Een Zwarte Pietendiscussie zonder voorstanders
Bom dia amigos e amigas! Ik heb een leuk nieuwtje voor mijn trouwe lezers en daarna ga ik vanuit mijn hangmat – het is vandaag dik in de twintig graden in de Algarve – de waan van de dag duiden, met een frisse kijk op de gruwelijke gristenhonden van Rutte III en de omerta van linkse feministen inzake de smeerlapperij van Francisco van Jole en zijn wapenbroeder Tariq Ramadan.
Aanstaande maandag is er in alt-left-bolwerk Pakhuis de Zwijger in Moskou aan de Amstel een discussieavond met de uitnodigende titel ‘Hoe overleef ik de Zwarte Pieten-discussie’.
Het geestige is dat alle aanstichters van het Pieten-drama er die avond zijn. Naar goed communistisch en antifascistisch gebruik komen er die avond geen tegenstanders aan het woord. Iedereen is er: Sylvana, Jerry Martin Luther Afrika rol King Pepermunt, helper whitey Sunny Bergman, Tirsa With (wie kent haar niet) de wereldwijd vermaarde theatermaker Elvin Rigter (wie kent hem niet) en last but not least … tromgeroffel … de gewezen staatszwartepiet Erik van Muiswinkel die zich rijkelijk laat bekeerd heeft tot het antifascisme, al zal dat aanzienlijk minder schuiven.
Enfin, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald en hij kan heel goed rentenieren van de opbrengst van zijn glimmende Piet-schoentjes die hij verkocht aan het Afrika-museum.
Erikje mocht het afgelopen half jaar niet twitteren van mevrouw Van Muiswinkel omdat hij nogal tekeer was gegaan in dat virtuele riool, al dan niet in kennelijke staat. Schuimbekkend is de juiste term en daarbij laat ik in het midden welke substantie het schuim veroorzaakte.
De opvallende afwezige op de Noord-Koreaanse discussieavond in Pakhuis De Zwijger is het icoon van de Pietenjagers uit de Bijlmer: Quinsy Gario. Daaraan ligt een klein financieel conflictje ten grondslag (je verwacht het niet).
Enfin, mijn business associate en Algarviaanse golfbuddy Don Erik de Vlieger was in een gulle bui en heeft alle 900 kaartjes voor die avond opgekocht en gaat die verloten onder zijn fans, in de hoop toch nog een gezonde discussie te krijgen die avond. U kunt de Tweep des Vaderlands zelf benaderen op @EWdeVlieger. Ik zie u aanstaande maandagavond. En nu over tot de waan van de dag, vrienden.
Ik lig in een vreselijke spagaat, want ik weet niet wie ik vreselijker vind: de gristenhonden van Rutte III of de linkse feministen die nog steeds zwijgen als het graf over hun iconen Francisco van Jole en Tariq Ramadan.
Jolo tikt inmiddels alsof er helemaal niks gebeurd is weer manische irrelevante stukjes over ditjes & datjes, maar ik zie geen selfies meer met zijn bevallige slippendraagsters in de lift van het Kremlin van het Media Park.
Vorige week heb ik me al druk gemaakt over de hypocrisie van de linkse feministen ten aanzien van viespeukerij binnen hun eigen gelederen.
Ik ben toen in mijn enthousiasme vergeten de zaak-Sofie Peeters aan te stippen. Ik citeer Wikipedia even:
‘Femme de La Rue (Vrouw van de straat) is een 25 minuten durende Belgische documentaire uit 2012, gemaakt door Sofie Peeters. Ze studeerde in Brussel en kreeg op een dagelijkse basis te maken kreeg met seksuele intimidatie op straat. Zij besloot om deze ervaringen in een documentaire om te vormen: “Ik wilde beide partijen, de vrouwen die het meemaken en de mannen die er zich aan bezondigen, aan het woord laten, en dat is gelukt.”
