Spring naar de content
bron: ANP/Jasper Juinen-Anp

In de supermarkt en de ijssalon – overal tref je vertegenwoordigers van de krijsgeneratie

Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de huidige generatie kinderen en de Paris Men’s Fashion Week.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Alexandra Besuijen

De krijsgeneratie

Of ik niet van kinderen hield, vroeg iemand me laatst, ‘want je schrijft er altijd zo boos over’… Tja, wat moest ik daar op zeggen. Ik hou niet van kinderen, tenzij..? Of ik hou wel van kinderen, mits..? Ik weet niet zo goed hoe ik er in sta; van de leuke kinderen wil ik niks slechts horen, van de rotkinderen niks goeds. Zoiets.

Omdat ik mijn tijd verdeel tussen de grote stad en een eiland, reis ik nogal veel heen en weer met boot en trein. Dan kom je er een hele hoop tegen, al dan niet in klassikaal verband. En sorry hoor, maar wat kunnen die functionarissen een hoop herrie maken! Die komen als een bende wilde Kozakken op Red Bull die boot op denderen, zigzaggen tussen de tafels door, trappen op tenen, gooien rolkoffers om, schreeuwen en blèren dat je oren ervan tuiten, terwijl de leiding uitgeblust bij elkaar kluit bij de koffieautomaat. En dan moet de vakantieweek nog beginnen.

En niet alleen op de boot of in de trein – in de supermarkt, de speelgoedwinkel, zelfs bij de ijssalon, overal tref je vertegenwoordigers van de krijsgeneratie. En papa of mama maar sweet talken. O, en op schoolpleinen in het speelkwartier! Soms lijkt het wel een scène uit The Exorcist. Over restaurants ga ik het niet eens hebben.

Nou bén ik natuurlijk een grumpy old woman – daar word ik voor betaald ? – maar ik geloof toch dat ik echt niet slechter ben geworden van de discipline die er bijvoorbeeld bij ons op de lagere school heerste. Wij moesten bij het ingaan van de school in rijen van twee gaan staan en werden dan rij voor rij naar binnen gemarcheerd. Wie in het speelkwartier aan het krijsen was, mocht bij de conciërge zijn tijd uitzitten en tijdens werkweek dienden wij ons te gedragen of je mocht de slaapzalen aanvegen. Wat ik wel eens heb moeten doen, maar dit terzijde.

Ook op de hippe camping B. te B. waar ik vroeger, toen het er nog niet volkomen verhipsterd en veryupt was, de zomers doorbracht met mijn vriendinnen en onze kinderen, hadden we een soort moederlijk regime. Overdag mochten ze binnen het betamelijke doen wat ze wilden, om zes uur werd er gegeten, om half zeven gedoucht en om zeven uur lag het kleine grut in bed en daalde er een weldadige rust over de camping. De laatste keer dat ik er nog was, een paar jaar geleden, banjerden er om elf uur is avonds nog snotlarven in overvolle pampers gillend over het terrein, terwijl hun ouders aan de prosecco en de tapas zaten. Aaaaaargggghh!

Beeld:

Wat ik dus niet begrijp: wat doe je jezelf aan als ouder? Is het nu echt moeilijker om zo nu en dan eens ferm op te treden, dan constant naar het geblèr en gejank van je kinderen te moeten luisteren? Is het nou echt pedagogisch onverantwoord om een keer te zeggen in de trein ‘en nou ga je zitten en je blijft zitten tot we eruit moeten’?

Is het nou echt fijn dat andere mensen een pesthekel krijgen aan jouw hartelapje? Dat wíl je toch niet? Militaire discipline is ook weer overdreven, maar gewoon zo nu en dan ze er eens op wijzen dat er ook nog andere mensen zijn die misschien een boek willen lezen of zo, kan echt geen kwaad. Enne… nooit meer dingen tegen me zeggen als ‘je bent zelf toch ook jong geweest!’. Ja. Zeker. Dat was een fijne tijd. Ook zonder krijsen. Wij werden namelijk nog opgevoed.

De kleurige Pipo de Clowns van Thom Browne. Beeld:

Send in the clowns

Kunnen we stellen dat de gemiddelde Nederlandse man niet echt een dingetje heeft met mode? To put it mildly?

Ga eens op een terrasje zitten in een Nederlandse toeristenplaats en kijk wat er langsloopt. En doe dan hetzelfde eens in, ik noem maar wat, Rome. Duidelijke zaak. Waar de Italiaanse man doorgaans perfect gesoigneerd over de straat flaneert in pak of goedgesneden jeans hobbezakt zijn Nederlandse tegenhanger op teenslippers en in een afritsbroek.

Mannen met een zeilboot willen zich nog wel eens in rode broek, roze polo en omgeknoopte lamswollen trui hullen, maar dan heb je het neusje van de modezalm wel gehad. Op wat jeugd en hipsters na, is het een en al doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg. Zoooooooo Nederlands!

Aan hen zal de Paris Men’s Fashion Week dan ook niet besteed zijn, want man o man wat een uitzonderlijke creaties waren daar te zien.

Beeld:

Van de kleurige Pipo de Clowns van Thom Browne, de schriele in latex skinny’s geklede modellen van John Galliano voor Maison Margiela, tot de snoepjeskleuren van Comme des Garçons en de well tailored jaren tachtig pakken van Paul Smith – het hoeft je smaak niet te zijn, maar het is een kleurrijke hommage aan het gedegen kleermakerswerk.

Persoonlijk favoriet? Raf Simons met een edgy, punky collectie met erg fijne satijnen jassen in knalkleuren! Wat zouden die onze terrasjes opleuken! Of mij!

Honds plezier

Ik ben geen hondenmens, maar wat is dit een fijn filmpje! Die snuiten! Het is een nieuwe uitdaging op internet: de What the Fluff Challenge. Onbetaalbaar! Ik probeerde het ook met mijn kat, maar die keek me heel koel aan, gaapte en viel in slaap. Pfff.

Best highlights from #WhatTheFluff challenge

Best highlights from #WhatTheFluff challenge

Geplaatst door Bored Panda op Vrijdag 22 juni 2018

Onderwerpen