Menig New Yorker, Californiër of Europeaan haalt zijn neus op voor Houston, voor Texas. Vergeten wordt dat Texas de grootste producent is van windenergie in de VS. Vergeten wordt dat Houston het Texas Medical Center herbergt, het grootste medisch centrum ter wereld dat werk verschaft aan meer dan 100.000 mensen.  De vierde stad van het land heeft de meest evenwichtige verdeling van ras en religie van alle grote Amerikaanse steden.

Meer dan 40 procent van haar inwoners zijn Hispanics, bijna 20 procent is Afro-Amerikaans, blanke non-hispanics maken minder dan een derde van de bevolking uit. Houston is een jonge stad: de mediane leeftijd ligt er vijf jaar onder de nationale mediaan. Door de groei van haar economie en van haar bevolking speelt ze een voortrekkersrol in de VS. Ze is allesbehalve het achterblijvertje waarvoor de media haar verslijten. So unfair. Houston wil erkenning.

Als Katrina in 2005 New Orleans verwoest, zet Houston de deuren wagenwijd open voor de verdreven inwoners. Van de 250.000 mensen die destijds opgevangen werden zouden er 100.000 Houston voorgoed als woonplaats kiezen. New Orleans West is een nieuwe bijnaam voor de stad. De steden liggen 600 kilometer uit elkaar.

Waar de overheid het laat afweten, grijpt het individu zijn verantwoordelijkheid. Als de eigen stad getroffen wordt door orkaan Harvey schieten lokale beroemdheden direct in actie. Community is hier geen leeg begrip en iets terugdoen voor de gemeenschap is daarmee geen holle frase. Vooral de sportploegen van de stad, de Texans (football), de Astros (honkbal) en de Rockets (basketbal), laten zich niet onbetuigd. Spelers en hun clubmascottes bezoeken opvangcentra, spelen er urenlang met kinderen, sjouwen met pallets vol levensbenodigdheden.

De tekst loopt hieronder door.

Basketballer Clint Capela coördineert evacuatieacties via zijn Twitter-account. Er wordt diep in de buidel getast. Rocket James Harden doneert uit eigen zak 1 miljoen dollar. De Astros-eigenaar geeft 4 miljoen dollar, de Rockets-eigenaar 10 miljoen dollar. J.J. Watt, boegbeeld van de Texans, zet in allerijl een eigen noodfonds op. Hij heeft voor ogen 200.000 dollar in te zamelen – de teller zou pas stoppen bij 37 miljoen dollar.

Ieder voor zich, heus? Hoeveel heeft die landelijke actie voor Sint-Maarten ook alweer opgebracht?

Net als de stad kampen de professionele sportploegen met een onverdiend imago. Tot vier, vijf jaar terug waren de Houston Astros het lachertje van de Major League Baseball. De Awful Astros stapelden verlies op verlies, seizoen in seizoen uit. Onderbelicht bleef hoe de club een uitgekiend beleid voerde en in alle rust jong talent liet rijpen. Het wierp zijn vruchten af. Afgelopen november wonnen de Astros de World Series, na een fel betwiste overwinning op de LA Dodgers. De stad veerde op. Amper twee maanden na Harvey kon er even weer gefeest worden.

Ook om de basketballers van de Houston Rockets kan na dit seizoen niemand meer heen. In april sloten ze het seizoen af als het beste team van de NBA. In de play-offs strandden de Rockets in de Western Conference Finals tegen de onaantastbaar geachte Golden State Warriors. In een bloedstollende best-of-seven serie werd de beslissende zevende match pas in het laatste kwart uit handen gegeven. De Warriors zouden daarna kampioen worden door een walk-over in de finale tegen de Cleveland Cavaliers van LeBron James. Maar iedereen was het erover eens dat Rockets-Warriors de echte finale was geweest.

Alom worden de Rockets geprezen om hun intelligente, aantrekkelijke aanvalsspel. Dat succes mag op het conto van general manager Daryl Morey en sterspeler James Harden geschreven worden. Afgelopen week werden beiden gelauwerd tijdens de NBA-seizoensprijzen: James Harden werd gekroond tot Most Valuable Player (MVP), Daryl Morey tot Executive of the Year.

