een drone! Dat is lache. Vind Patrick, onze zoon, ook leuk. Heb je tenminste wat te doen.”

“Ja, een drone is leuk. Mijn zoon heeft er ook een. Prachtig spul.”

“Maar toen ging de wasmachine stuk. En de auto moest naar de garage. Hadden we niets meer.”

‘We kiezen voor een meer mensgerichte aanpak. De consument moet kunnen rekenen op fatsoenlijke en sociale incasso’

“He, wat vervelend nou.”

“Ja, dat was niet leuk. Wat ik zegge wilde…”

“Mevrouw, maakt u zich geen zorgen. Dat gaan we oplossen. Zorgen, daar heeft niemand iets aan.”

“In de brief staat…”

“Dat we mogelijk een gerechtelijke procedure starten die zeer hoge kosten met zich mee brengt. Dat is Intrum Justitia oude stijl mevrouw. We varen inmiddels een nieuwe koers. Hebt u dat niet gelezen? Het is overal in het nieuws geweest.”

“Een nieuwe koers?”

“Ja, voor een meer mensgerichte aanpak. ‘De consument moet kunnen rekenen op fatsoenlijke en sociale incasso’, heeft onze directeur gezegd.

“Dus jullie waren onfatsoenlijk en asociaal, haha?”

“Nou, zo zou ik het niet willen zeggen.’

“Hoe gaat het dan nu?”

“We stoppen met dreigen en gaan gewone taal gebruiken.”

“Gewone taal?”

“Ja, niet meer van die dure woorden. Die joegen de mensen de stuipen op het lijf.”

“In-tur-rum Justitia? Ik dacht: wat heb onze Pascal nou weer geflikt!”

“Zeg dat wel. Alleen die naam al: In-tur-rum Justitia. Man, ik schrok me rot. Justitie!? Ik dacht: wat heb onze Pascal nou weer geflikt!”

“O ja, een ding was ik trouwens nog vergeten. We gaan ook een nieuw lettertype gebruiken. De Helvetica is te zakelijk, die gaat eruit.   We gaan over op het veel sympathieker ogende Garamond. ”

“Héél goed! Die Helvetica: als Barry ergens een hekel aan heb! Maar effe serieus: ehh, waarom doen jullie dat dan? Jullie zijn toch geen Sinterklaas?”

“Nou mevrouw, uit onderzoek blijkt dat mensen van hoge schulden in de stress schieten, waardoor hun schulden alleen maar hoger worden. Daar hebben de bedrijven waarvoor wij optreden niets aan. En mensen met schulden kosten de samenleving een hoop extra geld. Maar het belangrijkste is de consument. Een zachte aanpak helpt mensen met schulden echt.”

“Ach, wat lief. Ik moet er bijna van huilen. Maar jullie dan? Straks hebben jullie geen werk meer en sta jij ook op straat!”

“Maakt u zich niet ongerust. We zijn natuurlijk niet gek. We werken op basis van commissie. Deze aanpak levert onze klanten meer op, en ons onder de streep uiteindelijk dus ook.”

“Effe voor alle duidelijkheid: die 1445 euri hoeven we dus niet meer te dokken?”

“Ehhh, ik ken u effe niet meer volgen. Net zei u nog dat het jullie ging om óns, de mensen met schulden. Dat vond ik juist zo mooi!”

“Nou, nee, zo zit het niet helemaal. Het is een kwestie van synergie mevrouw.”

“Van wat?”

“Synergie: één plus één is drie.”

“Tuurlijk! Maar effe voor alle duidelijkheid: die 1445 euri hoeven we dus niet meer te dokken?”

“Nee, u moet wel betalen, maar u mag ons een voorstel doen wanneer en in hoeveel termijnen.”

“Dus eigenlijk is er weinig veranderd.”

“U zegt het…”