Spring naar de content
bron: Barney's New York

Anarchie is tegenwoordig ‘gewoon’ in de winkel te koop

Wekelijks neemt Alexandra Besuijen op deze website de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week begint ze vast met het geven van verlanglijsttips voor de Sint en kerstman en hoe anarchie tegenwoordig te koop is.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Alexandra Besuijen
Anarchie
Beeld:

Vijftig tinten grijs

Laatst zat ik weer eens in zo’n fijne discussie naar aanleiding van een stelling op een of andere 50+ pagina. Het ging over de volgende vraag: willen we wel of niet natuurlijk grijs worden? De discussie werd geïllustreerd met een foto van een tv-presentatrice die, sinds ze niet meer op tv hoefde, haar natuurlijke grijs had laten uitgroeien. Ze had beeldschoon grijs in beeldschone krullen.

Het stond haar goed. En zoals altijd in dit Calvinistische no-nonsenslandje voerden de grijskoppen de boventoon: heerlijk, grijs haar! Nooit meer verven! Oud worden is niet erg! Grijs hoort er nou eenmaal bij! Je moet je niet jonger voordoen dan je bent! Pfff…

Een grijsmeisje beweerde dat ze haar haar nooit zou verven, want ‘ik ben wie ik ben’. Huh? Ik verf mijn haar al vanaf mijn zestiende en ik ben toch ook wie ik ben? Wat een grefo rechtlijnigheid!

En dan kijk je naar die profielfoto’s en dan denk je: ach, een spoelinkje zou je geen kwaad doen. Ik heb een hekel aan de uitdrukking ‘typisch Nederlands’, maar in dit geval wil ik hem graag gebruiken.

In Frankrijk, Italië en Spanje – wat zeg ik – en zelfs in België gaan dames tot op hoge leeftijd geverfd en gepoederd door het leven. Desnoods in een mottige bontjas van zestig jaar oud, maar wel zonder zo’n ongeïnspireerd peper-en-zouthoofd.

En nee, je hoeft nu ook geen kortpittige aubergine te worden. Maar hou op met je eigen seksloosheid aan te prijzen als een deugd en vrouwen met geverfd haar als domme lichtekooien te beschouwen. En ja, sommige vrouwen hebben prachtig grijs of wit haar en zien er geweldig uit. Maar in de meeste gevallen ziet het er oud en vermoeid uit.

We heten nou eenmaal niet allemaal Helen Mirren. Verven of niet, dat moet je helemaal zelf weten, maar ík heb geen trek in zo’n saaie kop. Er zijn nog veel te veel leuke kleurtjes die ik nog niet geprobeerd heb. Ik zweer het, als ik straks opgebaard lig, heb ik nog iemand die even mijn uitgroei checkt. Je wil daarboven toch een beetje goed voor de dag komen?

Te koop: Anarchie

Vroeger, in die mooie jaren zeventig, gingen we naar Loe Lap en kochten we voor een tientje een legerjas. En met viltstiften en patches en borduursels maakte je daar dan je heel eigen jas van. Het woord oppimpen bestond gelukkig nog niet, maar dat was het wel.

Ik zou er nu niet meer in lopen; niet vanwege mijn leeftijd – f*ck dat – maar omdat ik niet zo’n antifatypje meer ben. Ik ben niet zo van de molotovcocktails…

“Maar liever dat nog dan het bord voor zijn kop van de zakenman,” zou Boudewijn de Groot zingen in Jimmy, want voordat ik een kant-en-klare Antifajas zou kopen voor 375 dollar bij Barney’s New York, moet er toch wel echt een revolutie plaatsvinden.

Hoe haal je het in je hoofd zoiets te kopen? Wat een ontzettende sukkel ben je dan?

Dit is de bekritiseerde jas. De tekst gaat hieronder verder. 

Anarchisme
Beeld:

Op Twitter was het hoongelach niet van de lucht en het bedrijf haastte zich met een verklaring. Tegenwoordig was het heel normaal om je te verzetten tegen het establishment door middel van mode. Een echt fashion statement dus. Voor 375 dollar.

En let op, lieve Guevara-wannabees: dry clean only! ?

Update: het artikel is inmiddels niet meer verkrijgbaar. Of het is uitverkocht of wijselijk is teruggetrokken, vermeldt de website helaas niet.

Anarchie
Sint komt aan in het Friese Grou. Beeld:

Verlanglijstjestip #1

In de aanloop naar Sinterklaas en kerst, zal ik elke week wat fijne cadeausuggesties doen. Zoals bijvoorbeeld deze ‘Brons Nostalgisch WC-Rolhouder met handig telefoontafeltje’. Dat je tijdens het billenvegen even je telefoon weg kunt leggen en dus geen kans loopt hem in de pot te laten plonzen. Handig. Maar eh… nostalgisch? Zoals oma er ook eentje had, maar dan in gewolkt emaillen? Nee joh, gekkie!

Dit is al even briljant: de koelkastkluis! Dit is een mand die alleen open kan met een cijfercode. Daarin leg je je snaai, laat een huisgenoot of partner een code invoeren en jij komt niet meer in de verleiding je vol te proppen met kaas of worst of chocola. Ik zeg: Nobelprijs. Al is het voor alleenstaanden geen dingetje. Maar die moeten misschien maar iets regelen met hun buren…