Maar waar was al die lof de afgelopen jaren? Het succes kondigde zich voor de Rockets immers al vijf, zes jaar aan. Net als de stad, net als de Astros werden de Rockets onderschat en, wanneer zich een gelegenheid voordeed, zelfs de grond ingeschreven. En dat allemaal omdat Houston anders is.

De architect van de Rockets is Daryl Morey. Hij begon te bouwen aan het huidige team in 2012 met het aantrekken van James Harden. Morey is behalve een zelfverklaard nerd vooral een genie. De afgestudeerd informaticus met voorliefde voor statistiek streeft naar objectieve gronden voor alle beslissingen, zowel op als buiten het veld. Analytics is zijn dada. Zo wordt onder meer het schotpercentage van elke speler vanaf elke positie op het veld bekeken. Het leidt tot een spel met een mix van driepunters en dunks. Schoten die niet van veraf of juist heel dichtbij worden genomen (‘mid-range’) worden vrijwel uitgebannen.

In 2016 vindt hij in Mike D’Antoni de ideale coach om de concepten in de praktijk te brengen. Moreyball zorgt voor een revolutie in het basketbal. Zoals het een vernieuwer betaamt, oogst Morey aanvankelijk stormen van kritiek in een wereld tot dan toe draaiend op intuïtie. Te theoretisch is zijn spelbenadering, te opportunistisch het transferbeleid. Zijn meest vocale tegenstander is Charles Barkley, vedette uit het tijdperk-Jordan. Barkley, sinds jaar en dag een invloedrijk analist op TNT, laat geen gelegenheid voorbijgaan om tirades af te steken tegen Morey, Analytics en de Rockets. Dat de Rockets elk jaar sterker worden, lijkt intussen iedereen te ontgaan.

Een huzarenstukje levert Morey in de zomer van 2017 als hij de gerenommeerde spelverdeler Chris Paul van de Los Angeles Clippers aantrekt. De salarissen in de NBA zijn onderworpen aan de NBA Salary Cap, die het maximaal bedrag vastlegt dat een ploeg in totaal aan salarissen mag uitkeren. Het lijkt uitzichtloos om een speler van het kaliber-Paul te kunnen inlijven. Maar de NBA salary cap is een zogenaamde soft cap, wat betekent dat er legio meticuleus geformuleerde uitzonderingen zijn. Morey kent feilloos zijn weg in dit oerwoud van regels en uitzonderingen. Hij zorgt er voor dat Paul niet transfervrij, maar via een transferruil overkomt.

Vijf spelers van de Rockets-selectie vertrekken naar Los Angeles. Hij stuurt verder twee spelers die geen seconde voor de Rockets gespeeld hebben eveneens die kant op. Hij levert een first-round pick in van de 2018 draft, de jaarlijkse selectie van NBA-nieuwelingen en ‘cash considerations’ (een beperkt bedrag van 661.000 dollar) completeren de deal. Hij houdt dan zelfs genoeg ruimte over om het team uit te rusten met role players, met sterverdedigers en scherpschutters. Naast analytisch vermogen kan ook een fijne neus hem niet ontzegd worden. Hij spoort Gerald Green op, een vergeten voormalig slam dunkkampioen die letterlijk werkeloos thuis zit. Nog diezelfde avond speelt Green zijn eerste wedstrijd voor Houston, op geleende schoenen. Hij past naadloos in het Rocketssysteem.

Morey laat vriend en vijand verbouwereerd achter. Maar ook dan nog is de kritiek niet verstomd. Het lijkt onlogisch om twee dominante spelers als Paul en Harden, die beiden de bal opeisen, op de guard-positie te laten samenspelen. Het blijkt een meesterzet en is de sleutel tot het succes van het voorbije seizoen, het beste reguliere seizoen uit de clubgeschiedenis. Intussen verspreidt de mare van Morey’s aanpak zich snel. Drie maanden terug wijdt zelfs De Correspondent een artikel aan zijn visie op beleid en besluitvorming.

