Spring naar de content
bron: Funda

Das Leben der Anderen op Funda

Wekelijks neemt Alexandra Besuijen op deze website de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week: Fundaverslaafden op jacht naar interieurs. 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Alexandra Besuijen

Das Leben der Anderen

Precies een jaar geleden maakte ik kennis met het begrip Fundaverslaving in een artikel in het Parool. Huh? Wat? Vaag had ik er wel eens van gehoord. Funda is zo’n site waar je op ging als je je huis wilde verkopen of als je er juist eentje zocht. Hoe kon je daar nou aan verslaafd zijn? Ik vond het maar raar. Maar er bleken dus mensen te zijn die uren per dag op die site doorbrachten, ook op hun werk. En dan bijna ontslagen werden… Ik kon me er niks bij voorstellen.

Beeld:

Interieurdingetjes – die vond ik dan wél weer leuk. ‘Inrichting’ is één van mijn volste borden op Pinterest en dat varieert van zigeunerwagens tot kastelen, van tiny houses tot gigantische lofts. Vrijwel in geen enkel geval aansluitend op mijn realistische woontoestand, dat dan weer niet. Zo’n gigantische kwartroze sofa bijvoorbeeld, tegen een vijf meter hoge mosgroen geverfde bakstenen muur.

Een eettafel van een oude kloosterdeur waar 26 mensen aan kunnen eten. Met allemaal verschillende stoelen, want dat moet van de woonbladstylistes m/v. En allemaal een ander bord, want ook alles van hetzelfde servies is zóóó vorige eeuw… Houten vloeren met weliswaar versleten maar evengoed beeldschone zijden tapijten. Juffrouw Saartjekeukens met blauwgeverfde panelen, zwart-witte tegels, een gigantisch fornuis met koperen pannen. Kamerplanten van jungleformaat – een mens mag dromen, toch?

En toen nam ik toch maar eens een kijkje op Funda. Om te kijken waar alle fuzz nou over ging. Want zelfs mijn eigen zus behoorde tot de fundajunkies, alhoewel de eerlijkheid mij gebiedt te vermelden dat zij daar wel degelijk kwam om een huis te scoren. Ze is er alleen blijven plakken, lang en breed na haar verhuizing…

Afijn, lang verhaal kort – inmiddels ben ik ook hooked. Verlekker ik mij aan andermans luxueuze badkamers, bewonder ik zwembaden en theekoepels, verbaas ik me over het doorzettingsvermogen van het grenen jaren tachtigmeubilair en de opkomst van de saaie grijze hoekbank. En heeft nou iederéén zo’n rieten krans aan de muur hangen? Das Leben der Anderen als het ware. O ja, en vergeet de Boeddha niet!

Waarom er zoveel boeddhisten in Nederland woonden, wilde mijn Israëlische kennis — die voor het eerst hier was — weten. Ik wist van niks. Nou, bijna iedereen heeft wel een boeddhabeeld in de kamer of in de tuin, was haar opgevallen. O. Ja. Nu je het zegt. Best wel raar eigenlijk. Ik ook trouwens. ?

Beeld:

Takkiejakkie

Onder de noemer ‘hoe-verzinnen-ze-het’ deze week het discojasje voor teckels. Ik ben niet echt een hondenmens, alhoewel dat meer met mijn luiheid en kleinbehuisdheid te maken heeft dan met een afkeur voor ‘s mans beste vriend. Toch heb ik altijd – ALTIJD – sjans met honden op straat.

Ze kijken me langdurig verlangend aan en gaan dan hevig kwispelen – ik denk dat ik naar worst ruik of zo. De enige soort bij wie ik die uitwerking niet heb, is de teckel. En nou ja, ik ben dan zo’n type die juist dat wil wat ze niet krijgen kan – met mannen heb ik dat ook – dus ik vind de teckel natuurlijk de leukste functionaris uit het dierenrijk. Dat waggelende lijfje! Die koddige pootjes! Dat eigenwijze snuitje! Teckels zijn bazen.

Dus toen ik de video van het Led Dog Vest zag, was ik meteen verkocht: én een teckel én een grappig jasje met lampjes – hoe leuk kun je het hebben? En verschrikkelijk handig ook: je kunt er teksten op maken via je mobiele telefoon en stel je eens voor hoe handig dat is als je je hond kwijt bent! Plus dat kleine Takkie (hij móet natuurlijk Takkie heten) goed zichtbaar is in het donker in zijn jakkie. Het jasje is overigens ook geschikt voor andere honden. Maar die staat het vast niet zo leuk als mijn teckeltje…. *zoekt het nummer van hondenwinkel op*

Beeld:

Paper(duur)clip

Op Twitter waren ze weer eens helemaal over de piemel. Over elkaar heen buitelend in hun afkeer over het nieuwste hebbedingetje van Prada: een zilveren money clip in de vorm van een paperclip. Voor 160 euro, best wel veel geld, ja.

Maar daar gaat het toch juist om als je zo’n ding koopt. Een gewoon mens haalt een portemonneetje bij de Hema – iemand die wil showen met zijn poen gaat naar de Prada. En vooropgesteld dat het zijn eigen eerlijk verdiende geldje is: hij doet maar.

Nou ja, sommige reacties waren dan wel weer grappig

Onderwerpen