Spring naar de content
bron: ANP/Olaf Kraak

Dit is geen eerbetoon aan Lennart Thy

En nóg een applaus voor Lennart Thy. En nog een, en nóg een. Het kon niet op. In de hele wereld gingen afgelopen week de handen op elkaar voor de spits van VVV. Dat was sinds Maurice Graef niet meer voorgekomen, dat de jongens van de BBC hun busje voor de Koel parkeerden om de lokale midvoor te komen interviewen.
En, om eerlijk te zijn, daarvoor ook niet.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Al bij het eerste bericht op Twitter was ik ontroerd. “De spits van VVV-Venlo mist de komende twee wedstrijden doordat hij bloed zal doneren, als stamceldonor voor een leukemiepatiënt.”
Wat een man, wat een fantastische peer.

De tekst loopt hieronder door.

Veel wist ik niet van Lennart Thy. Ja, dat hij de eerste maanden van het seizoen niet scoorde, en daarna wel. En dat hij in een halfjaar Nederlands had geleerd, wat hem een etentje met trainer Maurice Steijn opleverde. In een artikel in een regionale krant las ik dat hij op een zondag in september, nog voor hij een wedstrijd moest spelen, was gaan stemmen in zijn vaderland. De partij van zijn keuze werd in dat artikel niet vermeld, maar ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat Thy niet op de AfD stemde. Kortom: een voorbeeld voor de mensheid.

Lennart Thy
Een eerbetoon aan Lennart Thy in de elfde minuut van Sparta-Ajax. Beeld:

Ik wist direct: over Lennart Thy ga ik schrijven. Het komt niet vaak voor dat het onderwerp voor je column een week voor de deadline al je werkkamer binnen gedwarreld komt. Ik kon de hele week aan weinig anders denken: aan de hoop die Thy’s altruïsme me schonk, hoe bijzonder en belangrijk en geweldig.

En dat portret zou ik dan schilderen tegen de achtergrond van die harteloze, egocentrische, inhalige, corrupte, onverschillige, uit zijn voegen gegroeide, door en door rotte voetbalwereld, want die mochten het zichzelf verdorie wel aanrekenen, die immorele smeerpijpen die de sport naar de afgrond drijven, dat fans kennelijk zo smachtten naar een flintertje goedheid, dat er al voorstellen waren om Thy maar meteen Wereldvoetballer van het Jaar te maken.

Zo dat zou me een klapper worden. En wat zou iedereen het heerlijk met me eens zijn! #zinin

In alle berichten en artikelen die ik de afgelopen dagen over het barmhartige balfenomeen las, werd vermeld dat de oproep tot donatie het gevolg was van een aanmelding als donor van zeven jaar geleden. Een opvallend detail, vond ik. Het stond er niet letterlijk, maar er werd toch in elk geval gesuggereerd dat Thy de zaak alweer een beetje vergeten was. “Thy was toen 19,” las ik, bijna alsof het een niet meer recht te breien jeugdzonde was. Ik weet niet hoe regelmatig er mensen worden gebeld om ze te herinneren aan een ingrijpende belofte die ze hebben gedaan toen ze negentien waren, maar het moet voorkomen.

“Goedemiddag, u spreekt met Van Beusichem, notaris. Zeven jaar geleden heeft u mijn client, de heer Blufmans, in een tuktuk tussen Phnom en Penh verzekerd dat u uw slippers zou ‘opvreten’ wanneer hij, voor zijn dertigste zonder hulp van derden een barbecue aan de praat zou kunnen krijgen. Twee dagen geleden, zeven uur voor de dertigste verjaardag van Blufmans, na zeven cursussen en drie periodes in het brandwondencentrum in Beverwijk, was het dan eindelijk zover. Dus dit telefoontje betreft de door u te leveren tegenprestatie.”

“Ken je me nog? Hallo? Ik ben Jubelien Korst. Toen jij negentien was, hebben we elkaar in café De Vieze Vlek in Bovenkarspel beloofd samen oud te worden als we voor ons vijftigste de ware niet gevonden hadden – dat was net nadat we erachter waren gekomen dat we twee jaar daarvoor bij hetzelfde concert van Cher moeten zijn geweest. Ik ben inmiddels 73, dus ik dacht: ik bel eens. Hallo? Ben je daar nog?”

Lennart Thy
Thy in duel tegen Feyenoord. Beeld:

We zitten inmiddels een week na het bericht over Lennart Thy. VVV heeft intussen met 3-0 van PSV verloren (Thy zat thuis, en werd toch Man of the Match), en er is in West-Europa geen columnist meer te vinden die nog niet heeft geschreven hoe bijzonder en belangrijk en geweldig – en allemaal hadden ze gelijk.

Er zit echter iets ongemakkelijks aan de unisono bewondering voor de Venlose Stürmer. Want ja: het is dapper wat hij deed. Ontzettend moedig. En ja: Thy is een voorbeeld en hij verdient alle navolging die maar mogelijk is. Alle aandacht is welkom en iedere door die aandacht geworven nieuwe donor is er één. En echt, ik geloofde al die klappende toeschouwers en die fans die hem Speler van de Week en Venlonaar van de Maand en Duitser van de Dag stemden en de tv-mensen die hun plechtige er zijn belangrijker zaken dan voetbal-gezichten opzetten… Maar toch: er zat iets dubbels aan.

Je bewondering laten blijken voor iemand die iets bijzonders doet, is niet per definitie een goede daad op zich. Dat wordt het pas wanneer Thy niet alleen in tweet en woord en spandoek wordt gesteund, maar ook in daad en formulier. Daarom kwam die column waar ik me de hele week op had verheugd – over Thy als lichtend voorbeeld, als antigif tegen alle rommel in het voetbal en weet ik het allemaal nog meer – ook niet echt van de grond. Want wat zou die nou nog helemaal kunnen bijdragen, behalve bewijzen dat ik levens redden een prima zaak vind?

En wat dééd ik, nou, concreet? Niet veel. Nou ja, moedige mensen steunen en me bij voorbaat al verheugen op alle bijval.

Eerbetoon

Het enige eerbetoon dat Lennart Thy recht doet, is geen applaus, geen verkiezing en geen coverstory in de Linda. En al helemaal geen stukje van een columnist die zijn donorpapieren een halfjaar op zijn bureau liet liggen, omdat hij ‘geen tijd had ze in te vullen’. Het zal een telefoontje zijn, over een jaar of zeven, naar een onbekend iemand, een voetballiefhebber misschien, die in het voorjaar van 2018 plots de moed vatte zich aan te melden als stamceldonor en, zeven jaar later, er altijd nog geen seconde aan twijfelt of dat toen de juiste beslissing was.

En in de tussentijd kan hem een beetje stevig toezingen natuurlijk ook geen kwaad.

Onderwerpen