Voorlopig is avocadogroen het nieuwe zwart
Wekelijks neemt Alexandra Besuijen op deze website de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week stort ze zich op de hausse aan hippe tosti’s.
Tosti 2.0
Ja, nee, geen mening. Zo kan je mijn levensovertuiging misschien wel het beste omschrijven. Ik kan het hartstochtelijk met de ene spreker eens zijn, maar komt de ander met zinnige tegenargumenten, dan ben ik daar ook wel voor te porren. Alles heeft minimaal twee kanten, maar meestal komt het er dan op neer dat ik het effe niet meer weet. Neem nou de tosti. Wat is een tosti?
Dat zijn twee oudbakken witte casinoboterhammen met een plakje smeltkaas van de Aldi. Diagonaal doorgesneden en geserveerd met een kwakje ketchup. Helemaal niet fancy, maar gewoon voedzaam en lekker. Maar in de Amsterdamse horeca kom je daar niet meer mee weg. Daar is de tosti volgens Het Parool tegenwoordig een heel hip dingetje met ingrediënten waarvoor de oudeheer Tosti zich in zijn graf omdraait. Zuurdesembrood! Kimchi! Paddenstoelenstoof! I kid you not. Tosti 2.0 in 020.
En natuurlijk ben ik een nukkig oud wijf en denk ik ‘doe even normaal met je baard en je leren voorschoot en je volgekliederde armen’, maar onmiddellijk komt dan weer die andere spreker om de hoek. Die zegt vervolgens dat het toch juist geweldig is, al die ondernemende jonge mensen die verloederde winkelstraten weer lekker opkalefateren met grappige terrasjes en leuke eethuisjes.
Wat is daar in godsnaam mis mee? Nukkig oud wijf: “Daar is helemaal niks mis mee, maar ik word zo moe van die kazen die uit boerderij die en die en paddenstoelen die van dat en dat obscure marktje komen – alsof ik geacht word die te kennen. I couldn’t care less!” Andere spreker: “Maar als het nou ontzettend lekker is! Waarom zou je géén paddenstoelenstoof op je tosti nemen? Of rode-uienprut en door smurfen met de hand geoogst zeezout? Als het maar smaakt en als ze maar geen avantgardistische hiphop draaien. Ouwe zeiksnor.”
Dus ik weet het weer even niet. Ja, nee, geen mening. Ondertussen heb ik nu wel trek.
Creatief met fruit
Het kan aan mij liggen, maar ik vind de avocado een van de meeste overschatte fruitjes van dit moment. Je hebt avocadotosti’s, avocadopizza’s (?), avolattes en een avocadorestaurant in Amsterdam, waar alles om deze groene vette jongens draait. Er is zelfs avocadoporno, maar dat google je zelf maar. Geen prettig gezicht.
Hoe dan ook, ze zijn best wel lekker (om te eten ?) en gezond zijn ze met mate zeker maar zó bijzonder om te rechtvaardigen dat heel Instagram er bol van staat, zijn ze nou ook weer niet. Als je er niet van alles op strooit of door roert, smaken ze eigenlijk tamelijk naar niks.
Maar goed, dat is ook maar een mening. Voorlopig is avocadogroen het nieuwe zwart, zullen we maar zeggen. En behalve eten en/of ze op Instagram flikkeren, kun je er ook nog de artiest mee uithangen. Avocado art is for real.
De tekst gaat hieronder verder.
Voor bovengenoemd restaurant The Avocado Show doen voedselkunstenaars er de mooiste dingen mee (hoewel mensen die aan trypofobie lijden er beslist kippenvel van zullen krijgen) en het heeft eigenlijk iets heel aandoenlijks, al die passie voor een stukkie fruit. Spelen met je eten vindt je moeder dan misschien niet goed, maar mooi is het zeker. Overigens kwam ik er net achter dat de avocado ook wel alligatorpeer wordt genoemd. Hoe een fijn woord is dát!
Poesjes kijken
En omdat het kwa lifestyle en mode een beetje komkommertijd is en ik het niet wéér over die niet uit te roeien witte driekwartlegging wil hebben – gewoon écht écht écht niet meer doen, meisjes, nergens voor nodig – trakteer ik deze week op vier minuten aanbiddelijke miauwende babypoesjes. Dan doe ik volgende keer wel weer iets nuttigs. Zoals lichtgevende donuts. Ja. Die bestaan. Vraag me niet waarom, maar ze bestáán.
