Als kind zag ik meer erecties dan Kim Holland in haar werkzame bestaan
Op mijn veertiende had ik meer stijve piemels gezien dan Kim Holland in haar hele werkzame bestaan. In de regel vroeg ik niet om deze potloodventerij en al helemaal niet om diverse hand- en spandiensten. Op een gegeven moment – toen ik wat mondiger was – ben ik er maar geld voor gaan vragen. Voor wat hoort wat en voor niets gaat de zon op.
Ik vond mijzelf een vreselijk lelijk kind: lijkbleek, rood haar, sproeten, broodmager, de kleinste van de klas, een moeder in een inrichting enzovoort. Pedoseksuelen daarentegen vonden mij een prachtig en aanstootgevend knaapje en met terugwerkende kracht moet ik dat beamen. Ik vond tijdens het ontruimen van het ouderlijk huis jeugdfoto’s en die logen er niet om: ik was gewoon een lekker ding. Maar goed, daar koop ik nu niks meer voor.
Ik vond al die aandacht best wel vleiend, want de meisjes zagen me niet staan en de jongens waren altijd maar aan het voetballen en ik mocht niet meedoen. Ik was het klassieke muurbloempje, tegen wil en dank. Mama – die helemaal niet gek was maar wel voortdurend in het dolhuis werd gestopt omdat ze anders was – was zo slim om mij op ponyrijden, judo, voetbal, gymnastiek en orgelles te zetten.
Ik heb ook nog blind leren typen bij een Schoevers-achtige instelling maar dat staat buiten de pedoseksuele context van dit verhaal.
Bon.
Ik was dus vel over been en de zwemleraar vond het dus nodig dat hij mij lekker moest afdrogen. Het was normaalste zaak van de wereld dat hij ook naakt was al was het badhokje wat klein voor twee personen. Hij had dan altijd een stijve lul en soms trok hij aan zijn vleeslolly tot de lauwe but er uit spoot. Mij raakte hij niet aan, kennelijk viel hij meer op dikkertjes.
Overigens ziet u hieronder de allergeestigste sketch over pedofilie op Engelse kostscholen, van niemand minder dan mijn grote helden Peter Cook & Dudley Moore alias Derek & Clive.
De tekst gaat hieronder verder.
Voor diegenen die het Oxbridge-Engels van beide heren niet machtig zijn, staat hier de getranscribeerde tekst.
Op judo, waar ik al snel mee op hield omdat ik altijd verloor, werd er ook altijd aan mij gefriemeld door de superieuren. Op gymnastiekles bij het christelijke D.O.K (vernoemd naar de beruchte nichtenkit in Amsterdam) wapperden weer overal die gretige handjes van de grote mensen. Ik moet hierbij zeggen dat ik nooit in mijn reet werd genaaid. Ik had dan vermoedelijk wel tegengesparteld, gekrabd en aan haren getrokken en mij doodgevochten.
Omdat ik de kleinste jongen van de school was, vocht ik als een meisje. Vals en gemeen dus. Mede daarom ben ik later nog een hele verdienstelijke spits geworden die op achterbakse wijze frommelgoaltjes maakte, altijd vanuit de scrimmage bij bijvoorbeeld een hoekschop.
Pijpen deed ik trouwens wel maar dat vond ik niet zo heel erg, al was het doorslikken van het zaad de eerste keer even wennen maar dat geldt natuurlijk voor al mijn lezers en lezeressen. Omdat mijn moeder er vaak niet was, zwierf ik over straat als een soort runaway.
Toen was ik natuurlijk helemaal het doelwit van de predatoren, het leek wel alsof ze op iedere hoek van de straat op me stonden te wachten. Ik zorgde wel dat ik altijd binnen de bebouwde kom bleef met die welverdiende zak snoepgoed want ik ben niet van gisteren.
Inmiddels had ik een aardige algehele masturbatietechniek ontwikkeld. Ik schrijf bewust ‘algehele’ omdat iedere piemel natuurlijk anders in elkaar steekt. Op een gegeven moment ging ik naar Zuid-Frankrijk liften omdat ik een beroemd acteur wilde worden of iets in die geest. Minimaal Alain Delon en anders maar Fernandel of Louis de Funès. Ik meen dat ik dit verhaal al eens heb verteld, maar hier de korte versie: ik droeg een roze zonnebril, een roze ribbroek, witte gympen, een wit T-shirt en een zwart colbertje dat ik van papa had gejat.
Op de liftplek stond een rij van minimaal vijftig vieze uitvreters en stinkende backpackers. Het begon al te schemeren dus ik loop naar het begin van de rij. Paniek en woede alom want dat was tegen de regels. Binnen vijf minuten zoefde ik weg in een Jaguar, met een oude advocaat. Goed, mijn vakantiegeld was ‘in the pocket’, mede dankzij de rukvaardigheid die ik met de jaren had geperfectioneerd.
Overigens is mij veel ‘leed’ bespaard gebleven omdat ik op alle toneelscholen van Nederland geweigerd werd door mijn chronisch en genetisch gebrek aan acteertalent. Het viel mij wel op dat tijdens die selectie-audities of hoe die ellende ook heette in Maastricht, Amsterdam en Arnhem, iedereen naakt rondliep maar misschien zochten ze talent voor Oh Calcutta.
Om een lang verhaal kort te houden: ik heb me nooit een slachtoffer gevoeld en heb dan ook geen trauma’s. Het zal de Rotterdamse inborst zijn die ik van mama meekreeg: nooit zeuren, altijd maar doorgaan. Nooit in bed blijven liggen bij het minste of geringste pijntje. Vooral niet zielig doen. En dat staat me zo tegen in Nederland: vrijwel iedereen noemt zich tegenwoordig slachtoffer.
Hoe zieliger, hoe beter. En alle zielenpoten worden maar gepamperd door de zelfverklaarde zielenknijpers. Neem een voorbeeld aan Koot en Bie die een ode brachten aan ome Gijs, in wiens huisje het naar sperma en anijs rook omdat ie zijn zaad in een karaf spoot terwijl Wim en Kees moesten toekijken. Keep on smiling.
De tekst gaat hieronder verder.
