Hans en Karin, beiden 47-jaar oud, vertrokken twee jaar geleden naar het eiland om daar een adventure-minigolfbaan te beginnen. Ze hadden een goede baan – Hans als brugwachter, Karin als casinomedewerkster. Maar vooral Karin – blond geverfd haar, zonnebankbruin, doorrookte stem – had het in Nederland wel gezien.

Hans, een – eveneens gebronsde – goedzak met tattoos en een stem die sterk doet denken aan die van Willem van Hanegem, hoefde niet zo nodig. Iets wat in de uitzending van 6 januari het beste werd geïllustreerd in de scene in het brugwachtershuisje.

Karin, gevraagd naar het waarom van een minigolfbaan: “Het is sport, spel en recreatie. Hartstikke leuk!”

Hans staart naar het water en neemt een hap van de raspatat die zij voor hem heeft meegenomen – het huilen staat hem nader dan het lachen: “Ja.”

Containers

Maar Hans volgt zijn ‘scheet’. Ze hebben voor 60.000 euro een prefabhuis gekocht en plastic beelden – flamingo’s, Jack Sparrows – om de golfbaan op te leuken en verschepen dit in twee containers naar Bonaire.

De trouwe Ik Vertrek-kijker weet genoeg. Dit komt níet goed.

Vergunningen – laat staan grond voor de golfbaan – hebben ze nog niet. Maar daar zitten ze niet mee. Ze hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt. Bovendien krijgt Hans nog een schadevergoeding. Een politieagent die hem betrapte op wildplassen zou hem daarbij zo hard hebben aangepakt dat hij zijn schouder en arm niet meer goed kan gebruiken.

De trouwe Ik Vertrek-kijker weet genoeg. Dit komt níet goed. Althans, daar ziet het lang naar uit. Beschikbare grond blijkt schaars. Bonaire bestaat grotendeels uit natuurgebied. Percelen die mogelijk wel geschikt zijn voor een minigolfbaan zijn onbetaalbaar. En de ambtelijke molens draaien langzaam – ook op Bonaire.

Het geld raakt op, de schadevergoeding laat op zich wachten. Uiteindelijk neemt het stel noodgedwongen zijn toevlucht tot een provisorische tent naast een van de containers. Pas als het smartengeld binnen is en Hans en Karin na anderhalf jaar zoeken eindelijk een geschikt stuk grond hebben gevonden dat ze kunnen pachten van de gemeente klaart de lucht.

Roer om tijdens Ik Vertrek

Spannend, maar niet opzienbarend. Bijna alle 120 afleveringen van het twaalf jaar geleden gestarte programma kennen ongeveer hetzelfde verloop. De deelnemers koesteren een droom: het roer moet om. Ze willen meer tijd voor zichzelf en voor hun naasten. Ze kopen een ruïne ergens in de Dordonge om die te verbouwen tot chambre d’hôte of een vervallen hotel in het Zwarte Woud. Meestal een ‘gemütliches Gasthaus’ waar de gemiddelde vakantieganger anno 2018 nog niet dood wil worden gevonden.

Deelnemers kopen een ‘gemütliches Gasthaus’ waar de gemiddelde vakantiegangert anno 2018 nog niet dood wil worden gevonden.

Er volgt een ingrijpende verbouwing. Meestal onder grote tijdsdruk – de eerste gasten zijn al onderweg. Vrienden en familie worden ingeschakeld om de klus op tijd klaar te hebben. Dat lukt zelden. De kosten blijken hoger dan geschat, de benodigde vergunningen blijven uit, waardoor een van de avonturiers tijdelijk naar Nederland terug moet om daar zijn oude werk weer op te pakken.

De kijker ziet het allemaal met een mix van verbazing en leedvermaak aan. Wie doet nu zoiets! Wie begint nu aan zo’n avontuur zonder goede voorbereiding. U en ik weten wel beter. Gelukkig zitten wij thuis op de bank. Eigen schuld, dikke bult. Dat zal ons nooit overkomen!

Uiteindelijk is de verbouwing dan toch klaar. De eerste gasten arriveren. De nieuwbakken uitbaters werken zich uit de naad. Harder dan ze ooit eerder in hun leven hebben gedaan. Van meer tijd voor zichzelf en elkaar is geen sprake. Ze vallen kilo’s af. Maar klagen is er niet bij. Ze blijven optimistisch.

Bijkomen

Zo ook Karin. Tijdens en na de uitzending viel half Nederland op de sociale media over Hans en haar heen. Veek NN’ers, maar ook BN’ers als Chantal Janzen (“Ik ben nog steeds aan het bijkomen.”), Veldhuis & Kemper en Nico Dijkshoorn (“NEEEE!!!! Volgende week weer!!! #IkVertrek). Nog nooit veroorzaakte aan aflevering van Ik Vertrek zoveel ophef.

De tekst gaat hieronder verder. 

Wat Matthijs van Nieuwkerk ook probeerde: Karin gaf geen krimp. “We dachten: we gaan als kip zonder kop en we zien wel waar het schip strandt.”

DWDD zag er zelfs voldoende aanleiding in het stel naar Nederland terug te laten vliegen om daar in de uitzending op alle commotie te reageren. Karin gaf aan die uitnodiging gehoor. Hans bleef op Bonaire om op de spullen te passen. Een van de containers was al eens opengebroken, was tijdens de uitzending te zien. Ook dat nog!

Maar wat Matthijs van Nieuwkerk ook probeerde: Karin gaf geen krimp. Spijt? Had ze niet. “We dachten: we gaan als kip zonder kop en we zien wel waar het schip strandt,” reageerde ze op de vraag van tafelheer Andre van Duin waarom ze in vredesnaam aan adventure minigolfbaan wilde beginnen.

Karin straalde. In maart is de golfbaan klaar, verzekerde ze. Dat wordt volgens haar een groot succes – op Curacao was onlangs ook een minigolfbaan geopend en daar liep het storm. Of ze gelijk krijgt gaan we zien. Voor het eerst komt er een tweede aflevering over een casus.

Boermetkiespijnlach

Van Nieuwkerk lachte zijn bekende boermetkiespijnlach. U en ik werden ook onrustig. Ik Vertrek was toch dat programma waarin impulsieve mensen – vaak niet OSM – een droom najoegen. Een illusie die maar al te vaak uitmondde in een nachtmerrie. Pas op het eind was er vaak weer enig perspectief.

Maar goed ook. Velen van ons koesteren ook zo’n droom. Maar we doen er niets mee. We kiezen voor een veilig burgermansbestaan. Rijtjeshuis, vaste baan, auto voor de deur, twee keer per jaar op vakantie – (“Dit jaar naar Portugal geweest. Man, wat een avontuur!”).

Wel zo geruststellend wanneer het niet lukt. Wanneer de koppels zich het schompes moeten werken en het levensgeluk veel minder toeneemt dan gehoopt

Stel dat het zij die de sprong wel hebben gewaagd, het allemaal voor de wind gaat. Dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven. Wel zo geruststellend wanneer het niet lukt. Wanneer de koppels in Ik Vertrek zich het schompes moeten werken en het levensgeluk veel minder toeneemt dan gehoopt.

Zo’n Karin: daar worden we maar onrustig van.