Al die malle festivalkleding…
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze festivalmode en haalt ze een eigen misser met een gekregen sneaker naar boven.
Lelijk is het nieuwe mooi
Ooit kreeg ik als journalist bij een persbijeenkomst een paar Nikes. Dat was tóen al bijzonder, want de tijden dat je met méér dan een goodie bag vol stickers, miniflesjes shampoo en zakjes gedroogde soep naar huis ging, was al lang en breed voorbij. Vandaar dat de zaal ook goed gevuld was, want een paar gratis sneakers wilden we allemaal wel met onze armzalige freelanceloontjes.
De teleurstelling kon niet groter zijn toen de schoen werd gepresenteerd. Voor zover ik het me kan herinneren had het iets met het milieu te maken, of met recycling – het woordje duurzaamheid gebruikten we toen nog niet – en de sneaker was het resultaat van een ontwerpwedstrijd. Hij was werkelijk foeilelijk, alsof hij ontworpen was door een kleurenblinde kleuter. Hij was oranje en beige en lichtblauw of zoiets.
Het was echt niet om aan te zien, maar hoewel ik ze in eerste instantie achter een plant wilde proppen, nam ik ze toch maar mee naar huis in de hoop dat ik ooit een Nike-verzamelaar zou tegenkomen die hier grif een paar honderd euro voor zou neerleggen. That never happened. Uiteindelijk zijn ze volgens mij bij de kringloopwinkel terecht gekomen.
En daar heb ik nu spijt van; wat zou ik er vandaag de blits mee maken! Want lelijk is het nieuwe mooi: T-shirts met regenboogteksten, veel te korte spijkerbroeken met hangknieën, jassen met de charme van een fietsponcho en natuurlijk de ugly dad sneaker. Waarbij aangetekend dat hier de váder niet per se lelijk hoeft te zijn, maar de gymschoen wel ?.
Vandaar dat ik best even jaloers was toen een kroegmaat gisteren binnenkwam met absoluut het lelijkste paar sneakers ooit. “Prada?” vroeg ik ongelovig, want hij heeft geen duit. “Nee rommelmarkt,” antwoordde hij en begon zich meteen te verontschuldigen. Dat ze er niet uitzagen, maar dat ze zo lekker zaten en hij was ook al een beetje op leeftijd en had moeilijke voeten blabla. Hou toch op man! Als je er ‘s nachts mee door Amsterdam-Oost zou lopen, zouden ze die schoenen met geweld van je voeten trekken! En op de Fashion Week maken ze een diepe buiging voor je!
En ik weet niet wat ik schrijnender vind: dat iemand er zonder het zelf te weten heel fashionable bij loopt omdat ie alles bij de kringloop moet scoren, of dat iemand moeiteloos zevenhonderd euro aftikt om er bij te lopen alsóf ie ze in de kringloop heeft gescoord.
Het zijn rare tijden.
Festival fashion móet
Een nieuwe lente leidt tot een nieuwe look, maar die vlieger gaat niet op voor het Amerikaanse festivalseizoen dat dit weekend wordt afgetrapt met Coachella, hét festival voor de young and hip in de Coloradowoestijn in Californië. Daar lopen de meisjes al jaren gehuld in wat fashionista’s graag boho noemen of Ibiza chic: lange flodderrokken, hotpants, gehaakte topjes, kralenkettingen, franjes (ook voor mannen!), gescheurde spijkerbroeken en kniehoge Doc Martens aan de bruine spillebeentjes.
Oké, de bloemenkroontjes zijn zo langzamerhand passé, maar ik durf te voorspellen dat de tie dye daarentegen weer een heftige comeback gaat maken, zowel voor jeans als T-shirts. Ziet er niet uit, maar makkelijk zelf te maken, dat dan weer wel. Hip voor nop.
Omdat festivals bij ons zich nogal eens in de regen willen afspelen, houden we ons al een jaar of vijftien aan de door Kate Moss gezette trend: de minirok/jurk met de kaplaars en die trend zet nog wel even door. Praktisch en zelfs al heb je de puntknietjes van Kate, dan ziet het er toch nog schattig uit.
Maar, maar, maar… gaat het op een festival dan niet om de muzíek? Die vraag stellen verraadt meteen dat je zó oud bent dat in jouw tijd Pinkpop nog maar uit één dag bestond en festivalkleding nog niet uitgevonden was.
Toen hadden we nog geen websites die je precies vertellen wat je aan móet onder het motto ‘doe vooral wat je zelf wil’ (?): als het heel warm was zaten wij in onze blote bustetjes, en als het regende hadden we een fietsponcho aan. Het bier zat nog gewoon in blik en al die vega glutenvrije shit was er ook nog niet. En gelukkig dat we waren!
Tummy tub 2.0
Zelfs als je níet net zo gek op baby’s bent als ik – zeg maar onder de twee jaar, daarna haak ik af tot ze twintig zijn – moet de aanblik van een baby in een tummy tub toch op zijn minst een grote glimlach opleveren. Wat een lieve hoofdjes en wat een blije snuitjes! Zucht…
De bademmer voor volwassenen echter, het bucket bath, werkt weer op een heel andere manier op onze lachspieren: iets lachwekkenders heb je in jaren niet gezien!
De verkoper prijst het aan als een bad voor kleinbehuisden, waarbij ik me dan afvraag waar je die giga-emmer met een inhoud van tweehonderd (!) liter in godsnaam moet laten in je tiny house. Dat ding is bijna even groot als mijn douchinette!
Anyway, volgens het verkooppraatje is het een trend in Scandinavië – uitgerekend het gebied waar de langste mensen ter wereld wonen. Ik zie zo’n lekkere vikingjongen er toch echt niet in zitten. Dat past van geen kant. Het is een lustkiller van jewelste ook…
En het ziet er dus absoluut niet relaxed uit, zo met opgetrokken knieën. Je krijgt al pijn in je rug als je er naar kijkt! En hoe kom je eruit zonder meteen de helft leeg te kieperen? Echt de onnuttigste gadget ooit volgens mij, maar ze schijnen toch als warme badjes over de toonbank te vliegen. De roze is in elk geval al uitverkocht!