‘Tijdens het filmen is deels gebruikgemaakt van een verborgen camera. Hierdoor is te zien hoe de hoofdpersoon, een jonge vrouw, door de straten van Brussel loopt. Ze wordt hierbij voortdurend lastiggevallen door mannen die haar naroepen, beledigen en zich aan haar opdringen. Daarnaast komen een aantal vrouwen, zowel autochtone als allochtone, aan het woord die over hun ervaringen op straat spreken.’
‘Deze documentaire werd op 26 juli 2012 op de televisiezender Canvas uitgezonden en lokte een discussie uit in de Belgische en Nederlandse politiek over het beboeten van het lastigvallen van vrouwen.’
U kunt de documentaire ook hieronder bekijken. De tekst gaat erna verder.
Toen ik ruim twee jaar geleden met mijn mattie en kunstbroeder Teun Voeten in Brussel deze reportage maakte, hebben wij Sofie geprobeerd te benaderen. Ze wilde absoluut niet meewerken, omdat ze bang was voor repercussies uit de hoek van linkse feministen. Voeten en ik schreven het volgende:
“Toen Sofie Peeters met haar film Femme de La Rue een wel erg groot probleem van macho-hufterigheid bij Noord-Afrikaanse mannen signaleerde, stond de politiek-correcte lynch mob klaar om haar als racist af te maken. Illustratief was hoe ‘onderzoekster’ Nadia Fadil de ontoelaatbare intimidatie vergoelijkte als een laatste expressiemiddel van een gemarginaliseerde klasse. Waren het gefrustreerde blanke mannen geweest die Marokkaanse meisjes hadden nagejoeld, dan had Fadil, die naar eigen zeggen niet ‘dankzij, maar ondanks de Belgische samenleving’ een academische carrière kon maken, anders gereageerd en waren de daders koloniale racistische onderdrukkers. Nu werden de daders in de voor progressieven zo gebruikelijke Umwertung aller Werte tot slachtoffers verheven. Peeters kroop in het stof en bood nederig haar excuses aan.”
En nu ik het toch over Belgikistan heb: hier een schitterend voorbeeld van white mansplaining. Ik ben weleens de klokkenluider van Brussel genoemd. Maar toen ik mij in Brussel vestigde, was net het boek van de journaliste Hind Fraihi over Molenbeek gepubliceerd:
Undercover in Klein Marokko: achter de gesloten deuren van de radicale islam. Fraihi werd publiekelijk gekielhaald. De Marokkaanse gemeenschap verweet haar het eigen nest te bevuilen. Een blanke activistische islamknuffelaar uit Molenbeek maakte het helemaal bont en schreef in Brussel Deze Week: “Hind Fraihi schreef een oneerlijk boek, tégen de moslimgemeenschap en tégen Molenbeek. Hind Fraihi ligt blijkbaar overhoop met haar geloof en haar geloofsgemeenschap. Hind Fraihi gebruikt dus de vlag van strijd tegen de extremisten binnen haar geloofsgemeenschap. Hind Fraihi gedraagt zich als een hautaine kleinburger, met vurige zendingsdrang vervuld, die haar «conservatief-achterlijke zusters en broeders» eens flink de les wil lezen. Hind Fraihi krabt als een extreemrechtse propagandiste naar de «integratiewerkers». Hind Fraihi gebruikt Molenbeek als een sensatie-anker.”
Enfin, mijn pijp is leeg en ik ga even een stukje zwemmen en daarna een visje prikken in mijn favoriete strandtent, wellicht met een piepklein drupje wijn erbij om het af te leren. Oh ja, ik zou de gristenhonden van Rutte nog even schofferen, want de abortuspil wordt nu verboden of iets in die geest. We zijn weer terug in de jaren vijftig, waarbij zwangere meisjes zich onvruchtten met roestige breinaalden. De Huib Drion-pil zal nu ook wel verboden worden. Maar misschien moeten ze die snel nog even in de jus d’orange van kabinet Rutte III mieteren. Voor een abortuspil is het helaas te laat.
