Gevoelstemperatuur? Vroeger was het gewoon fris of stervenskoud
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de strijd van Nederland tegen de gevreesde gevoelstemperatuur en dineren in je blootje.
Winterwatjes
Weerman Gerrit Hiemstra heeft liever niet dat we nog het woord ‘gevoelstemperatuur’ gebruiken. Dat zou alleen maar verwarring scheppen. En dat ligt dan vooral aan ‘de media’. Ja kom op zeg, volgens mij is het KNMI zelf toch echt met die term begonnen!
Wij hadden vroeger helemaal geen gevoelstemperatuur – het was in oplopende volgorde fris, kil, koud, waterkoud en stervenskoud, daar moesten we het mee doen. En dat het in de wind kouder was dan in het zonnetje achter glas, ja duh-huh! Daar hadden we Gerrit en consorten niet voor nodig. Wij hadden een moeder.
Anders dan het woord doet vermoeden, is gevoelstemperatuur trouwens wel degelijk een wetenschappelijke term met een formule en een tabel. En als je een eind wil gaan schaatsen is het ook uitermate nuttig om te weten wanneer er lichaamsdelen kunnen gaan bevriezen, lijkt me. Zeker in zo’n strakke schaatsbroek.
Maar een beetje gelijk heeft Hiemstra wel: aangezien de meeste Nederlanders ALTIJD zeiken over het weer, maar dan ook ALTIJD, wordt de gevoelstemperatuur die we op het journaal hebben gehoord, gretig aangegrepen om nog maar eens flink door te zeuren. Koud hè? Nou zeg, zeker voor de winter. Pfff.
Mensen horen wat ze horen willen – dat is zomers precies hetzelfde. Als op het weerbericht gezegd wordt dat het in Limburg weleens 23 graden zou kúnnen worden, zeggen ze op Texel al dat het morgen bloedheet wordt. En dan teleurgesteld zijn als het niet warmer wordt dan een graadje of zestien. “Ze kunnen mensen naar Mars sturen, maar wat voor weer het morgen wordt, weten ze niet…”
En hoewel ik er een pesthekel aan heb om ‘de media’ altijd maar overal de schuld van te geven — leer eens begrijpend lezen! — weten ze het in de weercategorie inderdaad altijd wel erg aan te dikken. ‘De Russische beer!’ ‘Siberische temperaturen!’ ‘Horrorwinter!’ Doe. Even. Normaal!
In Ojmjakin in Oost-Siberie, de koudste stad op aarde, wordt het ‘s winters min 72. Op de thermometer! Wat daar de gevoelstemperatuur wel niet moet zijn! Min 125 of zoiets. Maar die hebben gewoon een warme muts en een fles wodka. Niks zeuren.
Als je met dit prachtige heldere vriesweer nog loopt te klagen, ben je gewoon een ontzettend verwend winterwatje! Ga eens naar de Færöereilanden! Daar is de gemiddelde zomertemperatuur 12 graden en als het 17 graden wordt, krijgen de kinderen schoolvrij. Wegens te warm weer! Nou jij weer.
Eten in je blootje
Dacht ik even een trendsétter te zijn in plaats van een watcher, toen ik hoorde dat naakt eten the next new thing was. Dat doe ik namelijk al jaren, maar na bestudering van het persbericht bleek dat in je blootje ‘s nachts de koelkast leegplunderen níet was wat er bedoeld werd. Het gaat dus om echt uit eten gaan. In een restaurant. In je blote kont.
Dankuwel maar nee. Noem me preuts of arrogant, maar ik hoef andermans blote jodokus niet in beeld te hebben als ik zit te eten. Zelfs niet als het een hele mooie is. Oké, thuis wil ik best weleens slagroom likken van een gespierde frisse heer, maar en plein public hou je mooi je broek maar aan.
Toch zijn naaktrestaurants een ding aan het worden. In Londen en Bristol doen ze het al en op 7 maart wordt ook een nudistenrestaurant geopend in Parijs, heel toepasselijk O’Naturel geheten. Kleding achterlaten bij de vestibule – arme garderobejuffrouw! – en met je blote Eiffeltoren aan tafel. Ik hoop wel dat er handdoeken op de stoelen liggen…
Maar, maar, maar: waarom in godsnaam? Waarom is de lol van bloot uit eten gaan anders dan op een nudistencamping? Volgens de uitbaters heeft dat alles met de tijdgeest te maken. De letterlijke tekst op een van hun websites: “Kom binnen in een geheime wereld, bevrijd van smartphones, elektrische verlichting en zelfs kleding en herbeleef het begin der tijden waar alles fris en vrij was, zonder de verlokkingen van het moderne leven.” Nou ja, men doet maar. Maar kijk uit met de kaasfondue! Ik had laatst zo’n hete klodder op mijn kin en dat was al erg genoeg.
Geslachtfeest
Ooit waren er alleen geboortekaartjes. Daarin stond dan: “Met blijdschap kondigen wij aan de geboorte van onze zoon/dochter…” Toen kwamen de bevallingsfoto’s. Toen de video’s. Toen de strik om de buik.
Toen dacht je dat het allemaal niet erger kon, die hele zwangerschap- en bevallingsaanstellerij, maar toen hadden we de babyshower nog niet gehad – en nee, dat is geen piepklein doucheje boven het babybadje, hoewel dát nou wel echt leuk zou zijn – en dan is er nu de gender reveal party! De wát?
Ik begrijp er niks van. In Amerika mag je op sommige universiteiten niet eens iemand ongeïnformeerd als hij of zij betitelen, maar juist daar komt dit geslachtfeest nou vandaan!
Schiet mij maar lek. Of liever: schiet een gender reveal balloon lek! Dan komt daar roze of blauwe confetti uit en dan weet je dus of er een kleine Sem komt of een kleine Emma. Lekker belangrijk.
Het gaat ook hier een trend worden, dat weet ik zeker. We hebben al moeiteloos Halloween en Valentijnsdag geconfisqueerd, dus dit gaat hem ook wel worden. Kun je als moeder in wording tussen het ochtendbraken door leuk wasknijpers blauw en roze schilderen, waarmee je gasten kunnen tonen wat zij denken dat ‘het wordt’. En schaaltjes M & M’s met en zonder ‘nootjes’ neerzetten. Of een taart bakken waar een stroom gekleurde snoepjes uitstroomt als je hem aansnijdt.
Of, of, of…hallo hé! Heb je soms niks beters te doen? Moet het vanaf maand drie al allemaal perfect? Een zwangerschap is, als alles goed gaat, sowieso al een hele leuke tijd. Dat kan best zonder deze opgeklopte onzin. Gewoon terug naar het geboortekaartje met het roze of blauwe strikje. Dan doe je dat gendergedoe maar als je een jaar of achttien bent. Want je schijnt nog alle kanten op te kunnen in die tussentijd.