Met zijn uitverkiezing tot Executive of the Year krijgt Morey nu ook van zijn vakbroeders eindelijk de erkenning die hem toekomt. In de wandelgangen speculeerde men de afgelopen dagen driftig dat Houston deze zomer nog een vedette aan zich zal binden. Paul George werd genoemd, zelfs LeBron James. Dat zal definitief niet gebeuren. Bovendien zijn speculaties voorspelbaar en als Morey iets heeft laten zien is dat hij dat niet is. Welk konijn hij wel uit zijn hoed zal toveren blijft voorlopig nog een raadsel. Maar dat de cap space daarbij een obstakel is – in het meest plausibele scenario heeft Houston 8 miljoen dollar ruimte terwijl het salaris van een sterspeler al snel 30 miljoen dollar bedraagt – gelooft niemand meer.  In Morey we trust, zeggen de fans, met een knipoog naar God en de dollar.

James Harden, de sterspeler van de Rockets, is de andere helft van het koningskoppel. Hij is een onwerkelijke sportheld. De achtentwintigjarige shooting guard is een man met een rustige, bedaarde oogopslag. Hij behoort tot de minderheid van profbasketballers die geen tatoeages heeft. Plaatsvervangend is hij getooid met een indrukwekkende baard die hem eerder het voorkomen van een oudtestamentische schriftgeleerde dan van een topsporter geeft. Hij speelt sinds 2012 voor de Rockets en verbetert zich sindsdien elk jaar in vrijwel elke categorie.

Toch roept Harden weerstand op. Een paar schreeuwende commentatoren en een handvol YouTubers blijken voldoende te zijn om je reputatie te breken. Harden zou een slechte verdediger zijn, een theatrale flopper en zou het laten afweten als het er om spant. Het is alsof iemand een filmpje van een half uur in elkaar knutselt waarin Cristiano Ronaldo met zijn handen in zijn zij staat, een spiegel zoekt, uit zijn neus peutert, en daaruit concludeert dat Ronaldo niet kan voetballen.

Dat is precies wat er met Harden gebeurd is. Al die filmpjes zijn een eigen leven gaan leiden en hebben het idee doen postvatten dat Harden goed is, maar geen echte topper. Hoe je door hard te schreeuwen meningen manipuleert: precies het staaltje groupthink waar Morey een aversie tegen heeft.

In werkelijkheid is Harden één van de meest complete spelers ooit. Hij paart een fenomenaal spelinzicht aan een prima schot. Hij is een danser. Hij hypnotiseert zijn tegenstanders en gaat dan met een ongekende combinatie van souplesse en kracht naar de basket. In het seizoen 2017/18 eindigt hij als nummer 1 op de topscorerslijst, als derde in assists, als zevende in steals (hoezo een slechte verdediger?), scoort hij de meeste vrije worpen, de meeste driepunters. Hij is de eerste speler in de NBA-geschiedenis met een 60-point triple double: hij scoort 60 punten, geeft 11 assists en pakt 10 rebounds in één wedstrijd. En zo gaat de lijst nog even door.

Het zijn cijfers waar Michael Jordan in zijn beste jaren mee thuis mocht komen. Harden snoert zijn critici definitief de mond. Zijn collega’s en concurrenten kenden zijn ware kwaliteiten al veel langer. In 2015 verkoos de NBA Players Association hem al tot beste speler. De publieke opinie ijlde na. Zijn verkiezing dit jaar tot MVP betekent eindelijk gerechtigheid.

“De enige keer dat we het nieuws halen is als er een orkaan over onze stad raast,” verzuchtte James Harithas. De uitspraak van deze directeur van het Houston Station Museum of Contemporary Art zou profetisch blijken. Hij deed hem in 2013, vier jaar voordat Houston dankzij Harvey enkele dagen wereldnieuws was. Sportsuccessen lijken nu de snelste weg om Houston eindelijk goed op de kaart te zetten. Laten de Rockets volgend jaar alsjeblieft die titel winnen.

H-Town kan nog wel zo’n opsteker gebruiken.