Waarom vroege paaseitjes niet de schuld van het grootkapitaal zijn
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de luizenbubbel, paaseitjes en black cats matter.
Luizenbubbel
Ik moet iets bekennen — op het gevaar af heel veel mensen tegen me in het harnas te jagen wegens vloeken in de luizenkerk. Ik vind die tv-serie De Luizenmoeder echt af-schu-we-lijk. Nee, maar écht. Nieuwsgierig geworden door alle enthousiaste verhalen en artikelen zat ik klaar voor een gulle-lachervaring, maar het werd meer een kromme-tenen-experience. Bloody hell! Wat is hier nou zo leuk aan?
Volgens de luizenduiders gaat het vooral om de herkenning, zelfs als je geen kinderen hebt, want ‘je hebt zelf ook op school gezeten’. Klopt, maar wij liepen gewoon alleen naar school, waar we keurig per klas in de rij gingen staat tot we naar binnen mochten. Nooit een moeder gezien en luizen hadden we ook al niet.
De tekst loopt hieronder door.
Ook op de school van mijn kind, een hippe montessori in een hippe Amsterdamse buurt, viel het bij mijn weten reuze mee. Er waren wel wat van die Oilily-moeders, maar daar had ik nauwelijks contact mee. Kindje een kusje, hup naar binnen en dan rennen naar de tram om op tijd op mijn werk te zijn. Er was helemaal geen tijd voor dat geouwehoer en luizenkammen deden we gewoon thuis.
‘Maar juf Ank is toch hilarisch? Of hulpmoeder Nancy? En die sul van een directeur?’ Sorry, sorry, sorry, maar ik kan niet mee in die luizenbubbel. Het is net of ik naar een heel slechte opvoering van het Theater van de Lach zit te kijken. Maar volgens de luizenlovers schijnt het wel degelijk een feest der herkenning te zijn. Wat verschrikkelijk dan. Zo’n juf Ank zou je toch een knal voor d’r kop geven? Met d’r stomme liedje. Wat een anal tiepje, zeg. Ik begrijp heus wel dat het over de top bedoeld is, maar toch zit ik er hoofdschuddend naar te kijken
Maar goed, het is een tophit en de commercie speelt er lekker op in. Zo zijn er al juf Ank T-shirts, buttons, mokken en zelfs een carnavalsnummer.
Ik vind het verder niet raar, hoor. Ik vind het alleen heel bijzonder…
Pop-up paasei
In augustus breekt op social media ieder jaar steevast de pepernotenpleuris uit als die dingen in de schappen liggen. Een schande is het, de zomer is nog in volle gang (as if) en het is allemaal de schuld van het grootkapitaal! Terwijl ik dan denk: én een zonnetje én een handje chocoladekruidnoten, hoeveel fijner wil je het hebben? Afijn.
In januari krijgen we hetzelfde met de paaseitjes. De kerstballen zijn de winkel nog niet uit of je struikelt alweer over de olijke paashazen, de in vrolijke lentekleuren uitgevoerde tafellopers en servetten en natuurlijk de paaseitjes zelf. Een schande is het, de winter is nog in volle gang (as if) en het is allemaal de schuld van het grootkapitaal!
Tja, je kan het ook zien als voorbode van de lente, net als het lengen der dagen en het barsten der bloesemknoppen. Niet zo mopperen alsjeblieft (hoor wie het zegt ?).
Maar het kan te gek ook. Zo opent de Hema op 9 maart in Amsterdam een pop-upstore waar je alle zeventien (!) smaken paaseitjes kunt proeven. Waaronder drie nieuwe smaken: discodip, koffiecrisp en tompouce.
Wat een gedoe. Ten eerste, waarom moeten die pop-upstores altijd in Amsterdam, waar toch al zoveel winkels zijn? Doe ‘s Coevorden, of Heerhugowaard of Spijkenisse, om maar wat te noemen. Hebben ze daar ook eens wat.
En ten tweede: hou eens op met die rare smaken! Het lijkt Tony Chocolonely wel, die weten ook van gekkigheid niet meer wat ze moeten verzinnen. Met hun knettersuiker en stoofperen en koekkruimels. Pfff. Iedereen weet dat paaseitjes in vier smaken komen: melk, puur, wit en hazelnoot. En dan niks fancy’s, maar gewoon zo’n grote voordeelzak van de goedkope schreeuwdrogist. Als je die nu koopt, kan je er net tot Pasen mee toe.
Black cats matter
Het is ongetwijfeld nepnieuws, maar dan wel weer zo hilarisch, dat ik het toch wil delen. Een Engelse poezenopvangster heeft verklaard dat zij momenteel alleen nog maar zwarte katten in haar opvang heeft. Mensen zouden geen zwarte katten willen, omdat die ‘het niet goed doen op selfies,’ zo beweert ze in een interview met de Britse krant Metro.
Ze worden gedumpt en van de poezennestjes schijnen de zwarte altijd over te blijven. En als mensen bij haar een kat komen uitzoeken, willen ze alle kleuren, behalve zwart. Hmmm.
Volgens mij zijn zwarte katten altijd al minder populair geweest dan hun kleuriger soortgenoten, vanwege achterlijk bijgeloof uit de heksentijd. Zwarte katten zouden demonen zijn en ze werden bij honderden verbrand. Niet te veel over nadenken. Maar nog steeds zijn er mensen die ervan overtuigd zijn dat het ongeluk brengt als een zwarte kat je weg kruist. Pfff. In 2018. Hou toch op.
Gek genoeg heerst in sommige delen van Engeland en Schotland juist het idee dat zwarte katten geluk brengen. Zo zou een vrouw met zwarte katten veel bewonderaars hebben, wat ik als zwartepoezenmoeder natuurlijk volmondig beaam.
Anyway, dat een zwarte poes het niet goed zou doen op foto’s is natuurlijk totaal belachelijk. Veel mooier kan je het niet hebben! Leer dan beter fotograferen. Of liever nog: hou op met die selfieshit. Who cares?
